Από εραστές, κολλητοί

 

«Από εραστές, κολλητοί!».

Διαβάζεις αυτές τις τρεις λέξεις κι αναρωτιέσαι αν όντως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Αν μπορούν δύο άνθρωποι που έχουν βιώσει ένα μεγάλο πάθος, να κάνουν ένα τόσο δα μικρό πηδηματάκι, να περάσουν το όριο ανάμεσα στον έρωτα και τη φιλία και να εγκατασταθούν εκεί.

Η αμφιβολία έχει φωλιάσει στα κεφάλια σας, και καλά κάνει, αλλά, ναι, συμβαίνει! Αν συμβαίνει με επιτυχία ή παράπλευρες απώλειες, αυτό θα το διαπιστώσετε μόνοι σας.

Ας τα πάρουμε, όμως, απ’ την αρχή. Δύο άνθρωποι, γνωρίζονται, ερωτεύονται, αγαπιούνται και χωρίζουν. Η φυσική εξέλιξη των εραστών. Έχουν ζήσει στιγμές έντονων συναισθημάτων. Στιγμές πάθους, γεμάτες καβγάδες, κλάματα κι υποσχέσεις αιώνιου έρωτα. Ατελείωτα «σ’ αγαπώ όσο τίποτα» ή «είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί» γεμάτα ελπίδα για το μέλλον, παγώνουν με τη λέξη «χωρίζουμε!».

Είτε χωρίζουν πολιτισμένα, είτε όχι, είναι δύσκολο. Ένας χωρισμός πάντα πονάει. Δύο ερωτευμένοι άνθρωποι που έχουν μάθει να λειτουργούν σαν ένα, βρίσκονται ξαφνικά χώρια. Εκείνοι που έχουν συνηθίσει ο ένας την ύπαρξη του άλλου αρχίζουν ν’ απομακρύνονται και ν’ απομακρύνονται κι ο πόνος να μεγαλώνει. Να λείπει ο ένας στον άλλον αλλά κανένας να μην το παραδέχεται γιατί, για πρώτη φορά, υπερισχύει ο εγωισμός.

Όχι όμως για πολύ. Μετά από καιρό, κάποιος απ’ τους δύο θα κάνει την κίνηση να επικοινωνήσει ξανά. Στην αρχή η αμηχανία είναι εμφανέστατη. Τα «τι κάνεις» και «πώς περνάς» προσπαθούν να σπάσουν τον πάγο ανάμεσά σας και στη συνέχεια, χωρίς να το καταλάβεις, θα αρχίσετε να μιλάτε καθημερινά, και για πολλές ώρες, για πράγματα ανούσια. Θα μιλάτε μόνο και μόνο για να ακούτε ο ένας τον άλλο. Μόνο και μόνο γιατί η φωνή απ’ την άλλη μεριά του ακουστικού σας ηρεμεί και σας ταξιδεύει.

Τα «σ’ αγαπώ» αντικαθίσταντο απ᾽ τα «σε χρειάζομαι». Τα «είμαι ερωτευμένος μαζί σου» απ’ τα «δεν έχω κανέναν άλλο που να με καταλαβαίνει όσο εσύ» και πριν το καταλάβεις έχετε βάλει, άθελά σας, την ταμπέλα από «φ».

Φίλοι… Μια τόσο μικρή λέξη που σε γεμίζει ταυτόχρονα φόβο κι αγάπη. Για ᾽κείνον τον άνθρωπο που κάποτε κρατούσες στην αγκαλιά σου και του ψιθύριζες στο αυτί πως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν. Να λες απ’ τη μία «δεν είναι δυνατόν εμείς οι δύο να είμαστε φίλοι» κι απ’ την άλλη να σπαταλάς όλο σου το χρόνο για ν᾽ ακούς τα προβλήματά του, λες κι είναι δικά σου.

Βγαίνετε βόλτες, διασκεδάζετε, γελάτε αλλά πάνω απ᾽ τα κεφάλια σας το σύννεφο του «φ», δε λέει να φύγει! Και περνάει ο καιρός στο ίδιο μοτίβο. Εσύ κι εκείνος λειτουργείτε ξανά σαν ένα, χωρίς όμως να σας συνδέει το πάθος.

Η ελπίδα όμως υπάρχει ακόμα. Κάποιος απ’ τους δύο ελπίζει σε μια επανασύνδεση. Και ξέρεις γιατί;

Γιατί τώρα γνωρίζεστε καλύτερα μεταξύ σας κι ο νέος εαυτός, σου αρέσει ακόμα περισσότερο. Χωρίς προσδοκίες, αφήνετε τους εαυτούς σας ελεύθερους. Να ερωτευτούν ξανά, ν᾽ αγαπήσουν, να νοιαστούν. Τον ίδιο άνθρωπο αλλά σ’ ένα διαφορετικό πόστο. 

Και φτάνει η στιγμή που όλα αλλάζουν. Η στιγμή εκείνη που ανακοινώνει ο ένας στον άλλο ότι είναι ερωτευμένος. Νιώθεις πραγματικά τον κόσμο σου να καταρρέει, αλλά δεν μπορείς ν’ αντιδράσεις, γιατί ένας φίλος τα υπομένει όλα, κι εκείνη τη στιγμή αυτό είσαι. Ο καλύτερος φίλος!

Από εκείνη τη στιγμή, δε σταματάς να σκέφτεσαι πόσο θα ήθελες εσύ να ήσουν σε ᾽κείνη τη θέση. Να κοιμάστε μαζί, ν’ αγκαλιάζεστε, να φιλιέστε. Εσύ να πονάς όταν τσακώνεστε, κι όταν σ’ αγκαλιάζει η δική σου ανάσα να κόβεται. Αλλά ξέχασα… Εσείς είστε φίλοι.

Η δουλειά σου είναι μία. Να καταπιέζεις τα συναισθήματά σου και ν’ ακούς. Ν’ ακούς και να συμβουλεύεις όπως θα έκανε ο κάθε σωστός φίλος.

Μάταιος κόπος να ψάχνεις να βρεις την ευτυχία σε μέρη που κάποτε περπάτησες. Τώρα περπατάει κάποιος άλλος εκεί αντί για σένα.

Αλλά ξέρεις κάτι; Εσύ φταις! Εσύ που ανέχτηκες την ταμπέλα, ενώ η καρδιά σου σκιρτούσε κάθε φορά που αντίκριζες τον έρωτα. Γιατί αυτό ήταν για σένα. Έρωτας.

Να τα βράσω τα «δε θέλω να σε χάσω απ’ τη ζωή μου», όταν εσύ ο ίδιος, χάρη στην ταμπέλα, χάνεις τη ζωή σου μέσα απ’ τα χέρια σου!

Ταμπέλες σε τέτοιες σχέσεις δεν υπάρχουν.

Δύο άνθρωποι που γουστάρουν ο ένας τον άλλον δεν μπορούν να είναι φίλοι. Νόμος! Πάντα ο ένας απ’ τους δύο ελπίζει κι ο ένας απ’ τους δύο πονάει. Προσοχή! Καλή η υπομονή, αλλά όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, εκείνος που ελπίζει, φεύγει πρώτος. Κι είναι κρίμα να τον αφήσεις να φύγει, γιατί πραγματικά σ’ αγαπάει.

Η λύση λοιπόν είναι μία. Σταματάμε να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας και μιλάμε. Αφήνουμε τους εγωισμούς στην άκρη και λέμε όσα νιώθουμε.

Κι άσε τη Ζήνα να απαντήσει μόνη της στην ερώτηση: «Να σου πω πως σε θέλω ή να είμαστε φίλοι;»