Ο μονόλογος της καραντίνας

(Ένα χρόνο ακριβώς ζω στην παράνοια!)

Καλό μήνα, βρε, παιδιά! Καλό μήνα με δικό μου κείμενο στην ομπρέλα! Άλλο πάλι και τούτο! Μην σας βρει αυτό το κακό!

Πολύς καιρός απραγίας. Πολύς καιρός! (σε αρθρογραφικό επίπεδο πάντα). Έφαγα ένα στραπάτσο και αποστασιοποιήθηκα και η αποστασιοποίηση, με τον καιρό, έγινε ένα με μένα και αφέθηκα στο λευκό. Λευκό από επιλογή -καθαρά!-. Ιδού όμως! Έκανα την αρχή! Έκανα το βήμα! Σιγά-σιγά!

 

 Θεματική; Χμμμ! ΜΑΡΤΙΟΣ 2021- ΈΝΑΝ ΧΡΌΝΟ ΜΕΤΆ

 Πόσες μέρες κλωθογυρίζουν στο μυαλό μου αυτές οι τρεις λέξεις, δεν ξέρετε! ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ. Λες και είμαστε σε βιβλίο ή ταινία και περιμένουμε στο τέλος το happy ending, το οποίο δεν έρχεται ποτέ και η ξενέρα μας είναι μεγαλύτερη κι απ' όταν πέθανε ο Λέο επειδή η άλλη δεν έκανε λίγο χώρο να ανέβει κι εκείνος στην πόρτα.

-Εεεεε, οκ! Λάθος παράδειγμα! Κάτι δικά μου. Εφηβικά απωθημένα και παράπονα. Μη δίνεται σημασία! Αλλά μεταξύ μας, ωραίο παράδειγμα γιατί όπως βουλιάζει ο Τιτανικός, έτσι βουλιάζουμε κι εμείς. Ιιιιιι... Κακό! Όχι! Πάμε πάλι... Αλλά μεταξύ μας, όπως απλώθηκε η Ρόουζ στην πόρτα, έτσι θέλουμε κι εμείς ν' απλωθούμε το καλοκαίρι στις παραλίες! Καλύτερο. Κι όχι τόσο μακάβριο!-.

 ΕΝΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ και βρίσκομαι ακριβώς στο ίδιο σημείο. Στο κρεβάτι μου. Με μια κούπα καφέ στο κομοδίνο, ένα λογοτεχνικό βιβλίο πεταμένο δίπλα μου, το λάπτοπ στα πόδια μου, δύο τετράποδα να ροχαλίζουν και ένα άρθρο γκρίνιας/ελπίδας να γράφεται.

Βέβαια, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μπορεί να είμαι στο ίδιο σημείο, αλλά είμαι -12 κιλά σε σχέση με πέρσι, πολύ περισσότερη δουλειά, αλλαγμένο relationship status, πάρα πολλά βιβλία διαβασμένα στο ενεργητικό μου, πολλά σεμινάρια κι επιμορφώσεις, σειρές, ταινίες, ένα πολύ όμορφο και διαφορετικό καλοκαίρι, ένα γεμάτο φθινόπωρο και τα πιο οικογενειακά Χριστούγεννα στην ιστορία των Χριστουγέννων.

 Τώρα που το σκέφτομαι, πολλά έχουν αλλάξει από πέρσι, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι πως εδώ κι έναν χρόνο είμαστε στάσιμοι. Περνάει ο καιρός, εναλλάσσονται οι εποχές και εμείς καθόμαστε σαν τη Bella απ΄ το Twilight σε μια πολυθρόνα και τις κοιτάμε.

-Μια ματιά θα σε πείσει... Twilight Saga: New Moon ή Ανεμοδαρμένα Ύψη- Καιτούλα Γαρμπή. Το ίδιο πράγμα, believe me!-.

 Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να δώσω συμβουλές επιβίωσης στην “αιώνια” καραντίνα! Καμία σχέση... Δεν έχω κιόλας! Πόσες φορές να καθαρίσεις; Πόσες φορές να φτιάξεις ντουλάπες; Ανέβασες χειμωνιάτικα και κατέβασες καλοκαιρινά, ανέβασες καλοκαιρινά και κατέβασες χειμωνιάτικα και βλέπω να τα ξανανεβάζουμε τα χειμωνιάτικα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Πόσα βιβλία να διαβάσεις πια; Οι βιβλιοθήκες των σπιτιών σου εξαντλούνται και αν παραγγείλεις, άστο! Καλό Πάσχα!. Πόσες ταινίες να δεις; Ούτε η Ακαδημία δεν βλέπει τόσες σε έναν χρόνο! Πόσες σειρές πια; Πόσο να επιμορφωθείς; Με τι λεφτά αρχικά! Πόση γυμναστική να κάνεις; Πόσο να ξεκουραστείς;

 Δεν έχω, πραγματικά, να δώσω καμία συμβουλή! Ούτε θα πω τα κλασικά “υπομονή κι όλα θα τελειώσουν!”, “έλα, λίγο έμεινε!”, “σε λίγο καιρό θα είναι όλα όπως πριν!” γιατί τα λέμε έναν χρόνο και δεν πιάνει!

 Αυτό το κείμενο το γράφω για να ξαλαφρώσουν τα μέσα μου. Για να ηρεμήσουν οι σκέψεις μου. Για να δω αν την παλεύω ακόμα. Αν αντέχω... Τα περιθώρια έχουν στενέψει. Η οικονομία (και η δικιά μου) καταρρέει. Ο κόσμος έχει χαζέψει τελείως πλέον (κι ας μη μένει και καθόλου σπίτι του!), τα παιδιά μεγάλωσαν απότομα η μοναξιά θερίζει, το στρες μας κατατρώει, η απραγία/αεργία μας καταστρέφει. Περάσαμε γιορτές και γενέθλια μόνοι. Χαρήκαμε μόνοι. Χωρίσαμε μόνοι. Γεννήσαμε μόνοι. Βαφτίσαμε/ παντρευτήκαμε μόνοι. Αναρρώσαμε στα νοσοκομεία μόνοι. Αποχαιρετήσαμε μόνοι. Τι φάση πια; Νισάφι!

 Θα έρθει η άρση του ΛΟΚ και θα παθαίνουμε το ένα αγοραφοβικό σοκ μετά το άλλο. Δε θα αναγνωρίζουμε τους φίλους μας πλέον. Δε θα θέλουμε τίποτα (ασχέτως με το τι λέμε!). Και πόσο μου λείπουν οι φίλοι μου! Έχω να δω κάποιους από τον Οκτώβριο, την κουμπάρα μου την είδα τον Γενάρη μετά από πέντε μήνες. Την άφησα μονή και τη βρήκα διπλή! Τις φίλες μου που είναι μακριά έχω να τις δω έναν χρόνο και βάλε και πάει λέγοντας.

Μέσα σ' αυτόν τον χρόνο έχουν αλλάξει πάρα πολλά! Πάρα πολλά... Για όλους μας και σε όλους τους τομείς. Τελικά, δεν είναι ένας χρόνος που πέρασε και δεν ακούμπησε. Αν το καλοσκεφτείς, ίσως είναι η πρώτη φορά που είχαμε τόσο χρόνο με τους εαυτούς μας. Τόσο χρόνο να αναθεωρήσουμε πράγματα και καταστάσεις. Τόσο χρόνο να θέσουμε προτεραιότητες. Τόσο χρόνο να δούμε τι πραγματικά έχει σημασία για τον καθένα.

 Γιατί, οκ, αντέχεται η στέρηση. Κάποια στιγμή θα τις πιούμε τις κάβες μας και θα κοπανηθούμε μέχρι το πρωί. Κάποια στιγμή, θα φάμε στις ταβέρνες μας, θα δούμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Κάποια στιγμή θα ταξιδέψουμε, θα αγκαλιαστούμε, θα φιληθούμε και πάει λέγοντας. Το κενό μέσα μας όμως, πότε θα καλυφθεί;

 Μήπως είναι τώρα η ευκαιρία που είμαστε μόνοι μας με τους εαυτούς μας; Μήπως είναι η ευκαιρία να επαναπροσδιοριστούμε ως άνθρωποι; Μήπως λέω! Μήπως...

 Μήπως τελικά έδωσα πάλι συμβουλή; Μήπως είναι πάλι Μάρτιος; Μήπως είμαστε ακόμα σε καραντίνα; Ιδού οι απορίες...