Ομπρέλα No. 1 – Εγώ κι η άλλη εγώ

Αγαπημένη μου κίτρινη ομπρέλα, η σημερινή μέρα είναι λίγο περίεργη.

Είναι μέρα αποφάσεων κι είμαι ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για να παίρνω αποφάσεις. Όχι γιατί είμαι ένα ανίκανο κορίτσι ή δεν τις τηρώ. Καμία σχέση.
Φοβάμαι μην τυχόν δεν είναι, ούτε αυτές, σωστές. Είμαι λιγάκι επιρρεπής στα λάθη και το πληρώνω ακριβά, εδώ και πολύ καιρό.

Φυσικά το θέμα μας, όπως λέει κι ο τίτλος,  δεν είναι αυτό, αλλά αφού σου γράφω, ας σου πω και τον πόνο μου γι’ αρχή.

Δε θέλω να μιλήσω για μένα. Πιέζομαι κι αγχώνομαι. Δεν είμαι δα και κάτι διαφορετικό. Το ξέρεις άλλωστε. Ένα ακόμα κοριτσάκι, όσο χρονών κι αν είμαι, που αραδιάζει λέξεις σε λευκές σελίδες του word.

Έχω κι ημερολόγιο (αλλά κι αυτό το ξέρεις!).

Όχι το κλασικό «αγαπημένο μου ημερολόγιο, σήμερα τον είδα κι ήταν πιο όμορφος από ποτέ και μπλα μπλα μπλα…». Αυτό το έκοψα όταν ήμουν στην 3^η γυμνασίου. Δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να υπάρχει ακουμπισμένο πάνω στο άσπρο γραφείο μου, ένα μικρό ροζ τετραδιάκι με λουκέτο. Πολύ μεγάλη ταλαιπωρία αν χαθεί το κλειδί.

Άσε, που καθετί απαγορευμένο είναι πιο δελεαστικό. Δε θέλουμε να πέσει σε λάθος χεράκια γιατί θα πρέπει μετά να βγάλουμε τα ματάκια μας.

Τώρα θα ρωτήσεις τί σκατά το θέλω το ημερολόγιο αφού γράφω εδώ και με το δίκιο σου.
Εδώ σπάνια θα γράφω εγώ.

Εδώ θα γράφει η «άλλη» εγώ. Εκείνη που γίνομαι όταν ανοίγω την ομπρέλα. Την κίτρινη.

Εκείνη που δε φοβάται τη βροχή. Εκείνη που μπορεί να βαδίσει στο σκοτάδι χωρίς φως και να κάνει το χάος , σύμμαχό της. Εκείνη που δεν αραδιάζει απλά λέξεις σε λευκά χαρτιά, αλλά τους δίνει ζωή. Το κορίτσι που συνομιλεί με τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Που πίνει καφέ με τους δαίμονές της.

Ξέρω ότι υπάρχουν. Δεν τους φοβάμαι. Ίσα- ίσα!

Θα υπάρχουν φορές που θα είμαι εγώ, μη λέω ψέματα. Φορές που θα προσπαθώ να κρυφτώ πίσω απ’ το δάχτυλό μου γιατί φοβάμαι μην κάνω κάτι λάθος. Φορές που θα είμαι γεμάτη ανασφάλειες κι άγχος. Που δε θα ξέρω τι να κάνω και θα θέλω βοήθεια, αλλά, για κάποιο περίεργο λόγο, δε θα τη ζητήσω.
Τέτοιες στιγμές αμέτρητες. Όλοι έτσι με ξέρουν. Η συναισθηματικό/γλυκούλα. Η καλούλα. Η αδύναμη. Η ανίκανη.  Κι η λίστα μπορεί να συνεχιστεί…

Όταν όμως ανοίγω την ομπρέλα, δε με νοιάζει τίποτα. Δεν έχω να φοβηθώ κανέναν. Συμφιλιώνομαι με το παρελθόν μου, ζω το παρόν μου με οποιοδήποτε κόστος κι ονειρεύομαι το μέλλον. Γίνομαι κακιά και κυνική. Δυνατή και σκληρή.  Εκείνη που δε φοβάται να χάσει αξιοπρέπειες. Εκείνη που παρά τη επιθυμία της να μην είναι μόνη, βολεύεται με τη μοναχικότητα κι αποδέχεται τη μοναξιά.

Έρωτες; Έλα, τώρα, αγαπημένη μου ομπρέλα. Φυσικά!

Αμέτρητοι. Καθημερινοί. Δυνατοί ή ανύπαρκτοι.  Έρωτες που δημιούργησα μόνη μου. Ενθουσιασμοί  που βάπτισα έρωτες. Έρωτες λόγια του αέρα. Έρωτες εγωιστικοί. Με τέλος ή όχι. Έρωτες φωτιά κι έρωτες για κλάματα. Έρωτες που προσπάθησα να μονιμοποιήσω δίχως αποτέλεσμα. Έρωτες που ντύνω φίλους για να μην τους χάσω. Έρωτες της μιας νύχτα (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Έρωτες μονόπλευροι. Πλατωνικοί. Έρωτες στα όνειρα. Έρωτες με υποσχέσεις κι έρωτες με τάσεις συμβιβασμού.

Και μετά αναρωτιέσαι γιατί να γράφει η άλλη κι όχι εγώ.  Σε καταλαβαίνω.

Ξέρεις γιατί; Γιατί εμένα απλά με ανέχομαι, ενώ την άλλη την αγαπώ.

Γι’ αυτό!