Σάββατο

(Μια μικρή δόση από Breakfast at Tiffany's δεν κάνει ποτέ κακό!)

Σάββατο.
Η μέρα που πρέπει, μετά από μια αρκετά δύσκολη εβδομάδα, να αποφορτιστείς και να χαλαρώσεις.
Η μέρα που δε χρειάζεται να ξυπνήσεις στις 07.00 ακριβώς για να προλάβεις το λεωφορείο.
Η μέρα που δε σε νοιάζει αν θα προλάβεις να κάνεις κι άλλη μια δραστηριότητα μέχρι τα παιδιά να φάνε μεσημεριανό.
Η μέρα που δε σκέφτεσαι αν θα προλάβεις το συρμό για Πλακεντίας ή για αεροδρόμιο.

Και το κυριότερο; Η μέρα που δε θα σκεφτείς κανέναν άλλο και τίποτα, πέρα από σένα.

Τα αγαπώ τα Σάββατα. Πιο πολύ απ’ τις Κυριακές. Ξενυχτάω το βράδυ της Παρασκευής (το αργότερο μέχρι τη 01.15) και ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω (το αργότερο 10.45). Τυλίγομαι με την πορτοκαλί κουβέρτα σαν μπουρίτο και μένω ακίνητη, για ώρες, στο κρεβάτι. Το μόνο σημάδι ότι ζω είναι οι αναπνοές μου και τα μάτια που ανοιγοκλείνουν.  

Τα αγαπώ τα Σάββατα και τις μυρωδιές τους. Άλλες φορές μυρίζουν καβουρδισμένο ελληνικό καφέ. 

Άλλες μαμαδίστικο φαγητό… Ξέρεις, τσιγαρισμένα κρεμμύδια και σοταρισμένα λαχανικά στην κατσαρόλα. Άλλες έχουν γεύσεις σοκολάτας και μπισκότων. Άλλες, μυρωδιά από βερνίκι νυχιών ή τη μυρωδιά καινούργιων βιβλίων…

Πέρα από μυρωδιές, έχουν και ήχους. Μαμάδες να φωνάζουν στα μπαλκόνια. Τραγούδια που έχεις εθιστεί μεσοβδόμαδα και σ’ ακολουθούν και τα Σάββατα. Τον ήχο απ’ τα πλήκτρα ενός υπολογιστή. Το γαύγισμα των σκύλων. Οι εκπομπές της τηλεόρασης. Τις φωνές των αγαπημένων μου προσώπων.

Επίσης, έχουν και μια απίστευτη ησυχία. Μια γαλήνη που (μου) λείπει καθημερινά. Χωρίς παιδάκια να κλαίνε ή να φωνάζουν, κόρνες από αυτοκίνητα, θόρυβο από τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις των συρμών. Χωρίς ανακοινώσεις απ’ τα μεγάφωνα ή παιδικές εκπομπές σε ένταση που δεν αντέχουν τ’ αυτιά σου.

Τα αγαπώ τα Σάββατα γιατί μες στην ησυχία τους μπορώ να γίνω, έστω και για λίγο, η μικρή κοπέλα που είμαι (ακόμα!).

Μπορώ να δω τα παιδικά μου χωρίς ερωτήσεις του τύπου «κυρία, μιλάνε τα λιοντάρια;» ή «γιατί αυτός ο κύριος έχει μπλε μαλλιά;». Άντε τώρα να εξηγήσεις σε δώδεκα δίχρονα ότι ο Σίμπα δεν είναι ένα απλό λιοντάρι ή ότι ο κύριος με τα μπλε «μαλλιά» είναι ο Άδης και κάνει ό,τι θέλει. Επομένως, κάθομαι και τα βλέπω μόνη μου. Ξανά και ξανά!

Μπορώ να διαβάσω το βιβλίο που παιδεύομαι όλη την εβδομάδα. Ανήκω στους ανθρώπους που διαβάζουν στα μέσα (και το φετινό μου στοίχημα είναι εν ενεργεία), όμως, μετά από τη δουλειά, ανήκω και στους ανθρώπους που κοιμούνται στα μέσα! Από κει που ήμουν στάση και κεφάλαιο, έχω καταντήσει στάση και σελίδα.

Μπορώ να χορέψω και να τραγουδήσω. Φορώντας φουστάνια και γόβες. Με αυτοσχέδια μικρόφωνα. Να τσακωθώ με τη μαμά και την αδερφή μου χωρίς να με περιορίζει ο χρόνος. Να δω ταινίες και σειρές (όχι κάθε Σάββατο!). Να πάω σινεμά. Να βγω για ποτό. Να φορέσω τις αγαπημένες μου πιζάμες και τις χνουδωτές κάλτσες και να κάτσω στον μεγάλο καναπέ, με το λάπτοπ αγκαλιά, να γράφω για ώρες. Ν’ ασχοληθώ με τις φίλες/φίλους μου. Να μαζέψω το σπίτι. Να σκεφτώ για ώρες, ένα πράγμα, χωρίς παρεμβολές. Να κάνω λίστες (αγαπημένη συνήθεια!). Να ασχοληθώ με την κολλητή που είναι μακριά.

Τόσα κι άλλα τόσα!

Γι’ αυτό τα Σάββατα τα αγαπώ! Γιατί έχω χρόνο για μένα. Η Κυριακή, απ’ το μεσημέρι και μετά, θεωρείται προ-Δευτέρα και με αγχώνει γιατί μπαίνω σε mood δουλειάς και καθημερινότητας. Προσπαθώ να υποδεχτώ τη Δευτέρα ομαλά και ήρεμα.

Βέβαια, οι Κυριακάτικες απογευματινές βόλτες με τα ποδήλατα, παρέα με τις ηλίθιες, είναι το ψυχοφάρμακο της εβδομάδας, αλλά είναι άλλο κείμενο και τώρα, νύσταξα!

Σάββατο με βροχή.
Σάββατο με ζεστό καφέ στην κούπα.
Σάββατο με μυρωδιά καραμέλας και κανέλας.
Σάββατο με έναν σκύλο στα πόδια σου.
Σάββατο με πορτοκαλί κουβέρτα.
Σάββατο με χνουδωτές κάλτσες.