Το ανθρωπάκι μου

(Sweet November...)

Ο Νοέμβριος τελειώνει και εγώ κείμενο δεν έχω αξιωθεί να γράψω. Ένας ακόμη μήνας χωρίς κείμενο, σκέφτομαι, αλλά δεν πειράζει. Έχω πολλές ιδέες. Ίσως κάποια στιγμή να καταφέρω να γράψω ένα κείμενο της προκοπής. Τώρα όμως έχω όρεξη για ένα και μόνο πράγμα... .

Θέλω να γράψω ένα κείμενο για το ανθρωπάκι και αυτή είναι η κατάλληλη εισαγωγή!

“Είσαι το πιο απίστευτα υπέροχο ανθρωπάκι του κόσμου!”...

Εεεεε, δεν είχα δίκιο! Είναι τέλεια εισαγωγή. Μπορεί και να περικλείει όλα τα συναισθήματα του κόσμου. Του δικού μου κόσμου και κυρίως τα δικά μου συναισθήματα.

Πρόσεξε τώρα... Πολλοί θα πουν (όσοι με ξέρουν καλά) πως το έχω χούι να κολλάω με ανθρώπους και να δίνω ό,τι έχω και δεν έχω χωρίς να με νοιάζει τίποτα. Και η αλήθεια είναι πως έχουν δίκιο. Τρώω τη φλασιά, εντυπωσιάζομαι και αυτό ήταν. Μάγια! Έρμαιο... Και δίνω, δίνω, δίνω, δίνω και στο τέλος παίρνω τα .... τα βουνά! Τα βουνά!

Εδώ δεν είναι το ίδιο... Βλέπετε, το ανθρωπάκι, δεν μου δίνει περιθώρια αμφισβήτησης. Και το κυριότερο, δε δίνω αβέρτα! Είναι σοφό το ανθρωπάκι μου... Κάποια στιγμή είπε πως οι σχέσεις είναι δόσιμο. “Να δώσεις μόνο αν πάρεις!”. Έτσι είπε...
Και αποφασίσαμε να δώσουμε μαζί και να πάρουμε μαζί. Δεν ήταν εύκολο! Πολλά εμπόδια. Πολλά τείχη. Εγώ μες στην άρνηση και την απαισιοδοξία και εκείνο βουτηγμένο σε κάτι ανάμεσα στην θέληση και την πίστη.

Ίσως τελικά αυτό να ήταν που έδωσε την ώθηση. Σε εμένα! Γιατί εκείνο ήταν σίγουρο από την αρχή. Ήρθε, είδε, νίκησε, με έπιασε από το χέρι και ξεκινήσαμε... Τελικά, μπορεί όντως να ήταν τόσο απλό όσο το περιγράφω. Μερικά πράγματα δε θέλουν βιασύνες. Βγαίνουν αβίαστα και ήσυχα... Και σ' αυτά πρέπει να εστιάσεις...

'Ετσι και το ανθρωπάκι μου. Ήρθε ήρεμα και αβίαστα. Σαν να έπρεπε να φτάσει σ' αυτό το σημείο.

Δεν το περίμενα! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μες στην απόλυτη καταστροφή (συναισθηματική πάντα!) ένα χέρι απλώθηκε και τύλιξε το δικό μου. Πόση ασφάλεια μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος, δεν ξέρω... Δεν ήξερα γενικά! Μια ζωή στην ανασφάλεια. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δεν ήξερα που πατούσα και που βρισκόμουν και ξαφνικά, όλα άλλαξαν...

Χάρη στο ανθρωπάκι μου!

Πόση λαχτάρα μπορεί να εκφραστεί μέσα από μια αγκαλιά... Πόσα λόγια μέσα σε ένα βλέμμα... Πόσες υποσχέσεις και πόσα όνειρα σε ένα φιλί... Πόσος έρωτας μπορεί να χωρέσει σε δυο καρδιές... Δεν ξέρω! Έχω χάσει το μέτρημα... Πόσες σκέψεις χωρούν σε ένα κρεβάτι... Πόσες εξομολογήσεις σε μια σιωπή... Σε ένα χαμόγελο... Σε ένα γάργαρο γέλιο... Πόσες συγγνώμες σε ένα δάκρυ... Πόσα “μείνε εδώ!” σε ένα μαξιλάρι... Πόσα “δε θα σε αφήσω” σε ένα ζευγάρι χέρια πλεγμένα...

Δεν ξέρω! Ειλικρινά δεν ξέρω... Έχω χάσει το μέτρημα, τη μπάλα, τα αυγά και τα πασχάλια... Όπως θες πες το εμένα δε με νοιάζει... Ποτέ δεν ήμουν καλή στα μαθηματικά για να γίνω τώρα! Το ανθρωπάκι είναι το μαθηματικό μυαλό. Εγώ διακοσμητική!

Ποτέ δεν πίστευα πως ήμουν ικανή να έχω ένα τόσο υπέροχο ανθρωπάκι. Με έτρωγαν οι φόβοι μου. Οι συσσωρευμένες αποτυχίες. Τα απανωτά λάθη! Ανασφάλειες.... Ουυυυυ! Αμέτρητες! Ποτέ δεν πίστευα ότι θα τα καταφέρω να κάνω κάτι τόσο καλό και όμορφο. Κάτι τόσο δυνατό! Αλήθεια...

Και δεν είναι τυχαίο! Όλα στη ζωή είναι γραμμένα. Όπως και το ανθρωπάκι μου!
Αν δεν ήταν εκείνο, δεν θα είχα βρει το κουράγιο να φωτίσω τη ζωή μου. Δε θα είχα τα κότσια να πετάξω τη σαβούρα και να προχωρήσω. Να εκμεταλλευτώ όλη μου την ενέργεια για το δικό μου καλό κι όχι για των άλλων...

Αν δεν ήταν το ανθρωπάκι μου δε θα προσπαθούσα για την καλύτερη εκδοχή μου! Και μ' αρέσει αυτή η εκδοχή. Είναι πιο ήρεμη! Πιο χρωματιστή... Πιο αληθινή! Και φταίει εκείνο... Γιατί αν δεν ήταν εκείνο, δε θα προσπαθούσα. Κι αν δεν προσπαθούσα, θα πετούσα μια ευκαιρία. Και τέτοιες ευκαιρίες έρχομαι μια φορά στα δέκα χρόνια (ακριβώς!).

Αν δεν προσπαθούσα, δε θα γινόταν “μου”. Θα ήταν ένα σκέτο ανθρωπάκι! Τώρα είναι το ανθρωπάκι μου και είμαι τόσο μα τόσο χαρούμενη γι' αυτό το “μου”!

Υ.Γ. Γενικά, είμαι! Πολύ! Σε όλα “πολύ!”!