ΠρωτομαγιΑνάσταση

 

(Όλα τα είχε αυτή η πρωτομηνιά!) 

Να θες να πεις «καλό μήνα!» και να συμπίπτει με το «Χριστός Ανέστη!». Μη σου τύχει!

Ήθελα πολύ να βγω εδώ στο ολάνθιστο λιβάδι δίπλα στο σπίτι μου, να μαζέψω λουλούδια του αγρού, να τ’ αραδιάσω στο ξύλινο τραπέζι και να πλέξω ολομόναχη το μαγιάτικο στεφάνι ακούγωντας τις ψαλμωδίες της πρώτης Ανάστασης…

Ναι! Και μετά άλλαξα πλευρό!

Μεγάλο Σάββατο πρωί. Στο Πειραιά. Κανένα λιβάδι και κανένας αγρός. Μόνο η γιαγιά του Γιαννάκη απέναντι να ουρλιάζει απ’ τις 8 το πρωί να της ανεβάσει ο εγγονός της τις συκωταριές, ώστε να ετοιμάσει ένα μεζεδάκι για το μεσημέρι. Η κόρη της, η μαμά του Γιαννάκη, να της φωνάζει απ’ το μπαλκόνι πως τα αγοράκια της (πρέπει πια να πηγαίνουν λύκειο) νηστεύουν μέχρι την Ανάσταση και η μητέρα της aka γιαγιά Γιαννάκη να ωρύεται γιατί θρησκευτικά η Ανάσταση γίνεται το πρωί.

Όλα αυτά απ’ το μπαλκόνι. Η μια μένει στον 5^ο και η άλλη στον 4^ο. Το 2021 που τα κινητά είναι προέκταση του χεριού μας. Απ’ τις 8 το πρωί.

Σηκώθηκα και εγώ να φτιάξω έναν καφέ και να αδράξω τη μέρα! Πρωτομηνιά! Αμ, δε! Βλέπεις, εμείς οι χειρουργημένοι δεν κάνει να πίνουμε ζεστό καφέ οπότε τον έφτιαξα και τον άφησα στο ψυγείο να παγώσει. Μέχρι να γίνει το νερομπλούτσι μου έκανα μια γενική το σπίτι, μίλησα με το σόι που μένει μακριά, κατέβασα τα σκουπίδια. Η χειρουργημένη ξαναλέω…

Πρώτη Ανάσταση και τα πρωτα μπαμ μπουμ κάνουν την εμφάνισή τους. Παράλληλα, η γιαγιά του Γιαννάκη να σερβίρει στο μπαλκόνι τις συκωταριές μαζί με τον διπλό ελληνικό, η Μπουμπού σε κάθε κρότο να γαβγίζει σαν δαιμονισμένο, η Νάλα να τρέμει λες και έχει καταπιεί κομπρεσέρ, ο Ρίμπο να γαβγίζει μόνος του σε άκυρες στιγμές όντας κουφός πλέον και η δικιά μου μάνα να πλένει τις συκωταριές για τη δικιά μας μαγειρίτσα.

Σας είπα ότι είμαι χειρουργημένη έτσι;
Σας είπα ότι τρώω μόνο αλεσμένα και κρύα; Πχ. Γιαούρτια, κρέμες, παγωτά, γάλατα, χυμούς;;
Σας είπα επίσης πως αγαπώ τη μαγειρίτσα; Και με κρέας και χωρίς!
Οπότε, όπως καταλαβαίνετε ετοιμαζόταν η μαγειρίτσα για άλλους. Εγώ σούπα!

Δεν είχε ξεκινήσει καλά η πρωτομηνιανάσταση!

Και περνούσε η μέρα κι όλο και κάτι έβγαινε στην επιφάνεια για να γεμίσω τις ώρες μου ώσπου ξαφνικά ακούω «τι θα γίνει; Θα κάνεις μπάνιο;» κι λέω «τι φάση; Πήγε κιόλας 22.30 και πρέπει να ετοιμαστώ;». Κοιτάω έξω απ’ το παράθυρο… Ήλιος. Κοιτάω το ρολόι… 18.30. Χτυπάει εσωτερικό καμπανάκι… Ανάσταση 2021 στις 21.00. Ε-ΠΙ-ΤΕ-ΛΟΥΣ! Μια φυσιολογική ώρα, ώστε να φάμε φυσιολογικά και εμείς –οι χωρίς χολή- να προλάβουμε να χωνέψουμε πριν πάμε για ύπνο.

Καλά ξηγήθηκε φέτος ο Χριστούλης! Να τα λέμε κι αυτά!

Βέβαια, είχαμε και τα ευτράπελά μας! Τα μπαμ μπουμ στις 21.00 που αναστήθηκε φέτος, την επανάληψή τους στις 00.00 για να τιμήσουμε την παλιά ώρα ανάστασης, είχαν ως αποτέλεσμα να έχω ένα μικρό σκυλάκι να γαβγίζει επί 3 ώρες ασταμάτητα και ένα μεγαλύτερο σε μέγεθος να τρέμει χωρίς παύση. Ούτε όταν βγήκε το τηγανητό το συκωτάκι δεν πτοήθηκαν, ρε φίλε! Κι εγώ κοτόσουπα. Σε ένα τραπέζι με κάθε λογής καλούδι κι ένα πιάτο σούπα με την ψίχα απ’ το χριστόψωμο βουτηγμένη για να παπαριάσει!

Μετά τα Χριστός Ανέστη και τα τσουγκρίσματα, ήρθε και η ώρα να αποχαιρετήσουμε κι ένα τετράποδο φίλο μας, ο οποίος μας συντρόφευε για 16 ολόκληρα χρόνια. Πες το γεράματα, πες το η κακιά η ώρα (ή η σωστή ώρα), πες το όπως θες, δε με νοιάζει. Τουλάχιστον ξέρω πως τώρα δεν βασανίζεται, αλλά αυτά σε άλλο κείμενο.

Όπως, λοιπόν, καταλάβατε, τι να ευχηθώ; Καλό μήνα; Που είναι κρυμμένος να τον δω; Ωχ, Παναγιά μου! Σε μια μέρα όλα!

Καλό μήνα!