Έρωτας στα χρόνια του κορωνοϊου

(Έχουμε ακόμα...)

Όπως καταλαβαίνετε θέλω πάλι να γράψω κείμενο για να κράξω αλλά πρέπει να κρατήσω τα προσχήματα! Εδώ, εδώ το χω αλλά πρέπει να το καταπιώ. Έλα, Κατερινούλα... Έλα! Κάνε την καρδιά σου πέτρα...

Πόσο ακόμα; Αυτό είναι το πρόβλημα! Πόσο ακόμα; Έχω να τον δω 9 μέρες ακριβώς! 9 μέρες... Πρώτη φορά εδώ και σχεδόν 8 μήνες που είμαστε μαζί...

-Ναι, δεν είναι τίποτα μπροστά σε άλλες καταστάσεις αλλά είναι κάτι-

Έρωτας στα χρόνια του κορωνοϊού! Ωραία πράγματα...

Πάμε να κάνουμε ένα πρόλογο... Αν διαβάζετε τα κείμενα μου και αν ακολουθείτε ότι τη γραφική πορεία μου θα ξέρατε ότι έχω δυσκολευτεί πάρα πολύ να βρω έναν άνθρωπο που να μείνει στη ζωή μου. Πολύ δάκρυ! -Έλενα, μη μιλάς!-.Έχω κάνει πάμπολλες λανθασμένες επιλογές... -Σάββα, πάψε!-. Και περίμενα, περίμενα, περίμενα... Περίμενα πολλά χρόνια...

Και ήρθε το ανθρωπάκι μου. Τυχαία τελείως και απροσδόκητα μια καλοκαιρινή μέρα στο μέρος εκείνο που δεν υπάρχει υπολογιστής. Και οι μέρες κυλούσαν τόσο όμορφα! Τόσο γεμάτες και λαμπερές. Είχα ένα μόνιμο χαμόγελο και μια μόνιμη λαχτάρα να τον δω.. Να είμαι όμορφη και περιποιήμενη. Να έχω φτιάξει ωραία τα μαλλιά μου και να φοράω ωραία ρούχα. Εν ολίγοις, να είμαι μια κουκλίτσα...

Και το τήρησα... Τους πρώτους μήνες, προσπαθούσα να είμαι πάντα όμορφη. Να μη γυρίσει και με πει και άσχημη. Μετά αρχίσαμε να μένουμε μαζί. Ε, τον πρώτο καιρό ξυπνούσα λίγο νωρίτερα... -Ναι, μην ακούς εσύ!-. Αλλά λαχταρούσα να τον δω. Να πιούμε έναν καφέ λέγοντας ιστορίες, να πιούμε ένα ποτό φλερτάροντας, να βολτάρουμε την Αθήνα πιασμένοι ΄χερι-χέρι.

Και οι μήνες περνούσαν και πάντα μα πάντα βρίσκαμε χρόνο να τον περνάμε μαζί. Ποιοτικό πάνω από όλα! Και όταν έπιασα δουλειά και είχα ένα πρόγραμμα ασ'τα να πάνε, πάντα ξεκλέβαμε έστω μισή ώρα να πιούμε έναν καφέ μαζί. Να πούμε τα νέα μας στα κλεφτά και μετά κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Πάντα! Και εννοείται πως φρόντιζα να είμαι όμορφη.

Και ερχόμαστε στο τώρα. Την εποχή της καραντίνας! -Έζησα να το πω κι αυτό!-.

Στην αρχή γελούσαμε και λέγαμε “έλα μωρέ σιγά! Θα βρισκόμαστε σε ανοιχτούς χώρους!”. Το κάναμε! Την δεύτερη μέρα καραντίνας. Καφέ στο χέρι και βόλτα. Δυο-δύο. Τηρούσαμε τους κανόνες, βλέπεις. Μετά είχαμε σαν επιλογή τη βόλτα με το αμάξι. Το κάναμε κι αυτό! Βραδάκι, βόλτα στην Αθήνα. Και μετά τέλος... Δεν προλάβαμε κάτι άλλο...Ο καθένας στο τέλος, σπίτι του!

Ναι, είμαστε από τα ζευγάρια που περνάμε χώρια την καραντίνα. Έχουμε και οικογένειες! Θέλουμε να τις προστατεύσουμε και αποφασίσαμε να μη βρισκόμαστε. Κανείς δεν ξέρει που μπορεί να πηγαίνει ο άλλος και κρατήσαμε τις αποστάσεις. Αν πάω εγώ στο σούπερ μάρκετ και κολλήσω κάτι χωρίς συμπτώματα, γιατί να τον κολλήσω και μετά να ταλαιπωρηθεί η οικογένειά του;

Και τι σημαίνει αυτό; Ολόκληρη η σχέση μας στηρίζεται στις βίντεοκλήσεις. Ω, ναι! Κανονίζουμε καφέ τα πρωινά για να πούμε το πρόγραμμα που θα ακολουθήσουμε την εκάστοτε μέρα. Ίσως κλέψουμε πέντε λεπτά κατά τη διάρκεια μόνο και μόνο για να δούμε τις φάτσες μας και μετά το βράδυ. Ανταλλάσουμε νέα ξαπλωμένοι στα κρεβάτια μας. Γελάμε. Λέμε αστεία.

Ορισμένες φορές παίζουμε και παιχνίδια. Μπορεί και να τσακωθούμε... Θα τσακωθούμε με μηνύματα και θα τα βρούμε με βιντεοκλήση. Λέμε τις καλημέρες και τις καληνύχτες μας, πόσο λείπει ο ένας στον άλλον...

“Να δω πως θα περάσουν οι μέρες!”

“Με υπομονή μόνο! Θα το δεις... Σκέψου τα παλιά τα χρόνια που δεν είχαν ούτε κάμερες και κινητά...”

“Έχεις δίκιο!”

“Κι αν ήσουν φαντάρος; Το ίδιο δε θα γινόταν;”

-Ε, δε θα γινόταν το ίδιο! Μεταξύ μας πάντα... Στην συγκεκριμένη περίπτωση θα ήξερα που είναι και θα πήγαινα να τον βρω. Τώρα δεν είναι! Δεν μπορώ να πάω πουθενά!-

Οπότε δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο πέρα απ' το να μιλάμε στο τηλέφωνο. Και να κάνουμε υπομονή! Πολλή υπομονή... Βέβαια έχει κι ένα καλό όλο αυτό...Δε μας νοιάζει να είμαστε όμορφοι! Μας νοιάζει απλά να βλέπουμε ο ένας τον άλλον...

Όχι τίποτα άλλο... Μην ξεχάσουμε πως είμαστε τόσες μέρες στην καραντίνα...