Δεν υπάρχει ουράνιο τόξο χωρίς βροχή

(Μάλιστα...!)

Έρχονται φορές που αυτό το κακιασμένο βάρος κάθεται τόσο απότομα στο στήθος σου και το πνίξιμο είναι αφόρητο. Νιώθεις λες κι είσαι ο μόνος, πάνω σ' αυτόν τον αναθεματισμένο πλανήτη, που σηκώνει τόσο μεγάλο σταυρό κι απορείς με την αντοχή, την ανοχή και την υπομονή σου. 

Νιώθεις ανήμπορος κι αβοήθητος. Πνίγεσαι σε μια κουτάλια νερό κ θεωρείς πως η μόνη λύση είναι να κάθεσαι και να κλαίγεσαι. Και να βρίζεις. Και να χτυπιέσαι. Θεωρητικά!

Πίστεψέ με.. δεν είναι!

Έχω κλαφτεί για τα πιο ασήμαντα πράγματα σ’ όλον τον κόσμο. Γι' αυτό κι όλοι έχουν κάτι να πουν! Έχω κλαφτεί για χαμένους ή άδοξους έρωτες. Για φιλίες που τελείωσαν. Για πολλά απ' αυτά που ακούν τα αυτιά μου. Για τέτοια έχω κλαφτεί σε άπειρο κόσμο. Και πρόσεξε... Του θανατά! Κάθε χυλόπιτα και δάκρυ, κάθε απόρριψη κι οδυρμός.

Εμ... Αυτά λέω στον κόσμο! Τι να πω; Για τα ζόρια της δουλειάς; Για προσωπικές φοβίες κι ανησυχίες; Για θέματα υγείας ή οτιδήποτε άλλο τέτοιου επιπέδου; Ελάχιστοι νοιάζονται.

Το βλέπεις άλλωστε απ’ τις ερωτήσεις που σου κάνουν. Κατά ένα μεγάλο ποσοστό όλοι (κι όταν λέω όλοι, το εννοώ) νοιάζονται μόνο για την προσωπική σου ζωή. Για τις επιλογές και τα λάθη σου. Για τα συναισθήματα που έχεις και για την πολυπόθητη ατάκα… «όλα είναι στο μυαλό σου!».

Στα ασήμαντα όλοι συμβουλάτορες, ενώ στα σημαντικά είσαι εσύ κι ο εαυτός σου. Άντε, στα πολύ κοινωνικά σου, να έχεις κοντά σου εκείνους που πραγματικά σε νοιάζονται και το ξέρεις. Στο έχουν αποδείξει.

Τα "κράκ" και τα ραγίσματα (όλων των ειδών κι όλων των τομέων) τα επουλώνω μονάχη μου. Δε χρειάζομαι βοήθεια. Ενημερωτικά πάντα!

Και τώρα στο θέμα μας...

Αυτό το βάρος, άραγε, πως το ξεφορτώνεσαι; Δε μας νοιάζει ούτε από που αλλά κ ούτε και γιατί εμφανίστηκε. Θες απλά να το ξεφορτωθείς. Θες να κοιμηθείς το βράδυ χωρίς να στριφογυρίζεις. Να μην πονάει το στομάχι σου απ΄ το άγχος των εξελίξεων. Να μην ουρλιάζουν οι σκέψεις σου όλη μέρα και να μην έχεις αυτό το κενό βλέμμα.

Οι λεπτομέρειες στην περιγραφή κάνουν τη διαφορά!

Όλα σε ενοχλούν κι όλα σε πειράζουν. Η ψυχολογία σου πέφτει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Δεν έχεις όρεξη και διάθεση για χορούς και πανηγύρια και αρχίζεις να αμφιβάλλεις για όλα. Επιλογές. Ανθρώπους. Καταστάσεις.

Τα «ποιος θα με καταλάβει τώρα;» βολτάρουν ολημερίς στο κεφάλι σου.
Τα «και τώρα τι να πρωτοπώ απ’ όλα όσα συμβαίνουν;» γελούν με τα χάλια σου.
Και τα «τα κλάματα πότε τα βάζουμε;» περιμένουν με ανυπομονησία την απάντηση.

Ξέρεις πως αυτά είναι τα σημαντικά. Τα προβλήματα της δουλειάς. Η ανικανότητα να διαχειριστείς το άγχος σου. Τα ψυχοσωματικά σου που βγήκαν παγανιά. Η αρνητικότητα που σε διακατέχει. Ο μόνιμος πόνος στο στομάχι. Ο κόμπος στο λαιμό. Το βάρος στο στήθος.

Τώρα, το γεγονός ότι δε μου έστειλε μήνυμα ή γιατί πάλι να προσπαθώ μόνη μου είναι τα προβλήματα που αγαπώ και διαχειρίζομαι με χιούμορ. Είναι εκείνα που γελάω (και κλαίω) με τις φίλες μου. Εκείνα που μου τρώνε ενέργεια και το χαίρομαι γιατί ξέρω πως ό,τι κι αν αποφασίσω, χάλια θα τα κάνω! Έτσι κι αλλιώς!

Κι είναι τα προβλήματα που συζητάω με τις φίλες μου! Τα συζητάω. Όλα τ’ άλλα είναι που με καταπίνουν γιατί τα κρατάω μέσα μου. Το βάρος που λέγαμε!

Έχω προσπαθήσει αμέτρητες φορές να το διώξω αλλά αυτή τη φορά, θρονιάστηκε για τα καλά. Το κατάλαβα όταν ρώτησα τον εαυτό μου «γιατί πάλι φοράς μόνο μαύρα;». Το αγαπώ το μαύρο. Είναι το χρώμα μου αλλά κάθε φορά που υπάρχει μαύρο όλον, κάτι συμβαίνει.

Κι όσο προσπαθώ να το διώξω (γράφοντας, τρώγοντας, περπατώντας, με μουσική, με βιβλία, με ταινίες κλπ.), εκείνο ανένδοτο. Ε, ρε φίλε! Λες και το κάνει επίτηδες. Κι όσο περνάει ο καιρός, τόσο με πειράζουν περισσότερο τα πάντα. Ακόμα και τα μικρά. Τα ασήμαντα.

Όλα ένας αχταρμάς, αλλά δεν το βάζω κάτω. Δεν είναι στο χέρι του.

Έχω τη δουλειά μου κι είμαι ερωτευμένη μ’ αυτή. Έχω την υγεία μου, την οικογένειά μου. Έχω συναισθήματα για έναν άνθρωπο (άσχετα αν δεν το ξέρει ακόμα!) κι αυτό είναι δημιουργικό για μένα γιατί τα μετατρέπω σε λέξεις.  Έχω ένα βιβλίο στο συρτάρι που με φωνάζει να παίξουμε, ένα θεατρικό έργο στα σκαριά, ένα παραμύθι ακόμα στο κεφάλι μου. Δεν έχω μάτια κλαμένα κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα (όσοι με ξέρετε, μπορείτε να είστε περήφανοι!). Έχω φίλους που με νοιάζονται και το ξέρω. Ανθρώπους που με στηρίζουν.

Που θέλω να καταλήξω; Αντί να κάθεσαι να κλαίγεσαι, να χτυπιέσαι, να βρίζεις και να χαλάς τη ζαχαρένια σου (βλ. βάρος στο στήθος), συνέχισε να προσπαθείς μέχρι να βγεις ξανά στο φως.

Δες έξω απ’ το παράθυρο. Μετά τη θεομηνία, ήρθε ο ήλιος και το ουράνιο τόξο.
Έτσι κι εσύ!
Μετά τη δικιά σου εσωτερική θεομηνία, θα έρθει το φως. Αρκεί να κάνεις υπομονή!

(Αυτά τα γράφω για να τα βλέπω εγώ. Μην αγχώνεστε! Για μένα χτυπά η καμπάνα!)