Αγαπημένη μου κίτρινη ομπρέλα...

Αγαπημένη μου κίτρινη ομπρέλα...
Ναι, σ' εσένα μιλάω. Σ' εσένα που τυχαία βρέθηκες στο δρόμο μου ένα καλοκαιρινό μεσημέρι. Δεν ξέρω πως με βρήκες, γιατί εσύ με βρήκες, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο ήμουν σίγουρη πως θα μου φανείς χρήσιμη.

Όχι το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι σπάνια βρέχει κι ως συνήθως δεν κρατάω ποτέ ομπρέλα.

Για το Χειμώνα μιλάω. Για εκείνες τις δύσκολες μέρες που θέλω απλά να κρύβομαι ακόμα κι από μένα. Για εκείνες τις στιγμές που η βροχή θα καλύψει τα δάκρυά μου και το μόνο μου καταφύγιο, εσύ.

Δε θέλω να πω πολλά. Δε χρειάζεται κιόλας. Έχουμε χρόνο μπροστά μας.

Θα σου μιλήσω για χρώματα. Θα ξεκινήσω απ' το λαμπερό σου κίτρινο και θα φτάσω μέχρι το φωτεινότατό μου μαύρο. Θα σου μιλήσω για εικόνες, φωτογραφίες.
Θα σου γράψω για συναισθήματα που γνώρισαν το φως του ήλιου, αλλά και για κείνα που απλά ερωτεύτηκαν το σκοτάδι.

Θα μιλήσουμε για εκείνους. Εκείνους που στοίχειωσαν τα όνειρά μου. Είτε όταν ήμουν ξύπνια, είτε όχι.
Για εκείνους που έγιναν λέξεις, δάκρυα και τραγούδια.
Για εκείνους που ήταν συναισθήματα.

Θα μιλήσουμε για το φως και το σκοτάδι μου.

Θα μιλήσουμε για σένα και για μένα.

Όχι τώρα... Σιγά σιγά.  Όπως ακριβώς πέφτουν οι πρώτες σταγόνες της βροχής μέχρι να γίνουν μπόρα.

Μέχρι τότε όμως , κράτα ομπρέλα και περίμενε.

The girl with the yellow ymbrella