Τα μικρά, παιδιά! Τα μικρά!

(Για να διαβάσεις και να καταλάβεις, βάλτο στη διαπασών)





Ούτε σήμερα έχει ομπρέλα. Ομπρέλα θα έχει όποτε η «άλλη» εγώ έχει κέφια. Και δεν έχει όπως καταλαβαίνετε…
(Εξηγήσεις στη 2η ανάρτηση!)

Ορισμένες φορές δε χρειάζεσαι πολλά.

Ένα απλό μήνυμα, τη σωστή ώρα, είναι ό,τι πρέπει.
Όταν βλέπεις στο όνομα του αποστολέα εκείνο που σε κάνει να χαμογελάς και μόνο με τη σκέψη, είναι υπεραρκετό.

Κι όταν γράφω «χαμογελάς και μόνο με τη σκέψη», το εννοώ. Χαμογελάω και μόνο με τη σκέψη για κάποιους ανθρώπους.
Μου φτάνει μου παραφτάνει, παίδες. Ειλικρινά.
Δεν είμαι αχάριστη αλλά νιώθω μεγάλη χαρά όταν χτυπάει το κινητό και βλέπω ένα απλό, χαλαρό και γεμάτο αγάπη μήνυμα.

Έτσι είναι! Τα μικρά σε κάνουν χαρούμενο και το καταλαβαίνω όσο μεγαλώνω.

Ένας ζεστός καφές. Ένα ωραίο βιβλίο. Μια βόλτα με τα πόδια. Ένα παγωμένο ποτήρι κρασί. Ένα πολύωρο τηλεφώνημα. Ένα καλογραμμένο κείμενο. Ένα παγωτό μηχανής.
Ένα πρωινό Κυριακής, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, να χουχουλιάζεις ασταμάτητα. Γυμνά πόδια στη Γη. Ένα φιλί στο μάγουλο, μια αγκαλιά. Ένα ζεστό μπάνιο. Μια γουρουνιά στις 00.00 το βράδυ. Μια σοκολάτα.

Κι η λίστα δεν έχει τελειωμό…

Στα μικρά είναι η ευτυχία. Στα μικρά. Τα μεγάλα αφήστε τα για εκείνους που τα μικρά δεν τους φτάνουν. Δε θα είναι ποτέ ευτυχισμένοι πραγματικά και ξέρετε γιατί; Γιατί στα μεγάλα χάνεσαι κι εμείς, οι αθεράπευτα ρομαντικοί/ ευαίσθητοι, δε θέλουμε να χάνεται κανείς.

Αν χαθεί, θα του δείξουμε το δρόμο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Τα μικρά. Εκείνα έχουν τη γλύκα!
Τα μικρά…
Το μήνυμα.
Τα πουράκια που τρώω βραδιάτικα.
Οι λέξεις που γράφω.
Το χαμόγελο στο πρόσωπό μου και το κλικ του κινητού.