Ώρα να πιστέψεις σε σένα όπως πιστεύω εγώ

(Αυτός φταίει...)

Σήμερα δεν ξέρω γιατί γράφω.
Θεωρητικά θα έπρεπε να ετοιμάζομαι για την αυριανή μέρα όμως κάτι επιδιώκει, αρκετά έντονα μπορώ να πω, να βγει από μέσα μου.

Ίσως να φταίει κι ο Ludovico στ’ αυτιά μου! Δεν το θεωρώ απίθανο. Η ορχηστρική μουσική ανέκαθεν με επηρέαζε.

Δεν ξέρω ούτε γιατί, αλλά ούτε και για τί γράφω. Περίεργο πράγμα! Να έχεις κάτι έμφυτο και να νιώθεις άχρηστος. Άχρηστος να εκφραστείς, άχρηστος να το αξιοποιήσεις, άχρηστος να το διαχειριστείς. Να φοβάσαι μην προσβάλλεις όλα εκείνα που πρεσβεύει αυτό το έμφυτο χάρισμα. Οι λέξεις στη δικιά μου περίπτωση.

Λέξεις, προτάσεις, παραγράφους, σελίδες….

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως δεν κάνω γι’ αυτό. Πως γράφω απλά για να γράφω κι όχι γιατί είμαι προορισμένη γι’ αυτό. Όχι γιατί αυτό είναι όλα όσα τελικά ήθελα τόσα χρόνια, αλλά γιατί έτυχε να είμαι απλά καλή. Μπορεί κι αυτό! Να έτυχε. Στο λύκειο μια φορά πάτωσα στην έκθεση (κα. Μαίρη συγγνώμη!). Ένα καλοκαίρι προέκυψαν μερικές λέξεις απ’ το πουθενά. Γέμισα μια κόλλα Α4 στην αρχή κι έφτασα να αποθηκεύω 425 σελίδες.

Κανείς δεν το πίστευε! Το κοριτσάκι που ούτε ημερολόγιο δεν μπορούσε να ολοκληρώσει, έγραψε 425 ολόκληρες σελίδες. Κι αντί να αισθάνομαι υπερηφάνεια, έχω δεύτερες σκέψεις.

Ποιος μου λέει εμένα ότι αυτές οι 425 σελίδες δεν κάνουν μόνο για προσάναμμα στο τζάκι; Ποιος μου λέει εμένα πως αυτές τις 425 σελίδες δε θα τις διαβάσει κανένας άλλος πέρα από μένα; Μηδενική εγγύηση επιτυχίας. Τεράστια ποσότητα αμφιβολίας.

«Σιγά μην ασχοληθώ εγώ μ’ αυτό!»
«Δεν είμαι καλή!»
«Ποτέ δε θα φτάσω στο προσδοκώμενο επίπεδο γιατί πολύ απλά δεν έχω τα εφόδια»
Και δώσε μελέτη και δουλειά!

Δεν τεμπέλιασα ποτέ! Δεν τεμπελιάζω γενικά, όμως στις λέξεις αφιέρωνα όλο μου το χρόνο. Η επιθυμία να γίνομαι μέρα με τη μέρα όλο και καλύτερη επισκίαζε κάθε κούραση ή ώρα.

Ώσπου, μετά από παρότρυνση δικών μου ανθρώπων, ήρθαν τα κείμενα. Κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό. Κάθε μέρα κι ένα διαφορετικό μπράβο. Στην αρχή η στήριξη της οικογένειας. Μετά οι φίλοι. Εν συνεχεία, οι φίλοι και τώρα, όλοι. Γνωστοί κι άγνωστοι.
Είδα τους κόπους μου ν’ ανταμείβονται κι όμως είχα ακόμα τις αμφιβολίες μου.

Ένιωθα ότι με κοροϊδεύουν. Ότι μου τα λένε όλα αυτά για να μη με πληγώσουν. Μην τυχόν κι απογοητευτώ. Ακόμα και τις στιγμές που ένιωθα πως τα κείμενά μου είναι για πέταμα, το μπράβο καραδοκούσε. Η αρχισυντάκτριά μου. Άνθρωποι του κύκλου που εκτιμούσα κι είχα ως πρότυπο. Άντρες και γυναίκες.

Γέμιζα ανασφάλεια. Ένιωθα ένα κενό. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πως νιώθω. Πως μ’ ένα μπράβο δεν ερχόταν η Άνοιξη, αλλά ο Χειμώνας, γιατί έπρεπε να προσπαθήσω περισσότερο για να μην τους απογοητεύσω. Κι εκείνους αλλά κι εμένα.

Δεν έβλεπα την αγάπη και τη στήριξη.
Δεν έβλεπα την πίστη τους σε μένα.
Δεν έβλεπα ότι όντως κάτι κάνω καλά γιατί μ’ έτρωγαν οι δεύτερες σκέψεις. Βουτούσα μονάχη στο κενό, ενώ είχα τόσα σωσίβια για να πιαστώ.

Τώρα, μετά από 100 κείμενα και βάλε, νιώθω ότι πατώ γερά στα πόδια μου. Μετά από αποτυχίες, πιέσεις, άγχη, πλήθος συναισθημάτων. Μετά από ένα εκατομμύριο καλά λόγια κι ένα δισεκατομμύριο άσχημα από μένα για μένα, ξέρω ότι είμαι καλή. Είμαι καλή, ρε φίλε! Αυτό θέλω να κάνω. Αυτό με γεμίζει. Αυτό το αγαπώ όσο τίποτα. Οι λέξεις είναι η ψυχοθεραπεία μου. Ο τρόπος έκφρασης και διαφυγής μου.

Οι λέξεις είναι εγώ.

Είναι καλό ν’ ακούς τους άλλους. Ορισμένες φορές μπορούν να δουν τα πράγματα καλύτερα από σένα γιατί είναι απ’ έξω. Ναι οκ, σ’ αγαπούν και θα πουν και μια υπερβολή. Όμως, πίσω απ’ την υπερβολή κρύβεται η στήριξη κι η πίστη.

Τότε ξέρεις πως δεν είσαι μόνος! Ξέρεις πως στο δρόμο των ονείρων σου υπάρχουν άτομα που θα είναι εκεί μέχρι να φτάσεις εκεί που θες. Να σε σπρώξουν όταν κολλήσεις. Να σε σταματήσουν όταν τρέχεις υπερβολικά. Να σε κρατούν ξύπνιο και να σου φωτίζουν το δρόμο στο σκοτάδι.
Κι αν δε φτάσεις, δεν πειράζει. Είναι μακρύς ο δρόμος και αμέτρητα τα όνειρα. Εκείνοι όμως θα είναι μαζί σου.

Πριν χρόνια, ένας απ’ τους σημαντικότερους ανθρώπους στη ζωή μου μού είχε πει… «δε σε φοβάμαι εσένα. Θα το πετύχεις αυτό που θες, αρκεί να πιστέψεις σε εσένα, όπως πιστεύω εγώ!».

Κρίμα που τότε δεν έδωσα τη βαρύτητα που έπρεπε. Αυτή η φράση κρύβει όλη την αγάπη και την πίστη που μπορείς να δώσεις σε κάποιον.
Είναι το πρώτο «μπορείς» που άκουσα και το μοναδικό «μπράβο» που δεν ήχησε στ’ αυτιά μου.

Από τότε ήξερα πως δεν ήμουν μόνη!

Γι’ αυτό πρέπει κι εσύ να πιστέψεις σε σένα, όπως πιστεύω εγώ, γιατί ξέρω πως είσαι ικανός να κατακτήσεις τον κόσμο!