Ό,τι κι αν δεις κι ό,τι κι αν νιώσεις είναι έργο

(Η επιστροφή των δύσκολων αυτών μερών... )

Έμπνευση. Μεγάλη λέξη! Ποιος την έχασε για να τη βρεις εσύ; Έλα ντε! Και δε λέω πως η έλλειψη έμπνευσης επηρεάζει μόνο εμάς, τους αρθρογράφους/συγγραφείς ή όπως, τελοσπάντων, λέγεται εκείνος που είναι σε θέση να μετατρέπει την καφεΐνη ή το αλκοόλ σε λέξεις.  Επηρεάζει κάθε καλλιτεχνική ψυχή. Χωρίς έμπνευση δεν πας πουθενά (που λένε και στο χωριό μου).

Τι είναι, όμως, έμπνευση; Εδώ σε θέλω μάστορα! Πώς σκατά την ορίζεις; (Την ορίζεις βασικά;). Έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις και κάθεται μέχρι να βγει στο φως. Αυτό σημαίνει πως, παρέα με καφέ ή αλκοόλ (αναλόγως τον καλλιτέχνη), δε θα σταματήσει μέχρι να γίνει έργο. Στίχοι, μουσική, λέξεις, πίνακες, γλυκό, φαγητό, γλυπτό κι άπειρα άλλα. (Όλα γύρω μας είναι τέχνη επομένως πολλοί οι οπαδοί).

Στην περίπτωσή μου, είναι λέξεις. Άλλοτε χάνω το μέτρημα κι άλλοτε μου τις βγάζω με το τσιγκέλι.

Όταν συμβαίνει το πρώτο, είμαστε σε καλό στάδιο. Γράφω μέχρι να κουραστώ. Μέχρι να στερέψω. Γράφω παντού! Σε τετράδια, εισιτήρια λεωφορείων, χαρτοπετσέτες, υπολογιστές, κινητό, ημερολόγιο (ναι ακόμα έχω και τώρα μου χρειάζεται περισσότερο από ποτέ). Έχω γράψει και στο χέρι μου με στυλό για να μην ξεχάσω το αριστούργημα, αλλά το αποκορύφωμα ήταν όταν έγραψα πάνω σε χάρτινο –λευκό- ποτηράκι του καφέ μέσα στο μετρό. Ο κόσμος με κοιτούσε περίεργα κι έκτοτε δεν το ξαναέκανα!

Σ’ αυτές τις στιγμές, τις στιγμές απογείωσης, νιώθεις πλήρης. Παράγεις έργο και, μάλιστα, το έργο που αγαπάς. Παραγωγικότητα, υπερηφάνεια κι ευτυχία σε χαρακτηρίζουν. Λες «επιτέλους επανήλθε ο παλιός καλός εαυτός μου!» και κοιτάς με δέος το δημιούργημά σου. (Έχω περάσει άπειρες ώρες να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω άρθρα που αγάπησα).

Εκείνη τη στιγμή η έμπνευση σου είναι σ' εγρήγορση και δε σ’ αφήνει σε ησυχία. Την ακούς. Σου μιλάει. «Όχι, δε θα σταματήσεις. Δε χόρτασα ακόμη! Συνέχισε!». Κι εσύ κατεβάζεις το κεφάλι και χώνεσαι πιο βαθιά στον κόσμο σου. Επικές στιγμές.

Ό,τι κι αν δεις, ό,τι κι αν νιώσεις είναι έργο! Το ξέρεις. Απ’ το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο.

Ένα ποτήρι κρασί, μια σειρά, ένα βιβλίο, ένα ταξίδι, κ.α.. Έχουμε όμως και την έμπνευση από ένα όνομα, ένα πρόσωπο, ένα ζευγάρι μάτια, τη μαμά σου, τον μπαμπάς σου, τ’ αδέρφια σου, έναν χαμένο έρωτα, έναν μεγάλο έρωτα. Όταν δημιουργείς, είτε εξ’αιτίας προσώπων, είτε για πρόσωπα, είναι απλά μαγεία!

Τι συμβαίνει όμως όταν η έμπνευσή σου πέφτει σε χειμερία νάρκη;

Είναι η στιγμή που θες να πάρεις φόρα και να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο. Νιώθεις να πνίγεσαι. Να μην υπάρχει αέρας ν’ αναπνεύσεις. Βουλιάζεις μέσα στον κόσμο σου και δεν υπάρχει κανένα σωσίβιο για να πιαστείς.

Άσχημες στιγμές. 

Όταν θες να εκφραστείς και δεν υπάρχει τρόπος, νιώθεις μισός. Αδύναμος. Πιέζεσαι. Θες όλα όσα σκέφτεσαι ή νιώθεις να βγουν στο φως και μετά να πας να κοιμηθείς γιατί κουράστηκες να τα κουβαλάς μαζί σου.

Για κάτι τέτοιες στιγμές ζω. Στιγμές που με κάνουν ευάλωτη ή αδύναμη. Ώρες που τις παρακαλάω να γίνουν λέξεις γιατί αν συνεχίσουν τα λεπτά να περνάνε τόσο αργά, θα τρελαθώ. Λέξεις έρχονται στο μυαλό μου και φεύγουν με ταχύτητα φωτός κι εγώ να συνεχίζω να ψάχνω να βρω την έμπνευση. Μπορεί να την ψάχνω στα λάθος μέρη ή στους λάθος ανθρώπους, όμως δε σταματάω ποτέ να την ψάχνω.

Μου παίρνει λίγο καιρό να τη βρω, όμως όταν εστιάσω εκεί που πρέπει, όλα φτιάχνουν.

Έξαλλου, η έμπνευση έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις. Επομένως, δώσε μου καφέ και κλείσε την πόρτα γιατί είναι μεγάλη η νύχτα. 

Συντάκτης: Κατερίνα Μοχράνη

(Πηγή: ilov.gr)