Μου λείπεις λιγάκι...

(Γιατί είναι και μέρες γιορτινές...)

Μου λείπεις λιγάκι!

Εννοείται αυτό... Είχα τη ρουτίνα μου. Τη βολή μου και οι τελευταίες μέρες είναι σκέτο βασανιστήριο.

Δεν ξέρω με τι να τις γεμίσω... Διαβάζω! Ναι, οκ, το κάνω αυτό, αλλά πόσο πια;; Ήμαρτον!

Μαζεύω... Ναι, οκ κι αυτό αλλά πόσο επίσης... Κάνω τα μπαλκόνια Δεκέμβρη μήνα. Θα την πάθω την πνευμονία!

Μαγειρεύω! Με ό,τι έχω, ό,τι μου έρθει στο κεφάλι! Να, εχτές έκανα μπισκότα ας πούμε. Που είχα να τα κάνω μια διετία, ας πούμε!

Κοιμάμαι! Ω, ναι! Το κάνω κι αυτό! Λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο! Εκεί που έκλεινα 6ωρο στάνταρ, τώρα κοιμάμαι ένα 9ωρο (10ωρο στο τσακίρ κέφι!). Πίνω καφέδες... Πόσους; Θα με πιάσουν τα νεύρα μου!

Τσακώνομαι με την αδερφή μου, κάνουμε μαραθώνιο ταινιών, φτιάχνουμε γλυκά, βάζω πλυντήρια και όλα αυτό σε rotation.

Δε γεμίζει η μέρα!

Μου λείπεις λιγάκι!

Είχα τη ρουτίνα μου. Τη βολή μου!

Ήξερα πως θα ξυπνήσω χαράματα να διαβάσω (ω, ναι! Στις 08.00 το μάτι γαρίδα!) ώστε μετά να σου αφιέρωνα όλη την ημέρα! Δεν έπινα καφέ για να πιω μαζί σου. Περίμενα να χτυπήσει το κινητό, να δω το αγαπημένο “open please!” και μετά να περιμένω απλά να ανέβει το ασανσέρ. Χαιρόμουν κάθε φορά όπως τα κουτάβια κι ας μην το έδειχνα...

Σε περίμενα για να ετοιμάσω πρωινό, να δούμε ταινία, να χουχουλιάσουμε στον καναπέ και μετά να συνεχίσουμε τη μέρα μας!

Να μπαίνεις με χαμόγελο στο σπίτι (αυτό το αγουροξυπνημένο που μένει για ώρες στο πρόσωπο) και τελείως μα τελείως παγωμένος. Να με αγκαλιάζεις σφιχτά και να μου αφήνεις ένα παγωμένο φιλί στη βάση του λαιμού μου. Να στέκεσαι για λίγο μπροστά στη σόμπα και μετά να κουκουλώνεσαι με το πάπλωμα. Να ξαπλώνεις πάνω μου και να μου λες ¨διάβασε εσύ!” και να κλείνεις τα μάτια.

Να τελειώνω τα πάντα και να καθόμαστε να πιούμε καφέ. Αχνιστό και γλυκό. Και να μιλάμε ώρες... Να συζητάμε για τα πάντα! Ό,τι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους πρωί-πρωί, γινόταν λέξεις. Πολλές λέξεις! Να μην κουράζομαι να σε ακούω και να γελάς όταν βραχυκυκλώνω από τη νύστα. Και αυτό να γίνεται σε λούπα για ώρες...

Μου λείπεις λιγάκι!

Είχα τη ρουτίνα μου. Τη βολή μου!

Να πηγαίνω για δουλειά και να ξέρω πως μετά θα σε δω. Χαμογελαστό στην κορυφή της σκάλας του μετρό. Να λαχταρώ να χωθώ για μερικά δευτερόλεπτα στην αγκαλιά σου κι ας ξέρω πως πριν μερικές ώρες ήμασταν μαζί. Να πλέκω το χέρι μου στο δικό σου και να κάνω όσα χιλιόμετρα θες. Μου έφτανε που είσαι εκεί. Μαζί μου!

Να με κρατάς λίγο πιο σφιχτά από όσο πρέπει κάθε φορά που είναι να φύγω. Να με φιλάς γλυκά για καληνύχτα και να περιμένω με το κινητό αγκαλιά για το πρώτο μήνυμα μόλις κλείσουν οι πόρτες του λεωφορείου πίσω μου.

Μου λείπεις λιγάκι!

Είχα τη ρουτίνα μου. Τη βολή μου!

Και μετά από όλα αυτά, ερχόταν η νύχτα! Πότε μαζί, πότε χώρια. Σε κάθε χώρια, λάμβανε χώρα ένα τηλέφωνο. Πολύωρο και ειλικρινέστατο. Και μετά ένα μήνυμα! Κάθε φορά! Κάθε βράδυ! (Ποτέ δεν έχει παραληφθεί!). Όταν όμως είμαστε μαζί, όλα αλλάζουν. Πλέκεις το σώμα σου με το δικό μου και αφήνομαι... Καμία καληνύχτα δεν έχει τόση δύναμη, όσο η συγκεκριμένη. Σε κάθε μαζί, όλα είναι πιο ήρεμα και πιο φωτεινά.

Όπως τα πρωινά μας...

Μου λείπεις λίγο! Ίσως γιατί είναι το πρώτο χώρια εδώ και καιρό. Πολλές μέρες μαζεμένες, αλλά έχουν τον πιο όμορφο σκοπό. Κανένα παράπονο! Ποιος θα μπορούσε άλλωστε; Ζωντανεύεις το παραμύθι των ανθρώπων που αγαπάς και είμαι πολύ χαρούμενη!

Όχι μόνο για σένα, αλλά και για μένα... Και ξέρεις γιατί; Γιατί όλα όσα έχω περάσει τους τελευταίους μήνες, με γεμίζουν κάθε μέρα. Δε με τρομάζει το κενό... Θα γεμίσει κι αυτό! Τώρα έχουν άλλα προτεραιότητα και εκεί πρέπει να εστιάσεις... Εγώ απλά μετράω αντίστροφα...