Μου χρωστάς μια ανατολή μαζί σου

(Άκουσέ το και διάβασε...)

Ούτε σήμερα έχει ομπρέλα κι αναμενόμενο. Δεν έχω όρεξη για βαθυστόχαστες εσωτερικές συζητήσεις δίχως τέλος. Με κουράζουν. Όχι πάντα. Τώρα μόνο. Τώρα που έχω πολλά στο κεφάλι μου και δεν μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά.

Όχι δεν είμαι πιεσμένη, ούτε περνάω μια μίνι κατάθλιψη. Όχι δεν πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό κι ούτε φοβάμαι για κάτι. Είμαι ήρεμη. Χαλαρή και χαρούμενη, απλώς έχω πολλά στο κεφάλι μου και καθετί δύσκολο και πολύπλοκο θα με αποσυντονίσει.

Επομένως, αφού απολογήθηκα, θα ξαναπώ πως δεν έχει ομπρέλα.

Στο μυαλό μου υπάρχουν, από χθες, δύο λέξεις. Ανατολή και Δύση.
Τώρα θα με ρωτήσεις «γιατί;» και θα έχεις και δίκιο.

Ίσως επειδή εχτές είδα την Ανατολή μετά από πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ καιρό κι ένιωσα υπέροχα.

Είμαι παιδί της Ανατολής κι όσο περνούν τα χρόνια το πιστεύω και το στηρίζω ακράδαντα.

Όχι πως θα ρίξω χυλόπιτα στο ηλιοβασίλεμα. Καμία σχέση. Ουκ ολίγες φορές το έχω φωτογραφίσει κι εννοείται πως λατρεύω το ροζ του, αλλά σαν την ανατολή, δεν έχει!

Και μπορώ, ανετότατα, να κάνω και σύγκριση. Και να σε πείσω με τα επιχειρήματά μου. Θα σε πείσω… Είμαι απόλυτα σίγουρη!

Ξεκινάμε με τα βασικά.

Μπορεί να είναι ροζ/πορτοκαλί/μωβ/πορφυρό και μπλε και τα δύο, όμως τα χρώματα της ανατολής είναι καθαρά. Εντονότερα σε σχέση με του ηλιοβασιλέματος. Μετά το τόσο μπλε/μαύρο, έρχεται η παλέτα να ετοιμάσει το δρόμο για τον ήλιο. Στο ηλιοβασίλεμα έρχεται το σκούρο οπότε όσο δυνατά κι αν είναι τα χρώματα, τ’ αστέρια και το φεγγάρι, πάντα θα κλέβουν την παράσταση.

Το ηλιοβασίλεμα έχει θόρυβο. Όλοι, ετοιμάζονται, στολίζονται, βάφονται και φτιάχνονται για να πιουν ποτάρες βλέποντας τη δύση. Και να οι φωτογραφίες και να, οι ρομαντισμοί. Ναι οκ. Παιδάκια, ανατολή μόνο. Η απόλυτη ησυχία. Το απόλυτο τίποτα.

Ετοιμασίες; Καμία! Ή θα ετοιμάζεσαι να κοιμηθείς οπότε θα είσαι με πιζάμες ή θα έχεις ξυπνήσεις οπότε η ομορφιά του αγουροξυπνημένου, δε συγκρίνεται με τίποτα. Έτσι κι ο ουρανός… Αγουροξυπνημένος και πανέμορφος!

Είναι η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας. Είναι η αρχή. Το καινούργιο. Είναι το καλωσόρισμα.
Είναι η πιο αγνή ώρα της ημέρας. Είναι στείρα. Δεν περιμένει φαμφάρες και αρώματα. Είναι η τελετουργία της νέας μέρας. Είναι ροζ και πορτοκαλί με μια δόση γαλάζιου αναμειγμένο με σκούρο μπλε. Είναι πανέμορφο να παρατηρείς τη Γη που περιστρέφεται. Απ’ τη μια φως και απ’ την άλλη σκοτάδι. Απ’ τη μια το «καλημέρα» κι απ’ την άλλη το «καληνύχτα».

Και από ρομαντισμό άλλο τίποτα.

Για σκέψου λίγο… Εσύ, το έτερον ήμισυ κι ο ροζ/πορτοκαλι ουρανός. Για ξύπνα το και πες του να βγει στο μπαλκόνι στις 06.15 το πρωί. Τύλιξέ το με μια κουβέρτα, προσέφερέ του μια κούπα ζεστό καφέ και πέρασε τα χέρια σου γύρω του. Δες το να βυθίζεται στο ροζ. Κοίταξέ το στα μάτια και παρατήρησε πως αλλάζουν χρώμα. Απορροφούν την ανατολή. Εσύ, το έτερον ήμισυ κι η αρχή. 

Μετά πάρε το απ’ το χέρι και πηγαίνετε στο κρεβάτι σας. Αγκαλιαστείτε κάτω απ’ τα σκεπάσματα και κοιμηθείτε, καθώς το ροζ τυλίγει το δωμάτιο κι ο ήλιος ζεσταίνει τα σώματά σας.

Αυτός είναι ρομαντισμός κι όχι τα στημένα χαμόγελα ή φιλιά μπροστά στον πορτοκαλί βασιλιά την ώρα που δύει. Δεν κράζω! Τα έχω κάνει κι εγώ και τα ζηλεύω ώρες-ώρες.

Η ανατολή όμως έχει τη μαγεία της. Ξέρεις πως εκείνη τη στιγμή οι περισσότεροι κοιμούνται και μέσα στην ησυχία είσαι εσύ και κανένας άλλος.

Είναι η στιγμή σου. Η ροζ στιγμή σου. Όσο καλύτερα την αξιοποιήσεις, τόσο καλύτερη μέρα θα έχεις.

Είμαι παιδί της ανατολής και το βροντοφωνάζω.

Υ.Γ. Μου χρωστάς μια ανατολή δίπλα σου!