Κάτι πρωινά με καφέ και κουβέρτα

(Καλημέρα!)

Το πρώτο Σαββατιάτικο πρωινό του Νοέμβρη!
(Καλό μήνα!)
Τη ψυχρούλα του την έχει, τον ήλιο του επίσης και φυσικά, δεν έχει δουλειά! (Για εμάς. Οι άλλοι…άστο!)

Λες «ωραίο θα είναι!», αλλά πριν το πεις, σκέψου καλύτερα τι έχει συμβεί μέχρι να ξημερώσει αυτό το υπέροχο πρώτο σαββατιάτικο πρωινό του Νοέμβρη!

Μετά από μια –απίστευτα- κουραστική εβδομάδα στη δουλειά, η οποία σου φάνηκε αιώνας, θες να κοιμηθείς λίγο παραπάνω. Απενεργοποιείς το καθημερινό ξυπνητήρι (των 07.00) απ’ το κινητό, το βάζεις στο αθόρυβο και πέφτεις χαρούμενος για ύπνο!

Αααμμμ, δε!

Πόνοι στη μέση καταμεσής της νύχτας απ’ το βάρος που σηκώνεις όλη την εβδομάδα. Ένας σκύλος που σου έχει πιάσει όλο το κρεβάτι κι εσύ πρέπει να βολευτείς, με το μεσόπονο, σε εμβρυακή στάση. Το παράθυρο που έχεις αφήσει ανοιχτό με αποτέλεσμα να παγώνουν τα πόδια σου κι επειδή κοιμάται ο σκύλος έτσι όπως κοιμάται, να μην μπορείς να βάλεις κάλτσες.

Εντάξει… Δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο, όμως δεν παραπονιέμαι γιατί θα χορτάσω ύπνο!

Έτσι σκέφτηκα πριν κοιτάξω το ρολόι δίπλα μου. 10.00 και το μάτι γαρίδα! Ένα απλό και ταπεινό 8ωρο (γιατί ξενυχτήσαμε κιόλας. Στο σπίτι. Βλέποντας ταινίες). Πάνε οι εποχές που έκλεινα κάτι 12ωρα για πλάκα!

Λέω ξανά «δεν πειράζει! Έχω όλη τη μέρα μπροστά μου! Να πιώ καφέ και να γράψω και λίγο. Έχω σκουριάσει!».

Σηκώνομαι (με το ένα μάτι κλειστό πάντα!), να πάω στην κουζίνα να φτιάξω καφέ. Αγαπώ να πίνω τον καφέ μου τα Σάββατο (ή τις Κυριακές), στην απόλυτη ησυχία του σπιτιού, κουκουλωμένη με την κουβέρτα μου και να σκέφτομαι ό,τι περνάει απ’ το κεφάλι σου. Είναι η στιγμή της εβδομαδιαίας αποφόρτισής μου! Λατρεμένη ώρα!

Ανοίγω το μάτι της κουζίνα. Το κάτω αριστερά. Βγάζω απ’ το ντουλάπι τον καφέ και τη ζάχαρη. Βάζω νερό στο μπρίκι και παίρνω το κουτάλι…

Μια φωνή πίσω μου…
«Αγάπη μου, καλημέρα! Γιατί ξύπνησες τόσο νωρίς; Είναι Σάββατο! Τι κάνεις εκεί; Θες να σε βοηθήσω; Σας έφερα να φάτε».

Πολλές ερωτήσεις μαζεμένες για πρωί, όμως κάνω την καρδιά μου πέτρα κι απαντάω.
«Καλημέρα μαμά! Χόρτασα ύπνο κι είπα να γράψω και τίποτα!».

Συνέχεια…
«Αχ ναι, παιδί μου! Να γράψεις για τον έρωτα. Πόσο ωραία γράφεις αυτές τις ιστορίες και πόσο συναίσθημα και…»

Κάπου εκεί έκλεισα την ένταση. Χωρίς καφέ, συζήτηση με τη μαμά μου περί έρωτος, δεν παλεύεται. Γιατί αν ξεκινήσω τα δικά μου «ο κόσμος πια δεν ερωτεύεται. Βολεύεται σε σχέσεις εφήμερες για να καλύψει κενά και μετά χτυπιέται που κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο!», θα με πει υπερβολική και προκατειλημμένη και δεν έχω καμία όρεξη.

Δεν έχω πιει και καφέ!

Φουσκώνει το καϊμάκι του. Τον βάζω στην κούπα και τρέχω να χωθώ κάτω απ’ την κουβέρτα (αφού πρώτα κλείσω την πόρτα πίσω μου!).  Φέρνω την κούπα κοντά στη μύτη και εισπνέω δυνατά.

Με το που εισχωρεί η καφεΐνη στον οργανισμό μου, αρχίζει το μυαλό μου να κάνει σενάρια. Όλων των ειδών. Ταχύτατους απολογισμούς, αστραπιαίους προγραμματισμούς, όνειρα για το μετά, προειδοποιήσεις για το τώρα, ξεσκαρταρίσματα του πριν.

Σκέφτομαι τη δουλειά. Όλα εκείνα που έκανα με επιτυχία την εβδομάδα που πέρασε. Όλα όσα απέτυχα και πρέπει να ξανακάνω. Σκέφτομαι λέξεις. Με το μυαλό μπουχτισμένο είναι λογικό να ψάχνουν να βρουν τρόπο να βγουν στο φως.

Όχι, φίλε! Δε θα γράψω για τον έρωτα. Δε με νοιάζει αυτή τη στιγμή. Είναι η μοναδική στιγμή της εβδομάδας που είναι για μένα. Για μένα και μόνο! Εγώ, η κούπα μου κι η κουβέρτα μου. Δε θα την επισκιάσει κανείς!

Ούτε καν εσύ!

Εσύ που μου τρως όλο μου το χρόνο αδιαλείπτως για να σκέφτομαι τί νιώθω για σένα, πως θα σε κερδίσω, γιατί δε με θέλεις. Να σκέφτομαι τους λάθος χειρισμούς μου και να προσπαθώ να βρω τρόπο προσέγγισης. Και πάντα πέφτω σε τοίχο! Όλη μέρα. Κάθε μέρα.

Δε θα γράψω για τον έρωτα, γιατί αυτός με γράφει πολύ καιρό τώρα!
Επομένως, πάμε πάλι… Όχι, φίλε! Δε θα γράψω για τον έρωτα. Δε με νοιάζει αυτή τη στιγμή. Είναι η μοναδική στιγμή της εβδομάδας που είναι για μένα. Για μένα και μόνο! Εγώ, η κούπα μου κι η κουβέρτα μου.

Πίνω μια γουλιά. Μεγάλη-μεγάλη. Μες στην ησυχία μου. Κλείνω τα μάτια και το απολαμβάνω.

«Θα είναι μια ωραία μέρα», σκέφτομαι!