Όταν η κολλητή μου γίνεται μαμά

 

(Αυτές οι ιστορίες αξίζουν να γίνονται κείμενα!)

Μάρτιος 2020. Τότε με την καραντίνα. Χτυπάει το τηλέφωνό μου το πρωί. Ένας άνθρωπος θα μπορούσε να είναι τέτοια ώρα. Η κολλητή μου! Απ' ό,τι κατάλαβα ήταν στη δουλειά και έβριζε Θεούς και δαίμονες, τιμολόγια, παραγγελίες και άλλα τέτοια χαρούμενα και τελείως ξένα σε εμένα πράγματα. Ξεκινάμε την καθιερωμένη μας συζήτηση (τι κάνεις, πως είσαι, πως περνάτε, τι κάνουν οι δικοί σου κλπ.). Πιάνω ένα vibe στον αέρα περίεργο. Κάτι την απασχολούσε. Την ξαναρώτησα αν είναι καλά και η απάντησή της ήταν “ναι μωρέ, απλά περιμένω ακόμα να αδιαθετήσω και πονάει η μέση μου!”. Δεν το συνέχισα! Αν είχε κάτι, ήμουν σίγουρη πως θα μου το έλεγε.

Κλείνουμε το πρωινό εκείνο τηλεφώνημα. Κάτι δε μου άρεσε! Κάτι την απασχολούσε! Τι μπορεί να ήταν, κανείς δεν ξέρει. Δε θα έμπαινε στη διαδικασία να μου πει στη δουλειά, οπότε περίμενα να περάσει η ώρα να μιλήσουμε ξανά. 

Σ' αυτό το κομμάτι να σας ενημερώσω πως μένουμε μακριά. Εκείνη εκτός Αττικής. 83 χιλιόμετρα για την ακρίβεια, οπότε δεν βρισκόμαστε όσο θα θέλαμε και λόγω δουλειάς και λόγω covid. Θα μου πεις όμως... Μια ώρα απόσταση είναι; Ναι! Το ξέρω! Αλλά άλλη ζωή εγώ στην Αθήνα, άλλη ζωή εκείνη στην Κόρινθο. Εκείνη δούλευε και τα Σάββατα, εγώ ΣΚ καθόμουν οπότε πάλι δε μας βόλευε, όμως βρίσκαμε πάντα λύσεις. Γνωριστήκαμε πριν σχεδόν τέσσερα χρόνια σε εργασιακό περιβάλλον και με την τριβή που είχαμε τότε, ήταν αναπόφευκτο να “κολλήσουμε”. Τα δύο πρώτα χρόνια ήμασταν αχώριστες. Δεν υπήρχε μήνας που να μην βρισκόμασταν τουλάχιστον δύο φορές. Τι της έχω κάνει μέσα σ' αυτά τα δύο χρόνια; Άστο καλύτερα γιατί δε θα με ξεπλένει ούτε ο Ιορδάνης ποταμός!

 Μετά, τον Σεπτέμβριο του 2019, το κορίτσι μου παντρεύτηκε. Ε, ρε γλέντια! Κυριολεκτικά! Τι συγκίνηση! Τι αγάπη! Τι ομορφιά! Ήταν μια πολύ όμορφη μέρα την οποία έκανα κείμενο με πολλή αγάπη. Μετά το γάμο της, όπως ήταν φυσικό, ξεκινήσαμε να κάνουμε κουβέντες για μωρά. Μου εκμυστηρευόταν τις ανησυχίες και τους φόβους της, τη λαχτάρα της να γίνει μαμά! Της έλεγα να μην αγχώνεται και να μην πιέζεται. Θα ερχόταν το μωράκι της την κατάλληλη στιγμή. Και όσο περνούσε ο καιρός, το άγχος της μεγάλωνε και μεγάλωνε. Κάθε φορά η ίδια κουβέντα και κάθε φορά, οι ίδιες απαντήσεις.

 Και φτάνουμε στον Μάρτιο του 2020 (επτά μήνες μετά τον γάμο της). Στο πρωινό τηλεφώνημα, το οποίο επαναλήφθηκε απόγευμα. Πάλι το ίδιο! Κάτι την απασχολούσε. Εκεί πείστηκα πως ήταν για τον ίδιο λόγο. Για το μωράκι που δεν ερχόταν. Έλα όμως που έκανα λάθος... Στο απογευματινό τηλέφωνο μου είπε πως έχει καθυστέρηση. Της είπα να κάνει ένα τεστ. Δεν έδειξε να πείθεται ιδιαίτερα! Ξεροκέφαλος άνθρωπος! “Τράβα στο φαρμακείο και τελείωνε!”, ήθελα να της πω, αλλά κρατήθηκα σκεπτόμενη τις πολύωρες συζητήσεις μας.

 Το επόμενο βράδυ ήρθε η βίντεο κλήση και το θετικό τεστ κολλημένο στην κάμερα. Μας το ανακοίνωσαν μαζί τον καλό της (κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το καλύτερο παιδί!) και η τσιρίδα μου μες στην νύχτα ακούστηκε μέχρι το λιμάνι. Ένιωσα το στομάχι μου να γεμίζει πεταλούδες και τα μάτια μου να υγραίνονται. Η δε αδερφή μου πίστεψε ότι μας κοροϊδεύει κι ότι ήταν ψεύτικο! Η άλλη απ' την κάμερα να κακαρίζει λες και της καθάριζαν αυγά.

 Ένα μωρό! Αυτό σκέφτηκα πρώτα! Η κολλητή μου θα γίνει μαμά! Αυτή τη σκέψη κουβαλούσα στο μυαλό και την καρδιά μου εννέα μήνες.

 Ο ενθουσιασμός μου δεν είχε όρια. Κάθε φορά που την έβλεπα της χάιδευα ώρες την κοιλιά και μιλούσα στο φασολάκι. Του έλεγα πως το περιμένουμε πως και πως να έρθει και του υποσχέθηκα πως θα του μάθαινα τα πάντα, θα του διάβαζα τα πιο όμορφα παραμύθια και έπαιζα μαζί του για ώρες. Έβγαζα φωτογραφίες την κοιλιά της ανά τρίμηνο για να βλέπουμε τις διαφορές, της έστελνα κάθε μέρα μηνύματα για να δω αν είναι καλά. Αγχωνόμουν μαζί της στις πρώτες και βασικές εξετάσεις, αλλά ήμουν σίγουρη πως όλα θα ήταν τέλεια. Ερχόταν σπίτι μου πριν το ραντεβού με τον γιατρό, γελούσαμε μέχρι τελικής πτώσης, πήγαινε, έκανε τις εξετάσεις της και μετά, πλήρη αναφορά στο τηλέφωνο όσο επέστρεφε σπίτι της για να με ενημερώσει.

 Λόγω της καραντίνας, δεν την έβλεπα. Δεν μπορούσα να πάω με ευκολία γιατί δεν ήθελα να της μεταφέρω κανένα μικρόβιο απ' τα μέσα και τη συναναστροφή μου με κόσμο. Βλέπετε, την Άνοιξη του 2020 φοβόμασταν πολύ και πρόσεχα όσο μπορούσα. Την έβλεπα ελάχιστα είναι η αλήθεια και οι τύψεις μου μεγάλωναν. Ήμουν πάντα κοντά της και είχα υποσχεθεί πως θα είμαι πάντα, αλλά... άλλα σχέδια!

 Και ο καιρός περνούσε... Η κοιλίτσα μεγάλωνε και ήρθε η πρώτη επαφή μου μ' αυτό το πλάσμα. Είχε έρθει στην Αθήνα και καθόταν στον καναπέ. “Κλωτσάει;”, τη ρώτησα. Και τη κάνει η θεάρα; Παίρνει το χέρι μου και το βάζει σ' ένα σημείο. Μου λέει “μίλα του!” και μόλις είπα “μικρουλάκι;;;;”, τσουπ, έσκασε και η πρώτη κλωτσιά. Πυροτεχνήματα μες στο κεφάλι μου, χαμός! Έκτοτε, το έκανα μόνη μου όποτε τη έβλεπα. Μιλούσα στο μωρουλίνι, εκείνο με κλωτσούσε και η μαμά του/ κολλητή μου του έλεγε “καλά της κάνεις! Δεν ξέρεις ούτε τι έχει κάνει, ούτε πόσο πολύ ήθελα να την κλωτσήσω εγώ!” και σκάγαμε στα γέλια και οι δύο.

Παρά την απόσταση, μιλούσαμε για μωρο υδιακά, καρότσια, μπιμπερό, πιπίλες, παιχνίδια. Κάναμε σχέδια για τη βάφτιση, για το όνομα, το φύλο. Απ' την αρχή αυτής της εγκυμοσύνης! Δεν με άφησε στιγμή εκτός. Εξετάσεις,σχέδια, όνειρα... Πάντα κι εγώ μέσα σ' αυτά. Η αλήθεια είναι πως ήξερα ότι η σχέση μας θ΄ αλλάξει. Θα γινόταν μια άκρως σημαντική προσθήκη!!! Ήξερα πως στους καφέδες μας, δε θα είμαστε ξανά οι δυο μας. Ήξερα πως θα έσπρωχνα το καρότσι! Ήξερα πως τα ξενύχτια μας μιλώντας, θα είχαν παρέα θήλαστρα, πάνες, κούνημα και νανουρίσματα. Τα ήξερα όλα αυτά και πραγματικά ανυπομονούσα πως και πως! Όταν δε έμαθα το φύλο, όλος ο κόσμος μου έγινε μπλε! Έβλεπα γαλάζια και σιέλ αστεράκια. Ήμουν σίγουρη πως αυτός θα ήταν ο άντρας που θα μου έκλεβε την καρδιά και λαχταρούσα να τον γνωρίσω.

 Δεκέμβριος 2020. Ο μήνας που έκανε ο κύριος την εμφάνισή του στον κόσμο. Δεν είχα ιδέα! Τίποτα! Μιλούσαμε το προηγούμενο βράδυ και μου έλεγε “άντε να γεννήσω επιτέλους!” και το επόμενο απόγευμα, ήρθε ο μικρός. Με βίντεοκλήση μου ανακοινώθηκε η άφιξη του και έκλαιγα σαν μικρό παιδάκι. Όταν δε είδα τη φωτογραφία του, άστραψε η πλάση! Το πιο όμορφο μωρό! Χαμός! Ήθελα να του χαρίσω όλο τον κόσμο. Και σ' αυτόν και σε εκείνη!

 Ήταν η στιγμή που συνειδητοποιείς πως όντως η κολλητή σου έγινε μαμά! Εκείνη που παντρεύτηκε πρώτη, μας χάρισε το πρώτο μωρό και όλα άλλαξαν. Έγιναν γαλάζια και σιέλ, είπαμε! Και η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. Ήξερα πως ο ρόλος της μαμάς θα της πήγαινε γάντι, αλλά ήμουν σίγουρη πως δε θα άφηνε στην άκρη τον ρόλο της κολλητής. Με θέλει στη ζωή της όσο τη θέλω κι εγώ κι ας μην μου το παραδέχεται! Ξέρει πως η αγάπη μου είναι μεγάλη και πως καμία απόσταση δεν πρόκειται να μας δημιουργήσει πρόβλημα. Πάντα βρίσκουμε τον τρόπο! Πάντα!

 Έχουμε μάθει πλέον να ζούμε η μια με την άλλη, απλά πλέον και οι δύο θα ζούμε και για κάτι άλλο. Μικρό. Που κλαίει όταν πεινάει και που χαίρεται όταν του μιλάμε. Γιατί μην ξεχνάμε “το παιδί της κολλητής μου, δυο φορές παιδί μου!”.

 Σου υπόσχομαι λοιπόν αγαπημένη μου φίλη πως όση απόσταση (και κοροναϊός) κι αν μας χωρίζει (ειδικά τον τελευταίο χρόνο), εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου! Να σε στηρίζω και να σ' αγαπάω πολύ με όποιον τρόπο μπορώ κι όσο αντέχω! Τα ξέρεις ήδη αυτά, απλά τώρα θα είναι εις διπλούν και πίστεψέ με, οι αντοχές μου δεν έχουν όρια γιατί ανυπομονώ να δω το αστεράκι να μεγαλώνει και θέλω να είμαι δίπλα του όταν θα με φωνάξει πρώτη φορά “νονά!”.