Ομπρέλα Νο.7 - Δικές μας οι επιλογές, δικές μας κι οι συνέπειες

(Άλλα δάκρυα δεν έχω τώρα πια...)

Καλησπέρα και καλή βραδιά! Καλό μήνα δεν έχουμε πει αλλά δεν πειράζει…
Το πόσο καλός ήταν, είναι και θα είναι, θα το ξέρουμε 1^η Νοέμβρη (ναι, ξεχειλίζω αισιοδοξία πάλι, η άτιμη!).

Σίγουρα όμως είναι περίεργος! Πολύ πολύ περίεργος…

Το σημερινό κείμενο αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, μια ακόμα ομπρέλα. Μια εξομολογητική κίτρινη ομπρέλα που ταλαιπωρείται αρκετά τα τελευταία χρόνια.

Μια λέξη, λοιπόν, το κείμενό μας … ΕΠΙΛΟΓΕΣ!

Αμέτρητες μέχρι στιγμής. Καλές; Χμμμμ… Μετρημένες στα δάχτυλα. Κακές; Ουυυυ! Τελειωμό δεν έχει η λίστα. Και ξέρεις κάτι; Ξέρω και ποια επιλογή μου έχω πληρώσει ακριβά. Αυτό φαντάζομαι είναι καλό, ε;

Το καλό θα ήταν να μην κάνω καθόλου τη συγκεκριμένη επιλογή, αλλά ποιος ήξερε τις συνέπειες; Εγώ, ήμουν μικρό παιδί τότε, δεν είχα μαντικές ικανότητες. Χιλιοειπωμένες καταστάσεις και παρελθοντικές. Πληρωμένα τα χρέη τους!

Και προχωράει η ζωή και μαζί της κι οι επιλογές… Από ερωτικές σε φιλικές κι από φιλικές σε επαγγελματικές (ακαδημαϊκές κλπ.). 

Ίσως το να μαζέψω τα πράγματά μου, κάποτε, και να γυρίζω πίσω στα πάτρια εδάφη να είναι η σοφότερη επιλογή που έχω κάνει. Αν δεν την είχα κάνει, πολύ πιθανόν να μην ήμουν εδώ που είμαι και να μην είχα την ευκαιρία να δοκιμαστώ επαγγελματικά σε τέτοιο βαθμό!

Μπορεί να πέρασα τα 40 κύματα μέχρι να το πάρω απόφαση, όμως δεν το μετανιώνω!

Μια ακόμα σωστή επιλογή (κι ίσως η σωστότερη όλων) ήταν το γράψιμο. Δεν αποκτάς μια ικανότητα έτσι ξαφνικά. Χρειάζεται εξάσκηση κι εγώ έκανα τη δικιά μου γράφοντας για δύο μήνες ασταμάτητα. Ένα καλοκαίρι. Σε κάποιος νησί. Για κάποιον άνθρωπο. Τη συνέχεια, κανένας δεν τη φαντάστηκε! Ούτε καν εγώ… Γράψιμο στο γράψιμο κι Άγιος ο Θεός! Ευλογία!

Επιλογή ήταν να δώσω δεύτερες ευκαιρίες σε ανθρώπους που ανέκαθεν αποτελούσαν κομμάτι μου. Κάποιες τις μετάνιωσα πικρά και για άλλες είμαι περήφανη. Ένας τσακωμός, πριν πολλά πολλά χρόνια, μου στέρησε την καλύτερη μου φίλη για πολύ καιρό. Όλοι (και το εννοώ) ήξεραν πόσο την αγαπούσα και πόσο μου είχε στοιχίσει αυτή η απουσία. Δεν ήμουν Θεός για ν’ αλλάξω τις καταστάσεις, όμως όταν ήρθε εκείνη η ώρα, έκανα την επιλογή μου. Και τώρα, να μαστε!

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που έδωσα και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη ευκαιρία και πάλι τα ίδια σκατά. Ε, κάποια στιγμή και το κουτάκι στερεύει. Πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες (κι αυτό επιλογή είναι!) γιατί κανένας δεν είναι αλάνθαστος. Όμως, ξέρεις κάτι, εκμεταλλεύσου τη σωστά. Μη με κάνεις να μετανιώνω… Είναι κρίμα!

Επιλογές είναι οι φίλοι μου. Όλους όσους βάπτισα «φίλους» κι ήταν απλά περαστικοί. Όλους όσους εμπιστεύτηκα και με μαχαίρωσαν πισώπλατα. Όλους όσους θεώρησα συνοδοιπόρους και κάπου έχασαν την πορεία. Όλους όσους δε φοβήθηκαν κι έμειναν στα δύσκολα. Όλους όσους έμειναν. Όλους όσους θεωρώ οικογένεια.

Επιλογή είναι ο έρωτας. Κι εδώ είναι οι περισσότερες λανθασμένες επιλογές.

Επιλογή ήταν να πληγώσω έναν άνθρωπο που αγάπησα πολύ και το πλήρωσα ακριβά. Επιλογή ήταν να σηκώνω για δύο χρόνια το τηλέφωνο σ’ έναν άνθρωπο που το μόνο που έκανε ήταν να μου ανανεώνει τα βαρίδια που με τραβούσαν στον πάτο. Επιλογή ήταν οι κενές και κρύες αγκαλιές που δέχτηκα κάτι νύχτες που απλά θα ήθελα να βρισκόμουν το κρεβάτι μου, μόνη μου. Επιλογή ήταν να είμαι το τρίτο πρόσωπο από επιλογή. Επιλογή ήταν να εμπιστευτώ τα λόγια κι όχι τις πράξεις. Επιλογή ήταν να δίνω και να ξαναδίνω το είναι μου σ’ έναν άνθρωπο που μου είπε, μες στη μούρη, ότι παίζει με τα συναισθήματά μου. Επιλογή είναι τα πισωγυρίσματα. Επιλογή είναι όλα όσα έχω κάνει χωρίς να το θέλω, απλά και μόνο γιατί έπρεπε.

Επιλογή μου ήταν να χάσω εμένα για ένα τίποτα που βάφτισα έρωτα.

Επιλογή είναι το να επιλέγω πάντα το ίδιο μοτίβο… Ανθρώπους που επιζητούν τη δική μου συναισθηματική στράγγιση κι επιβεβαίωση για να νιώσουν σημαντικοί. Ανθρώπους που νοιάζονται μόνο για την παρτάρα τους κι όχι για μένα. Ο έρωτας θέλει δύο, μάγκες…  

Κι αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα… Κάθε φορά ενθουσιάζομαι με καθετί ψεύτικο και φθηνό. Φοράει τα λαμπερά του ρούχα για να εντυπωσιάσει κι εγώ, σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, πέφτω στην παγίδα. Όχι κάθε φορά! Υπήρξε μια φορά που με εντυπωσίασε το σκοτάδι. Μια και μοναδική! Και μεταξύ μας, δε χρειαζόταν άλλη…

Κι εγώ την άφησα να φύγει μέσα απ’ τα χέρια μου επειδή έχασα μια μάχη. Επιλογή ήταν κι αυτό. Ν’ αφήσω να φύγει ίσως το μοναδικό πρόσωπο που με κοίταξε στα μάτια και με χτύπησε με αυτό που μ’ έκανε να πονάω περισσότερο. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Με χτύπησε με την αλήθεια. Με όλα εκείνα που με έκαναν να φυτοζωώ αντί να ζω. Ο μοναδικός άνθρωπος που κατάφερε να με ξυπνήσει απ’ τον λήθαργό μου. Και θα του είμαι ευγνώμων για πολύ πολύ καιρό…

«Η Ωραία κοιμωμένη κι ο πρίγκιπας Φίλιππος», σκέφτηκα το ίδιο βράδυ όταν έμεινα μόνη μου… Δεν υπάρχει ιδανικότερη παρομοίωση απ’ αυτή.

Έτσι, επιλογή μου είναι που μετανιώνω κάθε μέρα που δεν προσπάθησα παραπάνω να τον κρατήσω στη ζωή μου. Μόνη μου έχασα. Επιλογή κι αυτό!

Επιλογή μου είναι να μην περνάει μέρα που να μη σκέφτομαι τα λάθη μου και να μην προσπαθώ να τα διορθώσω. Επιλογή είναι επίσης να γράψω αυτό το κείμενο. Επιλογή είναι η λύτρωση, επιλογή και τα βασανιστήρια που υπομένουμε για την ευτυχία (όποια κι αν είναι αυτή!). Επιλογή είναι το χαμόγελο και το δάκρυ.

Όλα στη ζωή είναι επιλογές…

Κι όπως λέω καθημερινά… «Δικές μας οι επιλογές, δικές μας κι οι συνέπειες».