Δεκέμβριε, να σαι καλός

(Πρωτομηνιά!)

30/11. Πρωί Πέμπτης. Ο καφές βρίσκεται πάνω στα πόδια μου κι εγώ βρίσκομαι καθισμένη σε μια θέση λεωφορείου. Ήθελα αυτό το κείμενο να είναι το τελευταίο του Νοέμβρη, όμως η μέρα μου είχε άλλα σχέδια. Τι κι αν ξεκίνησα να το γράφω στις 07.30 το πρωί και τώρα έχει αλλάξει ο μήνας!
Θα είναι το πρώτο του Δεκεμβρίου.
Καλό μήνα λοιπόν... Καλό μήνα; Ε, κανείς δεν ξέρει πως θα κυλίσει. Εδώ τα ίδια λέγαμε για τον Νοέμβριο και μας πήγε... (καλύτερα ας μην εκφραστώ ελεύθερα!).

Όλα τα είχε αυτός ο μήνας. Σίριαλ! Με αποκορύφωμα τα προβλήματα της δουλειάς (που είναι τα σοβαρά, ξέρετε!) και το γεγονός ότι κάπου στην πορεία, έχασα τη μπάλα.

Ειδικά στα τελειώματα, δεν ξέρω πως άντεξα.

Εισπνοές-εκπνοές και δουλειά. Πολλη δουλειά για να μη σκέφτομαι! Όχι τίποτα άλλο, απλά όταν υπερφορτώνομαι με σκέψεις, μιλάω δυνατά, μόνη μου, και πάντα στο τρίτο πρόσωπο. Ή δηλαδή θα κλείσω σπίτια με όλα όσα ακουστούν απ' το στόμα μου ή θα με περάσουν για τρελή... Ωραιότατες επιλογές!

Είχα ένα δυναμικό comeback του παλιού κακού εαυτού μου. Λίγη παραπανίσια υστερία. Μερικούς πνιγμούς σε κάτι διάσπαρτες κουταλιές νερού. Κάτι διάχυτα δάκρυα. Κάτι ψυχοσωματικά εδώ κι εκεί κι όλα αυτά γιατί; Γιατί δεν μπορούσα να διαχειριστώ συναισθήματα και σκέψεις.

Για πολλές μέρες μοιρασμένη στα δύο. Για πολύ καιρό παρέα με μολύβια και χαρτιά. Γράψιμο, σβήσιμο και πάλι απ' την αρχή. Λίστες. Πολλές λίστες. Έκανα (κ κάνω ακόμα) ακριβέστατους υπολογισμούς προς την καταστροφή. Τη δικιά μου! Ξεκάθαρα!
Αχ, δύσκολος μήνας ο Νοέμβριος.

Δεν ξέρω πως τα κατάφερα. Σκέψου τώρα, να έχεις κάθε  μέρα πρωινό ξύπνημα, να σεριανίζεις ολάκερη την Αττική με τα μέσα, να πρέπει να πας για δουλειά (με όλα της τα προβλήματα), να φύγεις, να ξαναπάς για δουλειά, να πρέπει να κουμαντάρεις δεκατρείς άλλους, από εκείνους τους μικρούς και μαζί να κοντρολάρεις εσένα, τους έρωτες και τις σκέψεις σου! Δράμα η κατάσταση.

Δε θες να ξέρεις πόσες ώρες έχω περάσει να σκέφτομαι και να σκέφτομαι και να σκέφτομαι και να σκέφτομαι. Άκρη; Καμία. Αχταρμάς! Πόσες φορές ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο! Όμως... Θετική σκέψη! Για όλα.
Ό, τι συμβαίνει, έχουμε πει ,για κάποιο λόγο γίνεται.

Προφανώς! Και το δικό μου κεφάλι για κάποιον λόγο θα σπάσει, αλλά τι είπαμε; Σκεφτόμαστε θετικά!

Και να, που μπήκε ο Δεκέμβριος! Χειμώνας. Χουχουλιάσματα. Πουλόβερ και κουβέρτες. Χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Στολισμοί. Γλυκά. Μυρωδιά κανέλας και ανθόνερου. Ζάχαρη άχνη παντού. Χιόνι (όχι εδω!). Τρίγωνα κάλαντα. Φωτάκια. Τζάκι.
Εμ! Τρελή κι αγαπησιάρικη περίοδος.

Τρελή κι αγαπησιάρικη αυτή, τρελή σκέτο εγώ. Αν δε συνέλθω, πως θα την ευχαριστηθώ;
Έβαλα διορία στον εαυτό μου (σήμερα την έβαλα. Στη δουλειά. Καθώς σχεδίαζα αστέρια) 23 μέρες.

23 μέρες για να βάλω τα πράγματα και τις σκέψεις μου σε τάξη.
24η ρεπό
25η Χριστούγεννα
Και μετά, υποχρεώσεις!

Ξέρω τι πρέπει να κάνω. Να τους διαολοστείλω όλους και να κάνω τη ζωάρα μου! Έναν προς έναν.
Εγώ την ηρεμία μου θέλω. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Και πόσο άσχημο είναι εκείνοι που σου δημιουργούν την απόλυτη ηρεμία να σε βουτούν σε δευτερόλεπτα στο απόλυτο χάος! Δεν είναι άσχημο, είναι εξοργιστικό. Βέβαια να μου πεις, δε φταίνε εκείνοι. Εγώ φταίω που δίνω τόσα πατήματα. Κι αφού φταίω, θα πληρώσω.

Βλέπεις παράνοια ε; Όλα αχταρμάς! Πφφφφ...
Παω να κοιμηθώ. Μόνο αυτό βοηθάει. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει κι εγώ ακόμα ψάχνομαι. Ε, ρε ξύλο που θέλω....