Ομπρέλα Νο.5 - Έρωτας είναι θαρρώ

(Πριν διαβάσεις, δώσε βάση στους στίχους!)

Καιρό έχουμε να τα πούμε.
Είχε και καιρό να εμφανίσει εμένα. Όλο ο εαυτός της, γλυκούλα και καλούλα. Κοίτα, όμως, που ήρθε η ώρα να κάνω ένα guest. Ομπρέλα είμαι αφού!

Σημερινό θέμα: ΕΡΩΤΑΣ.

Χμμμμ… Για να είμαι ειλικρινής, έχουμε περίεργη σχέση μ’ αυτό το συναίσθημα. Δεν μιλάμε για η σχέση της άλλης. Άστο! Δράματα, κλάματα, λόγια κι από τηγανίτες; Τίποτα. Που τη χάνεις, που τη βρίσκεις, όλο κολλημένη με κάποιον/κάτι. Δηλώνει «ερωτευμένη» χωρίς να είναι (ΠΡΟΦΑΝΩΣ!) και μετά ζει το δράμα της.

Το ζητάει ο οργανισμός της το δράμα. Δεν εξηγείται αλλιώς! Μετά της περνάει και προχωράμε…

Η δικιά μου σχέση είναι λίγο χειρότερη γιατί είμαι χειρότερη από κείνη. Καθόλου γλυκούλα και καθόλου καλούλα. Είμαι σκύλα, γκρινιάρα, θέλω να περνάει πάντα το δικό μου, εκνευριστική και πολλά πολλά άλλα.

Εγώ πέφτω του θανατά. Κομμάτια σπασμένα οράματα στα δικά του μάτια…
Άκου πως γίνεται. Βλέπω ένα λάθος (γιατί περί λάθους πρόκειται κατά 97,6%). Λέω «α, τι ωραίο συναισθηματικό αδιέξοδο! Τι υπέροχο ερωτικό λάθος! Τι μαγευτικά σκατά είναι αυτά! Τι ανεξίτηλους μώλωπες θα αφήσουν! Ας πέσω με τα μούτρα!». Ε, και πέφτω!

Πρόσεξε όμως. Εγώ το φιλοσοφώ το θέμα πριν πέσω με τα μούτρα. Ζυγίζω την κατάσταση. Λέω «αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά!» και προφανώς δεν είναι! Rotation με διαφορετικά πρόσωπα. Το παίζω ιστορία και συνειδητοποιημένη. Λέω «μην αφεθείς ακόμα! Πρόσεξε! Κάνε λίγη υπομονή!» και το παιχνίδι πάει καλά. Όταν αποφασίζω να κάνω ένα βήμα ακόμα τότε είναι που αρχίζουν και τρέμουν τα πόδια.

Κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Φεύγουν οι δεύτερες σκέψεις. Οι αναστολές. Τα «δε γαμιέται, κάνε το κι όπου βγει». Και μετά, κομμάτια έχω γίνει κι έχεις την ευθύνη…

Έχω ένα κοινό με την άλλη «εγώ». Αν ο άλλος δεν έχει ταμπέλα που αναβοσβήνει με led φωτάκια και γράφει «ΜΑΛΑΚΑΣ» δεν μπορούμε. Βέβαια, δεν φταίει κανένας άλλος πέρα από εμάς. Δικές μας οι επιλογές, δικές μας κι οι συνέπειες.

Η άλλη έχει μια περίεργη σχέση με τον έρωτα. Πιστεύει ότι είναι παντού. Στη δουλειά. Στον αέρα που αναπνέουμε. Στους φίλους μας. Στη φύση. Στο σύμπαν. Είναι ζωτικής σημασίας να είναι, ή να δηλώνει, ερωτευμένη με κάτι για να έχει έμπνευση. Να κάνει τις σκέψεις της, λέξεις. Εννοείται πως δεν είναι, αλλά το προσπερνώ!

Πρόσφατα, βρήκε έναν άνθρωπο της ίδιας συνομοταξίας με κείνη. Της είπε την ίδια ατάκα κι η δικιά μας έπεσε στο λάκκο με τα φίδια. Κόλλημααααα! Βάσανο. Ξέρεις τι είναι το μυαλό να ουρλιάζει «φύγε μακριά!» κι η καρδιά να λέει «έλα! Κάνε μια προσπάθεια ακόμη. Μπορεί να είναι ιδέα σου. Μπορεί να σε θέλει και δυσκολεύεται να το εκφράσει!»; Ξέρεις πόση εσωτερική πάλη είχε μέσα της και για πόσο καιρό; Η καρδούλα της το ξέρει πως άντεξε και δεν του άνοιξε το κεφάλι.

Δεν είναι τρελή. Δικαιώματα της δίνουν, τα οποία τα μεγαλοποιεί στο κεφάλι της και μετά ξεκινάει η κατρακύλα. Η δικιά της. Κανενός άλλου. Ο τύπος δεν άξιζε μια. Άλλος ένας ανώριμος βλάκας που εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία και τα όποια συναισθήματα μπορεί να είχε. Που δεν είχε! Ενθουσιασμός λέγεται και ανοχή.
Γιατί, βλέπετε, ελπίζει κιόλας! Γι’ αυτό επιμένει κι υπομένει. Ελπίζει πως μπορεί να…

Ε, δεν μπορεί! Οπότε, άντε γεια κι εσύ κι ο άλλος κι ο παράλλος. ΆΝΤΕ ΓΕΙΑ!

Εγώ απ’ την άλλη είμαι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Ναι οκ, θα σκεφτώ τα πάντα, αλλά όταν έρθει η ώρα θα βγει η άλλη από μέσα μου κι όλα πουτάνα. Εκεί την πατάω κάθε φορά! Γυναίκα είμαι. Λυγίζω και τσούπ, φωτιά στα Σαββατόβραδα να μην ξαναγυρίσουν!

Έχουμε κάνει αμέτρητα λάθη. Κάνουμε πράγματα μόνο για να τα κάνουμε. Γιατί έτσι πρέπει να γίνει κι όχι γιατί θέλουμε. Πολλές φορές έχουμε καταπιέσει λόγια και πράξεις για να μη μας πουν «χαζογκόμενες», «ανώριμες», «δεδομένες». Ουυυυυ! Αμέτρητες φορές. Μπορεί μέσα μας να πεθαίνουμε να πούμε ένα «σε θέλω τώρα!» ή «ένα μου λείπεις αφόρητα» αλλά δε θα το κάνουμε από φόβο.

Από φόβο μη χάσουμε. Το παιχνίδι, τη μπάλα κι εμάς.

Στον απολογισμό όμως αυτά θυμόμαστε. Αυτά που δεν είπαμε κι αυτά που δεν κάναμε.

Όλα αυτά τα λέω, μήπως και καταλάβεις με τι έχεις να κάνεις…

Για εμάς ο έρωτας δε μετριέται σε κρεβάτια.
Για εμάς ο έρωτας δεν είναι κάτι φθηνό.
Για εμάς ο έρωτας είναι μαγεία. Καύλα. Επικοινωνία.
Για εμάς ο έρωτας είναι πάθος και λάθος μαζί.
Για εμάς ο έρωτας είναι μυαλό. Αν γδύσεις το μυαλό, το σώμα γδύνεται μόνο του.

Για εμάς ο έρωτας είναι τα πάντα και το τίποτα. Η αρχή και το τέλος.

Έχουμε ερωτευτεί δυνατά. Μια φορά σίγουρα. Τη δεύτερη ψάχνουμε να επιβεβαιώσουμε αλλά δε νομίζω. Η πρώτη φορά ήταν γερή και πριν πολλά πολλά χρόνια. Ήμασταν μικρές. Δεν ξέραμε πως να το διαχειριστούμε και χάσαμε. Ναι, αυτός είναι έρωτας γιατί ακόμα πονάει.
Όλα τ’ άλλα για τα οποία έχουμε πονέσει/κλάψει/βασανιστεί λέγονται απωθημένα, ενθουσιασμός και κάλλος στον εγκέφαλο. Τα βαφτίσαμε «έρωτα», ενώ στην πραγματικότητα ήταν ο εγωισμός της χυλόπιτας που μας θόλωσε. Ναι αγαπήσαμε πολλούς. Άξιζαν, δεν άξιζαν.

Θέλω να σταματήσω θα θεωρώ πάθη, τα λάθη. Θέλω να πάψουν να έρχονται ντυμένα ως πάθη και να είναι λάθη. Θέλω να είναι πάθος χωρίς λάθος. Θέλω να είναι τα πάντα και το τίποτα κι όσο κρατήσει… Πραγματικά όσο κρατήσει αλλά ν’ αξίζει.

Αυτό θέλω κι αυτό αξίζω…
Αυτό αξίζω κι αυτό περιμένω…

Με αγάπη
Το κορίτσι με την κίτρινη ομπρέλα.