Θέλω να σου μιλήσω...

 (Ένας γλυκούλης Δεκέμβρης!)

Σαν να είσαι μπροστά μου ένα πράγμα! 

Χαχαχαχα! Ούτε καν! Αν ήσουν μπροστά μου, το πιθανότερο είναι να μη σου μιλούσα καν. Θα κοκκίνιζα, θα κατέβαζα το κεφάλι και θα μου έπαιρνες τις λέξεις με το τσιγκέλι.

Κακό πράγμα η ντροπή! Τι ντρέπεσαι, χριστιανή μου; Έλα ντε! Δεν ξέρω… Ίσως περισσότερο να φοβάμαι, παρά να ντρέπομαι. Φοβάμαι μην πνιγείς. Μην πέσεις στην απύθμενη λίμνη. Φοβάμαι μη σε χάσω…

Ναι, δε μοιάζει και πολύ με ερωτικό γράμμα, αλλά ίσως είναι καλύτερα έτσι. Αχταρμάς! Όπως ακριβώς κι εμείς!

Θέλω τόσα πράγματα να σου πω, μα φοβάμαι –ξαναλέω!-. Δε θέλω να κριθώ ή να σχολιαστώ. Δε θα το έκανες ποτέ βέβαια, αλλά ο φόβος υπάρχει ακόμα κι αν βαθιά μέσα μου ξέρω πως είναι μες στο μυαλό μου…

Θέλω να σου μιλήσω για τις νύχτες…
Εκείνες τις νύχτες που κοιμάσαι δίπλα μου και θέλω ο χρόνος να σταματήσει για λίγο. Ή για πολύ! Εκείνες τις νύχτες που νιώθω το κορμί σου κολλημένο πάνω μου και την ανάσα σου να μου ζεσταίνει το λαιμό. Εκείνες τις νύχτες που τα παγωμένα πόδια μου μπλέκονται στη ζεστασιά του δικού σώματος, ενώ η φωνή μου αντηχεί σε όλο το σπίτι «μα καλά! Πως γίνεται να καις;». 

Εκείνες τις νύχτες που μου αρπάζεις το μαξιλάρι τραβώντας λίγο παραπάνω το πάπλωμα και δε με πειράζει! Μεγάλη πρόοδος! Σηκώνομαι πολλές φορές για να σε σκεπάσω ή για να τραβήξω ολόκληρο το πάπλωμα, επειδή κρυώνω. Ναι! Το κάνω! Όλο το πάπλωμα! Και μετά το μετανιώνω, σηκώνομαι καθιστή για να το μοιράσω ισάξια, να σε σκεπάσω, να κολλήσω λίγο πάνω σου για να φτάνει και για μένα και τότε μόνο μπορώ να κοιμηθώ!

Εκείνες τις νύχτες που παραμιλάμε. Και οι δύο! Εγώ δεν μπορώ να μιλήσω για ό,τι λέω γιατί δεν ξέρω τι λέω. Ξέρω μόνο ότι το επόμενο πρωί, εσύ με κοροϊδεύεις ασυστόλως και εγώ νευριάζω με τα χάλια μου. Ας μιλήσουμε όμως για σένα και το παραμιλητό σου! Για όλα όσα λες στον ύπνο σου και για τις υπέροχες απαντήσεις σου στις ερωτήσεις μου. Χαχαχαχα! Είπαμε… Ξυπνάω συνέχεια μες στη νύχτα!

Εκείνες τις νύχτες που σου ανοίγω την καρδιά μου κι εσύ δεν παίρνεις χαμπάρι! Πολύ μ’ αρέσει… Μπορώ να σου μιλήσω για τους φόβους και τις σκέψεις μου. Να σου πω όσα νιώθω χωρίς να ντραπώ ή να φοβηθώ. Ξέρεις, έχω κάποια θεματάκια με τη δέσμευση. Δεν τα λες και μικρά, αλλά το παλεύω! Πολύ μ΄ αρέσει αυτή η στιγμή… Να σου χαϊδεύω τα μαλλιά όταν σου εκμυστηρεύομαι κάτι γλυκό και όμορφο και να θέλω να σε πνίξω όταν αναφέρομαι σε στιγμές που με θυμώνουν. Πάντα βέβαια κερδίζει το χάιδεμα!

Θέλω να σου μιλήσω για τα τηλέφωνα…
Αυτά τα πολύωρα –πλέον- τηλέφωνα που είναι γεμάτα με νέα και ενδιαφέρον. Παρ’ όλο που ξέρουμε πως οι μέρες μας δεν αλλάζουν, πάντα υπάρχει χρόνος να ρωτήσουμε «πως ήταν σήμερα;» χωρίς να μας νοιάζει η απάντηση. Θέλω να σου μιλήσω για τη στιγμή εκείνη που βλέπω το όνομά σου στην οθόνη και τρέχω σαν τρελή να χωθώ στο δωμάτιο, ώστε να έχω ησυχία. Να σου μιλήσω για τη στιγμή εκείνη που ακούω τη φωνή σου από την άλλη άκρη της γραμμής. Σκιρτάει ακόμα, ρε παιδί μου!

Θέλω να σου μιλήσω για τις αγκαλιές... Εκείνες που κολλάνε όλα τα σπασμένα. Τις δικές σου, ντε! Για τις έχω-να-σε-δω-τόσο-καιρό-αγκαλιές, για τις έλα-εδώ-και-μην-στεναχωριέσαι-αγκαλιές, για τις μου-έσπασες-τα-νεύρα-τελείως-αγκαλιές,  για τις είσαι-ο-άνθρωπός-μου-αγκαλιές. Να μιλήσουμε για τη στιγμή που τα χέρια σου κλείνουν μέσα τους το κορμί μου και νιώθω τη ψυχή μου να γαληνεύει. Ξέρω, πως ό,τι κι αν έχει συμβεί, αν αυτή η αγκαλιά –η δικιά σου, ντε!- είναι ανοιχτή, τότε όλα θα πάνε καλά!

Θέλω να σου μιλήσω για πολλά, όπως καταλαβαίνεις… Για το γεγονός ότι μου αφήνεις το τελευταίο πίτσα στο κουτί. Και ξέρεις, ε; Δεν θέλω να το πάρω με την πρώτη γιατί πάντα σκέφτομαι πως το θες εσύ κατά βάθος, αλλά στο τέλος ενδίδω και εσύ μένεις νηστικός. Για το γεγονός ότι μου δίνεις το μπουφάν σου όταν κρυώνω, λέγοντας με στόμφο «παρ’ το! Είμαι καλά! Δεν κρυώνω…» και είναι ολοφάνερο ότι τρέμεις! Για τη στιγμή εκείνη που με αφήνεις να πω τα παράπονά μου όλα με μία ανάσα, χωρίς να με διακόψεις, κάνοντας σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Μπορεί να εκνευρίζομαι, αλλά ξέρω πως όλα είναι ασήμαντα και περνούν γρήγορα, οπότε δε χρειάζεται να σπαταλήσω τον χρόνο μου με ανούσια πράγματα.

Θέλω να σου μιλήσω για εκείνες τις μικρές ατάκες που πετάς και ξέρω πως κρύβουν μέσα τους όλη την αγάπη του κόσμου…
«Πάρε με μόλις σχολάσεις!»
«Έχεις φάει; Δεν έχεις φάει… Έχω μια ιδέα!»
«Είσαι κουρασμένη! Πάμε να κοιμηθείς…»
«Πάρε με όταν φτάσεις!»
«Πάρε με να μιλάμε μέχρι να φτάσεις γιατί νυστάζεις!»
«Πως το κατάφερες πάλι αυτό;» (συνοδεύεται ΠΑΝΤΑ από χαμόγελο)
«Σήμερα θα κάνουμε ό,τι θες εσύ!»
«Εγώ θα δω ταινία, μην ανησυχείς! Κοιμήσου!»
«Έλα να ακούσεις κάτι! Θέλω τη γνώμη σου…»
Και η λίστα δεν τελειώνει…

Θέλω να σου μιλήσω για τους καυγάδες μας και τις θυμωμένες φάσεις μας. Για τα πρωινά χουζουρέματα, τους μεσημεριανούς ύπνους και τα βραδινά γαργαλητά. Για τις ώρες που έχω περάσει κάνοντας τηλεκπαίδευση (μιλάμε για ώρες!), ενώ εσύ να κάθεσαι κοντά μου κάνοντας τις δουλειές σου μόνο και μόνο για να περνάμε χρόνο μαζί κάνοντας ο καθένας το πρόγραμμά του. Για το χώρο και για τον χρόνο που αφήνουμε ο ένας στον άλλον.

Θέλω να σου μιλήσω για σκέψεις και συναισθήματα. Για φόβους και ανησυχίες. Αλλά δε θα το κάνω… Δε θα πω λέξη… Ούτε θα γράψω! (Καλά, εντάξει! Αυτό δεν πιάνεται!). 
Κουράστηκα να λέω και να λέω… Κουράστηκα να γράφω και να γράφω…

Τόσα χρόνια είμαι με τη γλώσσα έξω απ’ το στόμα και (πολλές φορές) όσα λέω είναι μπούρδες. Τρίχες κατσαρές. Φωνούλες δίχως νόημα. Δίχως φίλτρο. Δίχως νεύρο και πάθος.
Και σε μια σχέση, ρε φίλε, πρέπει να υπάρχει πάθος! Πολύ πάθος!

Οπότε, τι θα κάνω;;; Χα! Το βρήκα!

Θα δείξω… Θα μιλήσω με τις πράξεις μου. Εκεί κρύβεται το νόημα! Όλο λόγια, λόγια, λόγια… Τα λόγια κομμάτια πια. Χορτάσαμε! Είναι η σειρά να κάνω τα λόγια μου πράξη… Γι’ αυτό θέλω να σου μιλήσω… Για τις πράξεις…

«Έλα λίγο να σου δείξω, όλα όσα έχω να σου πω… Είναι πολλά! Θα μας πάρει ώρα!».