Είναι αρκετό;

 

(Μετά από πάρα πολύ καιρό άδειασα το κεφάλι μου...)

Υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι…. Είναι αρκετό;
Δεν έχει σημασία τι… Μπορεί να αναφέρομαι στα πάντα, μπορεί όμως και στο τίποτα. Εκείνο που έχει σημασία είναι αυτές οι δύο αναθεματισμένες λέξεις. Αυτή η γαμημένη ερώτηση… Είναι αρκετό;

Μια ζωή παλεύεις με αντίπαλο τον ίδιο σου τον εαυτό. Είτε είσαι οχτώ, είτε δεκαοχτώ, είκοσι οχτώ, πενήντα οχτώ, ενενήντα οχτώ. Μια ζωή, ένας αγώνας! Να αποδείξεις ότι μπορείς, ότι είσαι ικανός, ότι δεν σε φοβίζει τίποτα και πως δεν έχεις ταβάνι. Να αγωνίζεσαι για εκείνους που αγαπάς με ό,τι έχεις και δεν έχεις.

Μια ζωή, ρε φίλε, ένας αγώνας και η ερώτηση μια. Είναι αρκετό;

Δεν ξέρω από που να πρωτοξεκινήσω μπας και δώσω απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση. Ξέρω όμως πως μου ήρθε και σφηνώθηκε με πάθος στο μυαλό.
Έβλεπα EURO (ναι, το κάνω κι αυτό!) και τα μάτια μου είχαν εστιάσει σε έναν παίχτη. Χωρίς λόγο και αιτία (ονόματα μη με ρωτάτε!). Λες και δεν υπήρχε άλλος και σκεφτόμουν ότι μπορεί αυτός να είναι ένας παίχτης που έχει στερηθεί τόσα στο όνομα του πρωταθλητισμού. Ένας παίχτης που πάλευει με πολλά και σίγουρα με τον εαυτό του. Ένας παίχτης που μπορεί να έχει σηκώσει κύπελλα, πρωταθλήματα και προσωπικά βραβεία. Που μπορεί να έχει θυσιάσει άπειρα πράγματα για να φτάσει εκεί που είναι. Είναι όμως αρκετό;

Και μιλάμε για έναν άνθρωπο φτασμένο με μια καριέρα που έχει ημερομηνία λήξης και με χρηματικές απολαβές που μπορεί να διευκολύνουν και τα εγγόνια του. Είναι αρκετό; Είναι ικανοποιημένος αυτός και ο περίγυρος; Νιώθει καλά;

Ας αφήσουμε όμως αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος αποτέλεσε έναυσμα γι’ αυτό το κείμενο και ας πιάσω άλλο κομμάτι…

Τη Δευτέρα ξεκινούν οι Πανελλήνιες και σχεδόν έντεκα χρόνια μετά, σφίγγεται το στομάχι μου. Θυμάμαι το άγχος του διαβάσματος, τον φόβο της αποτυχίας να ρουφάει κάθε ίχνος ζωής μέσα μου και μια φωνούλα να μου λέει «τίποτα δεν είναι!». Δεν την άκουσα αυτή τη φωνή… Ίσως γιατί υπερίσχυσε το «είναι αρκετό;». Αυτές οι δύο λέξεις περικλείουν το διάβασμα, τους κόπους και τις θυσίες, τις ώρες μοναξιάς παρέα με σημειώσεις, τα κιλά που έβαλα τρώγοντας από τη συναισθηματική φόρτιση. Ήταν άραγε αρκετά; Έκανα ό,τι μπορούσα;

Ξέρεις ποια είναι η απάντηση τώρα; Ναι! Έκανα ό,τι μπορούσα. Ο δεκαεπτάχρονος εαυτός μου έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε και περίμενε στωικά την έκβαση. Μπορεί να μην ήταν αυτό που ήθελε όμως πέτυχε κάτι… Και τα χρόνια πέρασαν…

Και μεγάλωσα και σπούδασα και έλιωνα στις εξεταστικές στο διάβασμα και πάλι αναρωτιόμουν «είναι αρκετό;». Έφταναν οι ατελείωτες ώρες μπροστά απ’ το καθρέφτη για να περάσω ό,τι έδινα;  Ήμουν άραγε καλή φοιτήτρια; Όταν έλιωνα στις δίαιτες και στις γυμναστικές, ήταν άραγε αρκετό; Θα μπορούσα  να γίνω όπως φανταζόμουν τον εαυτό μου με τόσο αγώνα; Κάθε μήνα στέρησης αναρωτιόμουν «είναι αρκετό, ρε Θεέ;»

Όταν ερωτευόμουν και έδινα, έδινα, έδινα, ήταν αρκετό; Πάλευα με τον εαυτό μου και αγαπούσα για δύο. Έκανα υπερβάσεις, υποχωρήσεις και παραχωρήσεις. Έδινα χρόνο όταν μου ζητιόταν, διεκδικούσα χρόνο όταν τον χρειαζόμουν και απαιτούσα όποτε έβλεπα πως χάνεται το παιχνίδι. Συναισθήματα άνευ ορίων, μεγάλης έντασης και διάρκειας. Ειλικρίνεια. Πίστη. Σεβασμός. Αγάπη. Πάθος. Είναι αρκετό; (ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι!).

Ή στη δουλειά…. Υπερωρίες, άγχος, μάχη με τον χρόνο, τις μέρες και τις απαιτήσεις. Η κούραση να καλύπτεται από την αγάπη για το επάγγελμα και η πίεση από την όρεξη για δουλειά. Μικρές φωνούλες να σου λένε ότι σε αγαπούν κι ότι είσαι η καλύτερη δασκάλα, μεγάλες φωνούλες να σε εμψυχώνουν και να σε ενθαρρύνουν πιστεύοντας σε εσένα. Βλέπεις τους κόπους σου να ανταμείβονται και τις προσπάθειές σου να ανθίζουν, όμως πάλι αναρωτιέμαι «είναι αρκετό;».

Δεν ξέρω να απαντήσω… Αλήθεια δεν ξέρω… Είναι η μεγαλομανία; Η τάση προς την τελειότητα που με κρατάει πίσω; Ο φόβος ότι ποτέ δεν θα είμαι καλή; Ο φόβος μην αποτύχω; Ο φόβος ότι ποτέ δεν θα είναι τίποτα αρκετό κι ότι πρέπει πάντα να προσπαθώ;

Δεν ξέρω…

Ίσως να μην είναι αρκετό για τους άλλους και αυτό να το έχεις ενστερνιστεί κι εσύ και εγώ. Ίσως να μην είναι αρκετό για εκείνους επειδή δεν έχουν φτάσει εκεί που έχεις φτάσει εσύ. Ίσως θα έπρεπε να γίνεις ένας εξωτερικός παρατηρητής και να δεις την αλήθεια.

Έτσι ίσως να πεις το πολυπόθητο ΝΑΙ, ΕΊΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ! Και να νιώσεις περήφανος για σένα! Γιατί πρέπει να είσαι περήφανος. Μπορεί να μην είναι πάντα αρκετό, αλλά αυτό θα το ξέρεις μόνο εσύ και κανένας άλλος. Γιατί μόνο εσύ ξέρεις τελικά τι είναι αρκετό για σένα…