Όλα όσα δεν είπα...

 

(Κάλλιο αργά, παρά ποτέ!)

"Πάρε αυτό...”, μου είπε κι άφησε μια κούπα μαύρο καφέ μπροστά μου.
“Πάρε κι αυτό!”, συνέχισε να λέει δίνοντάς στην αγκαλιά μου ένα μωρό κι αμέσως έκατσε απέναντι μου, με τα γυαλιά, τον κότσο της και την κούραση της νέας μαμάς. Θα άφηνε στην άκρη αυτή την κούραση και για μισή ώρα, θα ήμουν εγώ το επίκεντρο. Η κολλητή της.

 Άρχισα να χαζεύω αυτό το αγγελούδι που κοιμόταν στην αγκαλιά μου κι όλα όσα σκεφτόμουν, εξαφανίστηκαν. Επικεντρώθηκα στην αναπνοή του και αγαλλίασε η ψυχή μου. Άφησα τον εαυτό μου να νιώσει την πίεση απ' τα δαχτυλάκια του στον αριστερό μου δείκτη και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη μου.

 Εκείνη με κοιτούσε επίμονα...

“Τι κοιτάς;”, τη ρώτησα.
“Εσένα που ασχολείσαι με το βαφτιστήρι σου, επειδή αποφεύγεις να μου μιλήσεις. Μίλα, να τελειώνουμε! Είναι πολλά αυτά που θες να μοιραστείς. Το ξέρω!”.
Με ήξερε καλύτερα κι από μένα. Ήξερε πως όταν καταφεύγω στο σπίτι της και είμαι σιωπηλή, κάτι συμβαίνει.

 Ακούμπησα τον μπέμπη στα πόδια μου, πήρα την κούπα μου και την κοίταξα στα μάτια.

“Τι θες να σου πω;”, τη ρώτησε με σκυμμένο το κεφάλι.

“Να μου πεις όσα νιώθεις. Όσα δεν έχεις πει. Όσα κρατάς κρυμμένα μέσα σου όλον αυτό τον καιρό! Όσα, τελοσπάντων, πρέπει να ξέρει, αλλά επειδή είσαι κότα, πες τα σε εμένα!”.

 Σιωπή. Με τι μούτρα να της μιλήσω; Εγώ δεν ήμουν εκείνη που δήλωνα ότι ήμουν καλά; Εγώ δεν ήμουν εκείνη που υποστήριζε πως τα πράγματα πήραν το δρόμο τους; Εγώ δεν ήμουν εκείνη που συμφώνησα; Που εγκατέλειψα; Που δέχτηκα κάθε απόφαση στωικά; Εγώ δεν ήμουν εκείνη που έβριζα γεμάτη νεύρα και που χρέωνα τους άλλους για καθετί; Εγώ δεν ήμουν εκείνη που ήθελε να τη βγάλει λάδι;

 “Μίλα που να σε πάρει! Βγάλ' τα από μέσα σου, σε παρακαλώ!”, έλεγε γεμάτη αγάπη και κατανόηση.

 “Τι να σου πω; Μου λείπει και μάλιστα πολύ! Ορισμένες φορές είναι αβάσταχτο. Λες και γίνεται επίτηδες... Κάθε μέρα που περνάει βρίσκω τρόπο να γεμίζω το κενό κάνοντας χίλια δύο πράγματα κι όμως είναι μάταιο. Έρχεται μπροστά στα μάτια μου κι ασυναίσθητα σηκώνω το χέρι για να τον διώξω. Λες κι είναι ενοχλητική μύγα! Θα μπορούσε, αλλά όχι... Μες στη μέρα, θα έρθει φευγαλέα στο νου μου και θα χαθώ στις σκέψεις μου για ώρες. Θα θυμηθώ στιγμές, συζητήσεις. Θα μου έρθουν εικόνες στα μάτια και μετά, άντε να με μαζέψεις! Δε σου μιλάω για τα βράδια! Άσ' το! Μεγάλο ζόρι! Αυτό το κρεβάτι είναι λες και θέλει να με καταπιεί!”.

 “Αυτά τα ξέρω και μου φαίνονται και λογικά! Είναι πολύ φρέσκο όλο αυτό κι έχεις μπόλικες αναμνήσεις να κουβαλήσεις... Εγώ θέλω να μάθω πως νιώθεις...”

 “Πως νιώθω; Θες όντως να μάθεις; Έτσι θα αναιρεθούν τα πάντα! Όλα όσα έχω πει τον τελευταίο καιρό. Όλα όσα προσπαθώ με νύχια και με δόντια να κρατήσω κρυφά, όλες οι προσπάθειες που έχω κάνει...”, είπα υψώνοντας λίγο τη φωνή μέχρι που κάτι μικρό και πανέμορφο δυσανασχέτησε στα πόδια μου επειδή το τρόμαξα.

Εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι.

 “Είμαι καψούρα! Αυτό θες να ακούσεις; Είμαι και μάλιστα πολύ... Πίστευα πως, μετά από ό,τι έχω περάσει, δε θα μπορέσω να νιώσω ξανά ανθρώπινη. Πως δε θα μπορέσω να νιώσω ξανά κάτι τόσο όμορφο... Βλέπεις, είχα συνηθίσει τα μονόπλευρα κι αυτό το αμοιβαίο ήρθε και θρονιάστηκε για τα καλά. Έφερε τα πάνω κάτω. Μου έδωσε χώρο να βιώσω όλα μου τα συναισθήματα είτε καλά, είτε κακά. Δεν έριχνε μόνο σε εμένα ευθύνες. Πάντα είχε το μερίδιο του και το υπερασπιζόταν και αυτό για μένα ήταν δώρο Θεού. Τόσα χρόνια πνιγόμουν απ' τις ευθύνες που μου έριχναν χωρίς να φταίω και τώρα όλα κυλούσαν φυσιολογικά. Δε με μείωνε, δε με πρόσβαλλε, δε με εκμεταλλευόταν. Πάντα με πρόσεχε και με στήριζε. Ποτέ δεν έκρινε τίποτα και ήταν πάντα υποστηρικτικός... Πάντα με υπερασπιζόταν και το κυριότερο... μ' αγαπούσε! Με όλα μου τα χάλια και με όλα μου τα καλά...”.

 “Εσύ; Δεν τον αγαπούσες;”

 “Πας καλά; Πολύ! Παρ' όλες τις δυσκολίες που προκύπταν -έναν χρόνο δεν είχαμε μείνει σε ησυχία-, παρ' όλες τις διαφωνίες και τα εμπόδια, πάντα βρίσκαμε τον τρόπο και μέσα σε όλα αυτά, καταφέραμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο, ειλικρινές και δυνατό!”.

 “Τότε; Γιατί; Γιατί φτάσατε σ' αυτό το σημείο;”

 “Λάθη! Λάθη από κάθε μεριά. Δεν υπήρχε επικοινωνία, δεν υπήρχε κατανόηση, άλλαξαν οι προτεραιότητες μας. Άσε, που ήρθε και η καραντίνα στη ζωή μας και τα ισοπέδωσε όλα. Άλλαξαν οι καθημερινότητές μας, οι ασχολίες μας. Θέλαμε διαφορετικά πράγματα και τα κυνηγούσαμε με κάθε τρόπο, οπότε όλες αυτές οι ανακατατάξεις μας έφεραν σ' αυτό το σημείο. Διαφορετικότητα και ασυμφωνία χαρακτήρων, το βαφτίσαμε. Χωρίς καβγάδες, χωρίς υστερίες. Λίγος θυμός και αρκετό παράπονο, αλλά ακόμα κι εκεί κρατήσαμε ένα επίπεδο! Δυστυχώς...”

 “Δυστυχώς;”

“Ε, ναι! Αν δεν πέσει λίγο παρακαλετό. Αν δεν κλάψεις, αν δεν φωνάξεις, αν δεν θες να του σπάσεις το κεφάλι, δεν έχει πλάκα!”

 Την άκουσα να γελάει κι ένιωσα όμορφα. Συνειδητοποίησα πως η ζωή προχωράει. Για όλους! Και θα προχωρήσουμε και εμείς... Χώρια προφανώς, αλλά θα προχωρήσουμε...

 “Αυτά του τα είπες;”, με ρώτησε με το σοβαρό της ύφος. Η σιωπή μου προς απάντησή της. “Πολύ ωραία! Κατάλαβα! Μήπως πρέπει να του τα πεις; Μήπως πρέπει να ξέρει πως τον αγαπάς ακόμα και πως αντέχεις να προσπαθήσεις ξανά; Είστε μεγάλοι άνθρωποι. Κάνατε λάθη και πονέσατε και οι δύο, αλλά χρειάζεστε ο ένας τον άλλον. Μήπως θα έπρεπε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να μιλήσετε σοβαρά;”

 “Δεν μπορώ! Φοβάμαι!”

“Εδώ κουκλάρα μου, δεν φοβήθηκες άλλους κι άλλους. Τώρα θα κωλώσεις;”

“Κι αν φάω τα μούτρα μου;”

“Έχεις φάει πολλά χαστούκια στη ζωή σου! Ό,τι κι αν γίνει, εγώ θα είμαι δίπλα σου! Μίλα του! Εξήγησέ του κι ό,τι γίνει. Να πεις, ρε φίλε, ότι προσπάθησες. Εσύ ποτέ δεν εγκαταλείπεις. Μίλα! Και τώρα που τα είπαμε, πάμε να ταΐσουμε τον μικρό! Έχεις πολύ παραμύθι και παιχνίδι μπροστά σου…”.

 

 *Ίσως να έχει δίκιο! Ίσως θα έπρεπε να στα πω όλα αυτά κι άλλα τόσα που κρατάω πολύ καλά κρυμμένα. Ίσως να βγει κάτι, ίσως και τίποτα. Ίσως να χάσουμε τελείως, αλλά ίσως και να κερδίσουμε. Και γι' αυτό το “αλλά” αξίζει να προσπαθήσω. Αλλά με τι να τα πω; Με λόγια; Με γράμματα ή με τραγούδια;

Εσύ διαλέγεις!