Αγαπημένε μου, ο κύκλος μας έκλεισε!

(Η αιτία, γι' αυτό το κείμενο, αυτό το κομμάτι)

Αγαπημένε μου…

Μόνο έτσι μπορώ να σε χαρακτηρίσω γιατί έτσι σε ένιωθα. Τα «βάσανο» κι «αδυναμία» είναι φθηνά και λίγα. Τα «ερωτά της ζωής μου» κι «άλλο μου μισό» είναι υπερβολικά και μεγάλα. Έχω χρησιμοποιήσει όλες αυτές τις προσφωνήσεις για σένα, όμως τώρα πια καμία δε με καλύπτει.

Έτσι ήμασταν εμείς… Λόγια, λόγια, λόγια!

Είναι πολύ δύσκολο αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή, αλλά δε χωρούν άλλες καθυστερήσεις. Το γράφω τώρα που το πιστεύω και το νιώθω γιατί με την πάροδο του χρόνου ποτέ δεν ξέρεις την κατρακύλα που μπορεί να πάρω.
Αν και δε νομίζω… Σχεδόν 3 μήνες το δουλεύω μέσα μου, οπότε θεωρώ πως θα μείνουν τα πράγματα έτσι όπως είναι.

Θέλω να σε χαιρετήσω όπως σου αρμόζει και όπως μου ταιριάζει.

Να σε χαιρετήσω, όχι γιατί φεύγεις απ’ τη ζωή μου (που θα γίνει κι αυτό κάποια στιγμή), γιατί φεύγεις απ’ την καρδιά και το μυαλό μου. Μεγάλο πράγμα. Ελευθερία. Φεύγεις όχι ως άνθρωπος αλλά ως έρωτας.

Μεγάλη κουβέντα και μεγάλη συζήτηση.

Ακόμα θυμάμαι πως γνωριστήκαμε. Εσύ με την μπορντό σου τη ζακέτα και το τσιγάρο στο στόμα κι εγώ, με τα μπισκότα στο χέρι. Ακόμα θυμάμαι τον τρόπο που έστριβες το τσιγάρο σου. Τη χροιά της φωνής σου. Τη στάση του σώματός σου. Έχουν περάσει και δύο, γεμάτα, χρόνια από τότε. Θυμάμαι το πως ξεκίνησε η σχέση μας. Εγώ κι εσύ κάτω από ένα δέντρο να μιλάμε για σεξ. Φίλοι με περικεφαλαία. Εσύ ήσουν δίπλα μου όταν έφαγα μια γερή χυλόπιτα και εγώ ήμουν δίπλα σου όταν ξέφευγαν τα πράγματα με την κοπέλα σου.
Φίλοι.

Μετά, χάσαμε τη μπάλα.

Ήρθαν οι κοινές μας διακοπές. Χάος! Το απόλυτο τίποτα και το απόλυτο πάντα μέσα σε τέσσερις νύχτες. Μιλήσαμε όσο δεν είχαμε μιλήσει ποτέ ξανά κι εκεί με φίλησες. Μια, δυο, τρεις φορές. Φυσικά, η σχέση,  σχέση κι εγώ να κολλάω (ως συναισθηματική ηλίθια) στο τίποτα.
Μετά, έφυγες!
Μετά, εγώ του θανατά.

Βρεθήκαμε ξανά μετά από ένα χρόνο. Μαζί. Στο ίδιο χώρο. Μετά, έκανες σχέση με άλλη. Εγώ σας έκανα το κονέ. Μας είχε περάσει για κολλητούς και μου εξομολογήθηκε τον έρωτά της για σένα. Έμπλεξες αλλού, έπεσα στα πατώματα. Έκανα σχέση. Βρεθήκαμε ξανά, σε ρώτησα αν όλα αυτά μεταξύ μας ήταν ιδέα μου και τότε, μίλησες. «Ναι σε γούσταρα, αλλά εδώ και πολύ καιρό παίζω με τα συναισθήματά σου!».

Δε νομίζω να χρειάστηκα κάτι άλλο. Δεν έβαλα πάγο, όμως κάτι μέσα μου ράγισε.

Έχω ανεχτεί πολλά. Πάρα πολλά και το ξέρεις. Απορώ, δηλαδή, πως σου μιλάω ακόμα.
Έχω πει πολλά. Έχω πει κουβέντες που δε γυρίζουν πίσω και δε ξεπλένονται. Είχα δώσει άπειρα, πήρα πίσω μόνο κλάμα κι απόρριψη.

Δεν είσαι τέρας. Σε καμία περίπτωση.
Είσαι ένας χαρισματικός άνθρωπος με απέραντο μυαλό. Μια ευαίσθητη και συναισθηματική προσωπικότητα που ο καθένας θα λάτρευε. Με τα χούγια και τις ιδιοτροπίες σου. Με τις αδυναμίες σου που σε κάνουν ακόμα πιο ακαταμάχητο. Είσαι ένας εκπληκτικός άνθρωπος, διαφορετικά δε θ’ ασχολούμουν μαζί σου τόσο καιρό.

Βέβαια, δεν ασχολήθηκα μόνο εγώ, αλλά μόνο εμένα είχες γραμμένη.

Δεν ήμουν αυτό που ήθελες. Το έπιασα. Είμαι καλή για φίλη, όμως βαρέθηκα να έχω τόσους φίλους. Και μεταξύ μας, δεν μπορείς να είσαι φίλη μ’ έναν άνθρωπο που πεθαίνεις ν’ αγκαλιάσεις και να μείνεις εκεί για πάντα. Ναι, το έκανα και το κάνω. Δικές μου οι ανασφάλειες, δικές μου κι οι συνέπειες.

Μαζί σου όμως δε γίνεται άλλο. Μέσα στα πράσινα μάτια σου έβλεπα το «για πάντα» μου.
Στο «σ’ αγαπώ» μου χώρεσε όλη η αγάπη του κόσμου και στο «σ’ αγαπώ» σου σταμάτησε ο χρόνος για μένα.

Έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση εμείς οι δύο, η οποία δε θα χαθεί.
Είμαστε απλά εμείς.

Όμως, πρέπει να σε χαιρετήσω απ’ την καρδιά μου. Θέλω χώρο για να βάλω μέσα ανθρώπους που περιμένουν να τους αγαπήσω και να μ’ αγαπήσουν κι όχι μόνο φιλικά.
Καρδιά είναι… Πόσο ν’ αντέξει να πληγώνεται και δε από σένα;

Σε ερωτεύτηκα; Δεν ξέρω. Δε νομίζω.
Απωθημένο είσαι; Ούτε αυτό το γνωρίζω. Ο χρόνος θα δείξει.
Ήσουν ο έρωτας της ζωής μου;  Δεν ήσουν, αγαπημένε μου! Δεν ήσουν.

Η θεοποίηση, η εξιδανίκευση, η θολούρα απ’ τις συνεχείς χυλόπιτες, τα πάρε-δώσε στα συναισθήματά μου, το παιχνίδι του μυαλού, ο κρυμμένος εγωισμός μου, τα «γιατί, γαμώ την τύχη μου, όχι εγώ;», μ’ έκαναν να χάσω τη μπάλα και να βαφτίσω καθετί τοξικό , έρωτα.

Συναισθήματα για σένα, έχω και μάλιστα πολλά. Καταρχάς, σ’ αγαπάω πια πάρα πολύ και δεν ντρέπομαι να το πω. Σε νοιάζομαι, θέλω να είσαι καλά, χαρούμενος κι ευτυχισμένος, αλλά μακριά μου. ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ!

Το τι ήμασταν, το τι είμαστε και το τί θα είμαστε, μόνο ο χρόνος θα το δείξει κι ο Θεός το ξέρει. Προς το παρόν, αγαπημένε μου, σε χαιρετώ.

Θα ακολουθήσω το παράδειγμά σου. Έχει έρθει η ώρα να φτιάξω τη ζωή μου χωρίς εσένα!

Να προσέχεις!