Ομπρέλα Νο.4 - Το πάθος και το λάθος

Ακούγοντας αυτό το τραγούδι όλα γίνονται ομορφότερα. Όχι μόνο το κείμενο που θα διαβάσεις.

Αγαπημένη μου ομπρέλα, πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε;

Ανειλημμένες υποχρεώσεις, αγαπητή μου. Ανωτέρα βία κι ανωτέρα εξορία κι εγκλεισμός. Ναι, για δουλειά μιλάω, όμως όχι τη δουλειά που έχεις στο μυαλό σου. Πως είναι το survivor; Ε, καμία σχέση!

Δεν είναι της παρούσης όμως.

Δεν ξέρω τι να σου πρωτοπώ. Είναι πολλά. Και καλά και κακά. Προφανώς και θα έχει κακό μέσα στην ιστορία. Για μένα μιλάμε. Δύο λέξεις με χαρακτηρίζουν: ΤΥΧΗ ΒΟΥΝΟ. Επομένως, ας ξεκινήσω απ’ την πίεση και τα κλάματα. Απ’ την απογοήτευση που έφαγα γνωρίζοντας καλύτερα τους ανθρώπους γύρω μου. Απ’ τη δηθενιά και την κακία του κόσμου.

Τώρα, δικαιολογημένα, θα ρωτήσεις… «Εσύ για δουλειά δεν πήγες; Τι είναι όλα αυτά;».

Κι εγώ θα σου πω πως ορισμένες φορές κάνεις άλλα σχέδια και άλλα έχει κάποιος άλλος για σένα. 

Εγώ για δουλειά ήμουν κι έκανα ένα καλό ξεσκαρτάρισμα στους ανθρώπους που είχα δίπλα μου. Ξεπέρασα έναν έρωτα (ο Θεός να το βαφτίσει έρωτα αυτό το χρόνιο βασανιστήριο). Έκανα φίλους. Βρήκα κι έχασα εμένα αμέτρητες φορές. Γνώρισα την ηρεμία μέσα από ανθρώπους. Έκλαψα. Πόνεσα πολύ. Εκνευρίστηκα άπειρα! Ανεβοκατέβαινε η πίεσή μου λες κι είναι ασανσέρ. Γνώρισα εκπληκτικά άτομα κι ένιωσα ξανά λες κι είμαι δεκαπέντε χρονών.

Σκιρτήματα. Χυλόπιτες. Πάθη. Λάθη. Όλα μέσα σε δύο μήνες.

Κάποια πράγματα θα μείνουν ανεξίτηλα. Κάποιοι άνθρωποι θα με σημαδέψουν. Κάποιους πεθαίνω να τους δω και κάποιους δε θέλω να τους ξαναδώ. Έτσι είναι η ζωή. Κάνεις σχέδια για ώρες ή μέρες μόνο δουλειάς και σου προκύπτουν κι όλα τ’ άλλα.  Αλλά αυτά είναι το αλατοπίπερο.

Τα νεύρα, τα κλάματα, η πίεση, ο έρωτας, το πάθος, τα χαμόγελα. Κι υπήρχαν μέρες που το δικό μου χαμόγελο δεν ξεκολλούσε απ’ το πρόσωπό μου. Όπως και τα δάκρυα δεν άφηναν σε ησυχία τα μάτια μου.

Άνθρωποι με συναισθήματα. Περίεργα όντα!

Κάτσε τώρα όμως να σου μιλήσω για αυτούς τους δύο. Το πάθος και το λάθος. Μεγάλες λέξεις αλλά τους περιγράφει ταμάμ. Ο ένας είναι το κακό που με βρήκε φέτος κι ο άλλος η αιτία για το χαζό χαμόγελο στα χείλη.

Και μάντεψε; Το λάθος με τραβούσε μέχρι το τέλος.

Στο λάθος δικαιολογούσα τα πάντα και για το λάθος ήλπιζα στο happy end κι ας έβλεπα τ’ αντίθετα. Το συγκεκριμένο λάθος έκανε τα προηγούμενα να φαίνονται παιχνιδάκι. Το μόνο καλό που μου έκανε ήταν που με βοήθησε να συνειδητοποιήσω τη μαλακία που μ’ έδερνε χρόνια τώρα. Μ’ έκανε να καταλάβω το μέγεθος της υπομονής που με διακατέχει, ενώ κατάφερε να κάνει, κυριολεκτικά, τα νεύρα μου σμπαράλια.

Αν περνούσα καλά μαζί του; Ε, για κάτσε να σκεφτώ λιγάκι…Μμμμμμ! Όχι! Στην αρχή ζούσα στην απόλυτη ευτυχία (μόνη μου). Μετά ήρθε, έριξε μια κλωτσιά μόνος του, ισοπέδωσε τον πύργο μου και γκρεμοτσακίστηκα.

Τώρα, να πάει να βρει άλλες ηλίθιες πριγκίπισσες. Εμάς μας τελείωσε. Και για να το πω αλλιώς… Αυτόν τον πρίγκηπα τον έφαγε ο δράκος!

Το πάθος, απ’ την ‘άλλη, δεν ξέρω πως προέκυψε. Απροσδόκητα και μαγικά! Γι’ αυτό μ’ αρέσει η μαγεία… Έρχεται από κει που δεν το περιμένεις και μπορεί πανεύκολα να φέρει τα πάνω-κάτω. Δεν ξέρω αν θα γίνει έρωτας. Μπορεί να συνεχίσει μια ωραία φιλία. Μπορεί όμως και να τελειώσει άδοξα.

Ό,τι κι αν γίνει όμως, εμένα μου αρέσει ο εαυτός μου και το χαμόγελο που μου δημιουργεί μόνο ο ήχος απ’ το όνομά του.

Δε λέγεται τυχαία «πάθος» το ψυχουλάκι.

Και μετά λέμε «πήγα για δουλειά». Δεν είναι δουλειά. Είναι η ζωή κι είναι ωραία, γαμώτο!

Όπως κι αυτός.

Όπως κι εγώ!

(Πάρε και λίγη Κατερινούλα που τόσο σ’ αρέσει)

«Το άλλο μισό» - Κατερίνα Μοχράνη

"Σου αξίζει να βρεις το άλλο σου μισό! Μπορεί να περιμένεις βέβαια καιρό, αλλά αξίζει η αναμονή!". Μάλιστα! Ποιος ορίζει το "άλλο μισό" και τι είμαι για να περιμένω; Η Πηνελόπη; Ακόμα κι εκείνη περίμενε παρέα με τους μνηστήρες; Εγώ γιατί να περιμένω το "άπιαστο και το απ' αλλού φερμένο" μόνη; Και στην τελική ποιος ορίζει το "άλλο μισό"; Ένας ρεαλιστής θα σου απαντήσει, απλά και κοφτά, πως αυτό το πράγμα δεν υπάρχει. Το έχουν δημιουργήσει οι ρομαντικοί για να διατηρήσουν την ελπίδα τους στον αιώνιο έρωτα, αμείωτη. Ένας ρομαντικός από την άλλη πλευρά θα υποστηρίξει πως το άλλο μισό υπάρχει. Κι όχι μόνο υπάρχει, αλλά ορίζεται κι ως "αδερφή ψυχή". Είναι εκείνος ο άνθρωπος που όταν τον κοιτάς βλέπεις εσένα. Ο καθρέφτης σου! Κι εδώ, έρχομαι εγώ! Αθεράπευτα ρομαντική και γλυκανάλατη. Μέχρι πριν λίγα χρόνια πίστευα στον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, αλλά όχι πια. Που να βρεις άλογο τέτοια εποχή; Θέλω να ελπίζω στην υπάρχει του άλλου μισού, της ολότητάς μου, αλλά όχι έτσι. Δεν χρειάζομαι έναν άνθρωπο ίδιο με μένα!  Όχι! Δεν θα ερωτευτώ κάποιον που θα με θυμίζει. Δεν θα αγαπήσω εμένα μέσα από κείνον. Θα αγαπήσω εμένα και μετά εκείνον! Έτσι είναι το σωστό! Θέλω έναν άνθρωπο που θα ξυπνήσει τον άλλον μου εαυτό. Που θα κάνει το σώμα μου ν' ανατριχιάζει στο άκουσμα της φωνής του, στο άγγιγμα του. Θέλω να ερωτευτώ εκείνον που θα κάθεται δίπλα μου και χωρίς να μου μιλάει, να αντιλαμβάνομαι πόσο με θέλει, πόσο με χρειάζεται. Έναν άνθρωπο που θα μπορεί να μου βάλει φωτιά σ' ένα δευτερόλεπτο και με το χτύπημα των δαχτύλων του να με σβήνει σαν τσιγάρο. Θέλω εκείνον που θα με κάνει να σταματάω να τα βάζω με τον εαυτό μου. Να με προσέχει και να με φροντίζει όπως εγώ. Να μην ρίχνει τις ευθύνες όλες επάνω μου, αλλά όταν χρειάζεται, πέρα από τη δική του, ν' αναλαμβάνει και τη δική μου ευθύνη. Να με φέρνει στα όρια μου και μόλις τον κάνω να ξεπερνάει τα δικά του να μην τσακωθούμε, αλλά μ' ένα "φτάνει" κι ένα του φιλί να διαγράφει τα πάντα. Θέλω το άλλο μου μισό να είναι διαφορετικό από μένα! Θέλω η διαφορετικότητα να ενισχύει τον έρωτα κι ο έρωτας να μεγαλώνει το πάθος. Θέλω φωτιά και πάγο, αγάπη και μίσος. Θέλω τα "σε θέλω" και τα "φύγε μακριά μου" κουβάρι. Θέλω ένταση! Θέλω εσένα!