Το ξερίζωμα, εσύ, το νιώθεις;

(Αγαπημένη μορφή ψυχοθεραπείας...)

Το ξερίζωμα, εσύ, το νιώθεις;

Ναι, μπαμ μπαμ στο κυρίως! Δεν είμαστε για ορεκτικά και χαιρετούρες. Είμαστε για κατάθεση ψυχής μπας και ηρεμήσουν λίγο τα μέσα μας γιατί το στομάχι-κόμπος, δε βοηθάει.

Δε βοηθάει...

Το ξερίζωμα, εσύ, το νιώθεις;

Τότε που η ψυχή σου ψάχνει απεγνωσμένα να βγει από το σώμα ή τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από τα μάτια σου... Λες και η άτιμη η ψυχή είναι τόσο βαριά που όπου ακουμπάει, σε βαραίνει... Στομάχι είναι αυτό; Λαιμός είναι αυτό; Πνεύμονας είναι αυτό;

Ο αέρας σου να λιγοστεύει και μπουκιά να μην κατεβαίνει προς το κάτω... Το νιώθεις;

Είναι λες και είσαι παρατηρητής. Δε συμμετέχει το σώμα... Αδυνατεί να ακολουθήσει το μυαλό! Να κάθεσαι ώρες στο κρεβάτι κοιτώντας τον τοίχο και με επιχειρήματα να προσπαθείς να πείσεις την ίδια σου την ψυχή. Να προσπαθείς να πείσεις εσένα. Η καρδιά το έχει βουλώσει και φυτοζωεί μέσα από τη διαμάχη του μυαλού και της ψυχής...

Εσύ, το νιώθεις;

Δε σε χωράει ο τόπος... Το μυαλό σου παίζει τραγούδια για να ξεχνιέσαι αλλά κάθε τραγούδι σου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Δεν είναι τυχαία η επιλογή... Μια λέξη κάποιου άλλου, μια φράση και τσουπ, ξεπετάγεται το ρεφρέν που έχει καρφωθεί βαθιά στην καρδιά σου. Είναι λες και κάποιος τράβηξε εκείνο το μαχαίρι...

Ζεις τη ζωή σου κανονικά. Τη ρουτίνα σου! Είσαι με εκείνους που αγαπάς αλλά τα μάτια σου είναι κενά και ανέκφραστα. Είναι άδεια! Και αυτό γιατί; Γιατί, τα γαμημένα, είναι ο καθρέφτης της ψυχής σου. Ναι, αυτής που πονάει...

Όχι, δε φταίει η καραντίνα... Ούτε η Άνοιξη... (αν και θα έπρεπε με τόσα σκατά που έχω φάει τη συγκεκριμένη εποχή τα τελευταία τρία χρόνια). Είναι πρόβλημα της ψυχής... Θέλει να βρει διέξοδο... Λες και τόσο καιρό τη φόρτωνα με πράγματα- καπάκια και τώρα δεν αντέχει... Ξέρεις, για να κρύψει την αλήθεια! Γι' αυτό την καπέλωνα.. Για να μην έρθω αντιμέτωπη...

Και τώρα... ΜΠΑΜ! Εσωτερικό εννοείται... Αν είναι να γίνει εξωτερικό, τη βάψαμε!

Ώρες να κάθομαι με μολύβι και χαρτί και να τσακώνομαι μαζί της. Με αποδείξεις να προσπαθώ να της αποδείξω ότι το μυαλό έχει δίκιο και πως δεν χωρούν άλλοι συναισθηματισμοί. Εκείνη εκεί... Να ψάχνει τρόπους να βγει... Την ακούω να μου λέει “να τις βράσω τις αποδείξεις σου! Εγώ ξέρω πως νιώθεις και καιρός να το μάθουν κι εκείνοι που πρέπει...”.

Και να οι αναζητήσεις... Εσωτερικές και εξωτερικές. Εσωτερικές για να επιβεβαιώσει στο μυαλό μου τα συναισθήματά μου και εξωτερικές για να βρει αποδείξεις που έχω καταχωνιάσει σε κούτες κάτω από το κρεβάτι. Να τα βγάλει όλα στη φόρα ώστε να νιώσω μικρή και ευάλωτη μπροστά στο μεγαλείο.

Να μου δώσει μια σπρωξιά και να διαλύσω καθετί που με κόπο έχτιζα...

“Τι θα κερδίσεις;”, της ψιθυρίζω κάθε μέρα.

“Απαντήσεις στα ερωτήματά σου! Στα “γιατί;” που σε βασανίζουν τόσο καιρό, στα “αν ποτέ...” που σκέφτεσαι χρόνια και στο αναθεματισμένο “τι θα γινόταν αν...” που κομματιάζεις κάθε φορά...”, απαντάει και κλαίει. Και κλαίνε και τα μάτια μου μαζί της ενώ το μυαλό μου τραγουδάει για να διώξει όλες αυτές τις σκέψεις...

“Έχει κάνει τόσο κόπο να σταθεί στα πόδια της! Μην της τον διαλύσεις!”, της λέει το μυαλό μου.

“Ξέρω τι κάνω; Δεν έχεις ακούσει την φράση “η ψυχούλα μου το ξέρει;”; Εγώ ξέρω!”, λέει η ψυχή και εγώ κλαίω με λυγμούς αγκαλιά με τις αποδείξεις. Εσωτερικές και εξωτερικές.

Το ξερίζωμα, εσύ, το νιώθεις;

Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω... Δεν μπορώ ούτε να κλαίω, ούτε να έχω δεύτερες σκέψεις, ούτε να φοβάμαι, ούτε να πιέζομαι, ούτε να πονάει το στομάχι μου, ούτε να μην κατεβαίνει μπουκιά, ούτε να ψάχνω απεγνωσμένα καθετί κρυμμένο για να νιώσω ξανά ανακούφιση...

Δε θέλω να την αφήσω να βγει γιατί φοβάμαι ότι θα μου κάνω ανεπανόρθωτη ζημιά αλλά...

Δε μπορώ άλλο αυτή τη μάχη... Δεν αντέχω...

Θέλω να κερδίσει το μυαλό αλλά η ψυχή μου τι φταίει; Τι φταίει;...

“Αγαπάς ακόμα και πονάς! Δε θέλεις να αγαπάς και το δουλεύεις με το μυαλό αλλά η ψυχή σου ξέρει ότι πονάς... Αγαπάς ακόμα όμως... Ρώτα με... Ξέρω!”, είπε η καρδιά μου και όλα σώπασαν για λίγο...

Υ.Γ. Ανάθεμα και αν βγάλατε άκρη μ' αυτό το κείμενο! Ούτε εγώ έβγαλα αλλά ένιωσα πολύ καλύτερα! Τελικά το γράψιμο βοηθάει! Με βοηθάει...