Τα (γαμω) κουτάκια μου

(Παρθένος είπαμε... Πολλά θέματα...)

Και ξαφνικά όλα ανατρέπονται... Εκεί που προσπαθείς να τα χωρέσεις στα κουτιά τους, κάνεις μια απότομη κίνηση και μπαμ... όλα στο πάτωμα! Κομμάτια από κουτιά, από συναισθήματα, από σκέψεις και όλα όσα προσπαθούσες με κόπο να χωρέσεις στα μικρά κουτάκια σου.

Μπαμ και κάτω με τη μία!
Ωραία τα έκανες πάλι, σκέφτεσαι... Μα για στάσου... Ίσως τα κουτιά έπεσαν για έναν λόγο που εσύ επέλεξες να μη δεις. Ίσως να μη χωρούσαν άλλα. Ίσως να είχαν παραγεμίσει και να ήθελαν να πάρουν αέρα. Ίσως...

Παρ' τα ένα- ένα...

Δουλειά... Ε, ρε γλέντια! Τι να πρωτοχωρέσεις σε ένα τόσο μικρό κουτί; Την ικανοποίηση μιας υπέροχης δουλειάς; Το άγχος του αν είμαι καλή, σωστή και αν θα τα προλάβω όλα; Τη δεύτερη δουλειά; Εκείνη που έχει τη συναισθηματική φόρτιση, την απογοήτευση, τα νεύρα, την διπλάσια κούραση κι ας είναι μόνο για λίγο; Όλα όσα έχω να κάνω στο σπίτι; Όλη την προετοιμασία; Τι να χωρέσει ένα τοσοδούλι σκατόκουτο; Λογικό να εκραγεί και να εκραγεί και γρήγορα.

Σπίτι... Α, υπέροχα! Δεν το βλέπω καθόλου! Όταν ξυπνάω και πριν κοιμηθώ μόνο και αυτό για λίγο. Δεν το περιποιούμαι, δεν το μαζεύω, δεν το καθαρίζω. Δεν κάνω γενικώς όλα εκείνα που έκανα πάντα. Και με τρώνε οι τύψεις που δεν μπορώ να βοηθήσω όταν θέλω.

Φίλοι... Α, ναι! Τους έχω ξεχάσει. Δεν έχω δει κανέναν! “Πάμε για καφέ;”- “Όχι, δεν μπορώ!”.”Πάμε σινεμά;”- “Μπα...Άστο καλύτερα!” και έτσι κυλάει η ζωή. Την κολλητή μου έχω να τη δω... Πφφφφ, άστο! Τον κολλητό μου δε πρέπει να έχω να τον δω κανά δίμηνο! Όλο θέλω να κανονίσω κάτι και δεν μπορώ. Και γεμίζει το κουτί με τις τύψεις μου κι έρχονται και τα παράπονά να κολλήσουν μαζί και να γίνουν μια τεράστια μάζα που με τρώει και με τρώει.

Οικογένεια... Δεν ξέρω καν τι κάνουν και πως είναι! Ιδέα δεν έχω.. Από εκεί που περνούσαμε χρόνο μαζί, τώρα δεν ξέρω τίποτα. Η επικοινωνία μας είναι ένα χαρτί στην πόρτα τα πρωινά, ένα τηλέφωνο το μεσημέρι και μετά όσο τις δω πριν κοιμηθώ. Τίποτα περισσότερο! Είναι λες και έχουν μπει όλα fast forward και εγώ είμαι θεατής και στεναχωριέμαι γι' αυτό αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Προσωπική ζωή.... Χαχαχαχαχα! Τα έχω κάνει σκατά! Που χρόνος; Αν όλα τα παραπάνω κουτιά ξεχειλίζουν και οι τύψεις με πνίγουν, που να βρω χρόνο αλλά και τρόπο να σώσω την προσωπική μου ζωή; Από τη μια είναι όλα όσα σκέφτομαι εγώ και από την άλλη τα εύλογα και αναμενόμενα παράπονα! Και τι να του πεις; “Συγγνώμη!”; Πόσες να αντέξει ακόμα; Όσο περήφανος και να είναι κάποιος, άλλο τόσο πνιγμένος νιώθει και παραμελημένος όταν έρχεται η ώρα. Λες “ύποσχομαι να τα φτιάξω όλα!”. Αλλά που; Μπορείς; Και το κουτί γεμίζει και γεμίζει και γεμίζει και κάνει το πιο δυνατό μπαμ από όλα.

Όσο για μένα; Μην το συζητήσουμε! Γεμάτη τύψεις και όλη μέρα με ένα “τι θα κάνω;” στο στόμα. Ούτε καν στο κεφάλι! Δεν μπορώ να σώσω τίποτα, δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα και απλά κάθομαι και περιμένω τις εξελίξεις. Εκείνες που θα μου έρθουν ουρανοκατέβατες και θα με βρουν απροετοίμαστη αλλά άκρως υπαίτια.

“Κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό!”, λένε. Πόσα καλά να χωρέσουν σ' αυτά τα χέρια; Προσπαθώ για όλους και τι κάνω; Μια τρύπα στο νερό. Ίσως τελικά να πρέπει να κοιτάξω λίγο τον εαυτό μου... Αρκετά με τις τύψεις! Φτάνει...

Αυτή είναι η μόνη λύση! Να πετάξω όλα τα κουτάκια και να μείνω στην ησυχία μου.

Για πόσο; Για όσο χρειαστεί...