Σήμερα δεν έχει ομπρέλα

(Το παρακάτω κείμενο διαβάζεται πιο εύκολα, ακούγοντας τη θεάρα μου)

Σήμερα δεν έχει ομπρέλα.
Καμία εξομολόγηση. Καμία κατάθεση ψυχής.
Σήμερα έχει περίεργη διάθεση, ανάμεικτα συναισθήματα και άστατες σκέψεις.
Σήμερα είμαι, ξεκάθαρα, εγώ.

Μια συννεφιασμένη Δευτέρα σαν κι αυτή, τι θα μπορούσε να σκέφτεται ο μέσος «φυσιολογικός» άνθρωπος; Φυσιολογικός μέσα σε εισαγωγικά γιατί προφανώς δεν είμαι. Αρνούμαι να γίνω αυτό που θεωρείς εσύ,  κι ο κάθε εσύ, φυσιολογικό.

Δεν ξέρω τι σκεφτόσουν όλη μέρα σήμερα. Κατά πάσα πιθανότητα δε θα μάθω και ποτέ, οπότε άσε με να σου πω αυτά που σκεφτόμουν εγώ…. Μια μίνι ψυχοθεραπεία πριν πέσω να κοιμηθώ.

Σκεφτόμουν χαμόγελα. Ναι, χαμόγελα. Όχι δικά μου. Χαμόγελα που με ηρεμούν και που με κάνουν να θέλω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο…
Σκεφτόμουν δάκρυα! Ξεκάθαρα δικά μου. Όχι χειμωνιάτικα. Το Χειμώνα κλαίω ελάχιστα. Το καλοκαίρι δίνω ρεσιτάλ. Δεν ξέρω γιατί, όμως το ψάχνω.
Σκεφτόμουν εμένα το Χειμώνα κι εμένα το Καλοκαίρι. Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία. Τα καλοκαίρια σκέτο χάος κι οι Χειμώνες, μοναστηριακοί. Εκτός από φέτος. Φέτος ο χειμώνας ήταν κινηματογραφικός. Δεν έλειπε τίποτα. Έρωτες, χωρισμοί, κλάματα, μεθύσια. Απ’ τη στιγμή που μπήκε το 2017 ξεκίνησε η κατρακύλα. Περίεργος χειμώνας αλλά θα τ’ αναλύσουμε καλύτερα στην ανασκόπηση του έτους.

Επομένως, σκέφτομαι πως θα είναι το καλοκαίρι μου. Μεταξύ μας, φοβάμαι να σκεφτώ πως θα είναι το καλοκαίρι μου.

Σκεφτόμουν τις αδυναμίες μου. Άνθρωπος είμαι, αδυναμίες έχω. Με την πάροδο του χρόνου προκύπτουν περισσότερες. Καλό ή καλό δεν ξέρω. Με τρομάζει όμως. Με τρομάζει γιατί ξέρω πως γι’ αυτές, είμαι διατεθειμένη να κάνω τα πάντα. Είτε έχουν πρόσωπο, είτε όχι.

Σκεφτόμουν πόσες φορές απέτυχα και πόσες φορές πέτυχα. Πόσες φορές έχω ερωτευτεί. Πόσες φορές έχω δώσει τη ψυχή, αλλά και την καρδιά μου σε ανθρώπους που το μόνο που ήξεραν (αλλά και ξέρουν να κάνουν) είναι να μπήγουν πιο βαθιά το μαχαίρι. Σκεφτόμουν τους φίλους μου. Κι εκείνους που έμειναν κι εκείνους που έφυγαν. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Σκεφτόμουν τη ζωή μου χωρίς αυτούς που λείπουν. Πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ. Να με συμβουλέψουν και να με παρηγορήσουν όταν κανείς δεν καταλαβαίνει τις σιωπές μου.

Γενικότερα σκεφτόμουν το χάος που μόνη μου φτιάχνω και βουτάω.
Ζόρικη μέρα. Ζεστός καφές, συννεφιασμένος ουρανός, μολύβι και χαρτί κι εγώ, θεατής.

Δε θέλω άλλες τέτοιες Δευτέρες. Όχι γιατί δε μ’ αρέσουν απλά γιατί νιώθω αδύναμη μπροστά σ’ αυτόν τον καταιγισμό σκέψεων.  Και ξέρω πολύ καλά πως κι εσύ σήμερα σκέφτηκες πολλά. Όπως βλέπεις, δεν είσαι μόνος.

Τώρα που τα είπα, ώρα για ύπνο. Αύριο είναι μια καινούργια μέρα.
Τρίτη για την ακρίβεια.