Να βλέπεις την αλλαγή σαν δώρο!

 

(Ένα καθαρόαιμο ομπρελίστικο κείμενο!)

Έφτασε επιτέλους η ώρα να γράψω ένα καθαρόαιμο ομπρελίστικο κείμενο.
Καθόλου καλό, να ξέρετε! Μια χαρά ήμουν με τις αναδημοσιεύσεις παλαιότερων κειμένων. Σήμαινε ότι όλα βαίνουν καλώς ή απλά ότι βαριόμουν να κάτσω να γράψω ένα καινούργιο κείμενο.

 Καθόμουν και κοιτούσα την αρχειοθέτηση. 50 κείμενα τη μια χρονιά, 30 την άλλη και ξαφνικά, 10 κείμενα... 5 κείμενα... Ακόμα και στο bluezάκι έχω μείνει πίσω! -Καμία χρονιά δε θα γίνει 2018! Το έχω εμπεδώσει! Την έμπνευση και την αγάπη που έβγαζα στα κείμενά μου, την έχασα. Άλλαξα κι εγώ, άλλαξαν και τα κείμενα!-.

Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας... Ή μπορεί και να είναι καταβάθος...

 Έφτασε η ώρα να ξαλαφρώσω λιγουλάκι την ψυχή μου. Μετά από δύο lockdowns και απεριόριστες μέρες καραντίνας, είχα πολύ χρόνο να σκεφτώ και να τα βρω με τον εαυτό μου. Να καταλαγιάσω συναισθήματα, να διώξω νεύρα και να δώσω χώρο να έρθει η ηρεμία και η συνειδητοποίηση. Πολλά λάθη! Πάμπολλα!

Όχι τώρα... Γενικά!

 Βλέπετε, από μικρή είχα την ανάγκη να ζω μέσα στον δικό μου κόσμο. Εκεί όλα ήταν ροζ και πίστευα πως ό,τι έφτιαχνα με κόπο, θα έμενε για πάντα. Χρωματιστό και πολύχρωμο. ΛΑΘΟΣ! Τίποτα δεν είναι ροζ ή τουλάχιστον δεν παραμένει. Έφαγα αμέτρητες κατραπακιές. Έκανα πολλά πατήματα που μου χάρισαν ωραιότατες τούμπες, αλλά -ακόμα και με τσακισμένα μούτρα- κατάφερα να σηκωθώ και να προχωρήσω. Κάθε πτώση οδηγούσε σε ένα πιο σταθερό βήμα.

 Τι θες να σου πω; Λανθασμένες επιλογές φίλων που το μόνο που ζητούσαν είναι τη συναισθηματική τους κάλυψη αδιαφορώντας πλήρως για μένα; Ωραίοι φίλοι! Επιλογές που οδήγησαν τη ζωή μου σε διαφορετικά μονοπάτια απ' αυτά που έφτιαχνα χρόνια; Επιλογές εργασίας που ήταν ταυτόσημες με τη λέξη εκμετάλλευση; Σύντροφοι (αν μου επιτραπεί ο όρος φυσικά διότι δεν ξέρω αν μπορώ να τους θεωρήσω έτσι) που ρουφούσαν κάθε ίχνος ζωής από μέσα μου για να τροφοδοτούν τον εγωισμό τους ή σύντροφοι (κόλλα την ίδια παρένθεση) που προσπαθούσαν μέσω εμού να δώσουν νόημα στη ζωή τους ή να βρουν μια αδιέξοδο απ΄τη ζωή που έχουν ήδη επιλέξει να ζουν;

Ξέρεις, η λίστα δεν έχει τελειωμό! Έχω κάνει πολλά... Έχω ανεχτεί, έχω λυγίσει, έχω πονέσει πολύ και τους άλλους αλλά και τον εαυτό μου, έχω παρακαλέσει, έχω κλάψει άπειρα (για ώρες ή και μέρες), έχω παλέψει, έχω δώσει πολλά περισσότερα απ' όσα άντεχα ή είχα. Έχω χάσει πολλά και πολλούς (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Έχω πέσει, αλλά έχω ξανασηκωθεί.

 Και ξαναλέω όμως... Το θέμα δεν είναι αυτό!

Μεγάλος πρόλογος, το ξέρω -συγχωρείστε με!-. Το θέμα είμαι ότι άλλαξα. Και άλλαξα πολύ! Και καθετί που συμβαίνει στη ζωή μου θα με αλλάζει...

 Οι απώλειες (όλων των ειδών) με έκαναν πιο δυνατή και ΣΙΓΟΥΡΑ πιο επιλεκτική. Η τοξικότητα που είχα επιλέξει κάποτε να βυθιστώ, με έκανε να μετριάσω το συναίσθημά μου και να το δίνω εκεί που πραγματικά αξίζει. Με έκανε να συνειδητοποιήσω τα δικά μου κενά, τα οποία πάλευα λανθασμένα να βουλώσω. Η αχαριστία με έκανε πιο σκληρή και μετρημένη σε λόγια και πράξεις. Η  εκμετάλλευση με έκανε πιο σίγουρη για τις ικανότητες και τις δυνατότητές μου. Τα χιλιάδες γαλόνια των δακρύων, πιο συναισθηματικά ώριμη. Οι θεοποιήσεις που έπιασαν απόπατο, πιο ρεαλίστρια για κάθε επιλογή. Ο απόηχος της μοναξιάς, ίσως πιο κυνική και ψυχρή αλλά σίγουρα πιο επιλεκτική.

 Μου πήρε χρόνο! Και μάλιστα πολύ! Πολλές παράπλευρες απώλειες. Πολλές υστερίες. Πολλά “γιατί” ή “τι έφταιξε” και αμέτρητα “τι έκανα λάθος”. Πολλές βουτιές στο κενό, αλλά είμαι ευγνώμων για όσους μου έδωσαν το χέρι και με τράβηξαν πάλι στο φως. Τυχερή και ευγνώμων πραγματικά για όσους ήρθαν μέσα στα “σκατά” και έφεραν την Άνοιξη στη ζωή μου. Άλλοι είναι χρόνια (πολλά!), άλλοι λιγότερα αλλά καλύπτουν το χρονικό κενό με ιλιγγιώδη ταχύτητα, άλλοι μπήκαν σαρωτικά, άλλοι ξαφνικά και άλλαξαν τη ζωή μου, άλλοι για πολύ λιγότερο απ' όσο υπολόγιζα αλλά με μεγάλη επιρροή.  Σε όλους τους τομείς. Επαγγελματικούς, άκρως προσωπικούς, φιλικούς, πνευματικούς.

 Σε κάθε ελεύθερη πτώση υπάρχει πάντα αλεξίπτωτο και εγώ, δόξα τω Θεώ, είχα αρκετά. Και πρώτα και εφεδρικά. Και ήρθαν μόνα τους. Αθόρυβα! Κι ίσως τελικά, εκεί να οφείλεται η αλλαγή. Μην τα ρίχνουμε όλα στις λάθος επιλογές.

 Και θα μου πεις “που κολλάνε όλα αυτά, κυρά μου; Τι σε έπιασε πάλι και γράφει τέτοια;”.

Και εγώ θα σου πω ότι κολλάνε παντού και πουθενά. Θα σου πω πως απλά η ψυχή μου ήθελε να μιλήσει κι εγώ, μετά από πολύ καιρό, την άφησα.

 Αλλάζουμε κάθε μέρα. Κάθε λεπτό. Αλλάζουμε στα καλά και στα άσχημα κι επειδή έχω φάει τα ζόρια μου μέσα σ' αυτήν την καραντίνα, ένα θα σου πω... Τελικά, χρειάζεται να αλλάζουμε για να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε!

 -Κι όποιος θέλει να είμαι παρών σ' αυτή την αλλαγή, εδώ είμαστε!-.