Το χρονικό ενός μονολόγου

(Απλά ξύπνα μικρό μου κι άκουσε...)

Σήμερα είμαι εγώ.

Και προφανώς δεν έχει ομπρέλα!

Σήμερα έχει απλά τακ-τακ. Αυτόν τον αγαπημένο ήχο που κάνουν τα πλήκτρα όταν προσπαθώ να κάνω τις σκέψεις μου, λέξεις.
Μου είχε λείψει.
Κάποτε έγραφα πολύ και κάθε μέρα. Μπορούσα ν’ αραδιάσω χιλιάδες λέξεις σε λευκά χαρτιά αβίαστα.

Τώρα δυσκολεύομαι γιατί οι σκέψεις μου υπερισχύουν και πιθανόν φοβάμαι να τις δω γραμμένες.

Κακό πράγμα να μην μπορείς να διαχειριστείς τις σκέψεις σου και το λέω εγώ που προσπαθώ με νύχια και με δόντια να τις κάνω φίλες μου, διαφορετικά δε θα επιβιώσω.

Και να! Για δες εδώ… Δεν ξέρω για τί να γράψω. Απλά γράφω.

Θέλω να γράψω για το καλοκαίρι που διανύουμε. Για το αλάτι και τον ήλιο που ξεροψήνουν το δέρμα μου. Για τη θάλασσα που με παγώνει. Για την άμμο που βουλιάζουν μέσα της τα δαχτυλάκια μου. Για τον αέρα που μπλέκει τα μαλλιά μου. Για τις δροσερές Αυγουστιάτικες νύχτες παρέα με μια παγωμένη μπίρα.

Θέλω να μιλήσω για το χειμώνα που θα έρθει. Για τα φούτερ και τις ζεστές σοκολάτες. Για τα κεραμυδοκίτρινα φύλλα που θα γεμίσουν τους δρόμους. Για τα πρωτοβρόχια. Για τα χειμωνιάτικα ρούχα που περιμένουν καρτερικά μέσα στη ντουλάπα.

Θέλω να γράψω για τις κολλητές και τους κολλητούς μου που μου λείπουν υπερβολικά πολύ και τη σημασία τους στη ζωή μου. (ΜΟΥ ΕΧΕΤΕ ΛΕΙΨΕΙ ΑΠΕΙΡΑ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΤΗΝ ΠΑΛΕΨΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ ΑΚΟΜΑ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΜΑΚΡΙΑ ΣΑΣ. ΣΑΣ ΥΠΕΡΑΓΑΠΩ <3 ).

Θέλω να μιλήσω για το πόσο πολύ θέλω μια αγκαλιά. Μ’ αρέσουν οι αγκαλιές. Είναι η πραγματική ένδειξη αγάπης. Εκεί φαίνεται το συναίσθημα. Ο τρόπος που θα τυλίξεις αλλά και που θα τυλιχτούν τα χέρια γύρω απ’ το σώμα. Το πως θ’ ακουμπήσει το κεφάλι πάνω στον άλλον. Η διάρκεια. Η πίεση.
Είναι ωραίες οι αγκαλιές, γαμώτο!

Θέλω να γράψω για τον έρωτα που σου χτυπάει την πόρτα εκεί που δεν το περιμένεις κι εσύ πρέπει να του ανοίξεις. ΠΡΕΠΕΙ, ΑΚΟΥΣ;  Ν’ αφήσεις στην άκρη δεύτερες σκέψεις κι αμφιβολίες και ν’ ανοίξεις τη ρημάδα την πόρτα. ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΓΚΙΑ!
Έρωτας με ή χωρίς ταμπέλες. Έρωτας ελεύθερος και δυνατός. Με τα πάνω του και τα κάτω του. Με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες του. Με πάθος.

Που να τον βρεις όμως; Όλα σ’ αυτή τη ζωή είναι χλιαρά και μέτρια. Ελάχιστοι ζουν στα άκρα. Και που είναι κρυμμένοι, οι αναθεματισμένοι; Θέλω να έρθουν να με βρουν και να μου πουν «κουκλίτσα μου, ήρθα να σου κάνω τη ζωή άνω-κάτω».

Αχ! «Καλώς τα δεχτήκαμε», θα πω. Θα κλείσω τη μύτη και θα κάνω και μακροβούτι στο χάος.

Θέλω να γράψω πολλά για πολλά, όμως τώρα δεν μπορώ.
Περιμένω τον έρωτα να με αφυπνίσει και να μην σταματάω ούτε για νερό.
Περιμένω την έμπνευση να μου χτυπήσει την πόρτα μαζί του.

Άντε, τι θα γίνει; Θα περιμένω για πολύ;