Ομπρέλα Νο.6 - 25

(Hello from the other side)

Η ομπρέλα μας σήμερα έχει ηλικία. 25!

25 σημαίνει η πρώτη κρίση ηλικίας. Είναι πέντε χρόνια μετά τα 20 και πέντε χρόνια πριν τα 30. Οπότε όπως καταλαβαίνεις, με το που σβήσεις το κεράκι, αρχίζουν να σε περιτριγυρίζουν τα φίδια.

Πριν μιλήσουμε όμως τα 25, ας κάνουμε μια αναδρομή στα 24.

Γεμάτη χρονιά. Τα γιόρτασα χωρισμένη. Με χώρισε τέσσερις μέρες πριν τα γενέθλιά μου (ασήμαντη πληροφορία όμως αξέχαστη!). Φόρεσα μαύρα! Μαύρα. Ασυναίσθητα. Δεν είχα όρεξη να βγω κι όμως βγήκα. Κι είχα τους ανθρώπους μου δίπλα μου. Οι τραγικές κι αχώριστες φιγούρες της ζωής μου.

Και μετά τι; 24. Απ’ τη στιγμή που με βρήκαν χωρισμένη, φαντάζεσαι πως εξελίχθηκαν, ε;

Κάτσε να σκεφτώ… Μμμμμμ... Ούτε καν!

Ήταν η χρονιά που έκανα τις περισσότερες μαλακίες σε ερωτικό επίπεδο. Ήταν η χρονιά που έβγαλα έναν άλλο εαυτό. Λίγο πιο αχαλίνωτο. Λιγάκι πιο ασυγκράτητο. Πιο εκδηλωτικό. Κακώς γιατί έφαγα γερά τα μούτρα μου χειμωνιάτικα.

Έλεγα «ναι οκ, έχω επίγνωση και δε θα πέσω!». Έπεσα και γκρεμοτσακίστηκα κιόλας.

Πήρα πτυχίο όμως. Είχα δουλειά. Φίλους. Είχα την υγεία μου και την οικογένεια μου. Είχα έμπνευση. Τσακώθηκα με ανθρώπους που θεωρούσα σημαντικούς αλλά δεν έπαψα να τους αγαπώ. Έχασα τ’ αυγά και τα πασχάλια και μες στο κατακαλόκαιρο. Πέταξα τη σαβούρα (ναι, για ανθρώπους μιλάω)που κουβαλούσα χρόνια και χρόνια. Συνειδητοποίησα κάποια πράγματα για τη ζωή μου.

Όλα αυτά στα 24.

Κι ήρθα τα 25… Ήσυχα ήρθαν. Μ’ ένα χτύπημα στο κεφάλι, με πολύ γέλιο και ίσως το πιο όμορφο μήνυμα που έχω πάρει όλα αυτά τα χρόνια.

25, φίλε!

Η πρώτη ερώτηση που σου έρχεται στο μυαλό είναι μια… «Και τώρα;».

Τώρα, χαιρέτα μου τον πλάτανο. Το χρονοδιάγραμμα λέει πως μέσα στην επόμενη διετία πρέπει να έχω μείνει μονάχη μου. Και μέσα στην επόμενη 3ετία, άντε 4ετία, να έχω κάνει κι ένα παιδάκι (!). Ναι, αυτά τα σκέφτομαι εγώ.

Η άλλη εγώ θέλει να έχει εκδώσει ένα βιβλίο/ παραμύθι μέσα στην επόμενη 2ετία. Να έχει μείνει μόνη της. Να έχει κάνει μερικά ταξίδια στο εξωτερικό (η λίστα με τους προορισμούς είναι ίδια εδώ και χρόνια). Να ερωτευτεί πολύ, δυνατά κι αμοιβαία. Να δώσει σάρκα κι οστά στις μεγαλύτερες επιθυμίες και στους μεγαλύτερους φόβους της. Να έχει μια σταθερή δουλειά.

Τόσα κι άλλα τόσα. Αλλά εγώ, ανησυχώ. Τα χρόνια περνάνε κι εμείς μεγαλώνουμε. Κι όσο μεγαλώνουμε, τόσο αλλάζουν οι προτεραιότητές μας. Τα όνειρά μας. Οι φιλοδοξίες μας.

25 πήγες; Τι θα απογίνεις πια;

Για εμάς, τα κοριτσάκια, είναι λίγο περίεργο. Πρέπει να βάλουμε τη ζωή μας σε μια σειρά. Επομένως, σκεφτόμαστε τα πάντα. Τα ΠΑΝΤΑ όμως.

Κι αυτό είναι κακό γιατί έχουμε ακόμα όλη τη ζωή μπροστά μας. Οι άλλες. Όχι εγώ! Εγώ κι η άλλη εγώ έχουμε λίστες. Πολλές λίστες! Το μαρτύριο της λίστας και πρέπει σιγά-σιγά να σβήνουμε. Έχουμε χρόνο όμως! Έχουμε χρόνο; Κάτσε να σκεφτώ….

Λοιπόν, μπορώ για το παιδί να κάνω μια παραχώρηση. Για το βιβλίο όμως ούτε λόγος. Πλώρη για βιβλίο. Εξάλλου, παιδί είναι κι αυτό!

Χρόνια μου Πολλά! Καλά 25. Ήσυχα να είναι μόνο…

(Πάρε και την Κατερίνα σου!) 

Όνειρα- Κατερίνα Μ.

Με το πέρας του χρόνου, φτάνει η στιγμή που αναρωτιέσαι αν τελικά έχεις πετύχει όλα εκείνα που ονειρευόσουν από παιδί. Δύο επιλογές. Ναι ή όχι. Δεν υπάρχει ίσως, περίπου κλπ. Ή ναι ή όχι. Δύσκολη απάντηση. Ακόμα πιο δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει "όνειρα"; Τι είδους όνειρα είναι αυτά; Που ξέρεις πότε και αν θα τα πραγματοποιήσεις; Ή με ποιους; Ανήκω στην κατηγορία των παιδιών που ήξεραν από μικρά τι ακριβώς θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Ήξεραν από μικρά, τι ακριβώς θέλουν να γίνουν μόλις μεγαλώσουν, τι ακριβώς θέλουν να κάνουν μόλις μεγαλώσουν. Αν το πέτυχα; Δεν είναι ακόμα η ώρα να δοθεί απάντηση. Νομίζεις πως να κάνεις όνειρα, είναι εύκολο; Θέτεις στόχους. Κάνεις θυσίες. Οργανώνεις ολόκληρο σχέδιο με σκοπό μόνο την επιτυχία. Κι αν αποτύχεις; Κι αν όλο το σχέδιο καταρρεύσει στα μισά; Δεν θέλεις να το σκέφτεσαι, ε; Κι όμως συμβαίνει. Συμβαίνει κι είναι πολύ άσχημη φάση. Νομίζεις πως όλα τελείωσαν. Πως όλοι θα συζητάνε για σενα. Πως όλοι θα σε θεωρήσουν αποτυχημένο. Κακώς! Δεν είσαι αποτυχημένος. Είσαι ένας ακόμη άνθρωπος που του έτυχε μια ακόμα αναποδιά. Δεν είναι κακό. Σε όλους συμβαίνει. Κι όχι μία. Πολλές φορές. Και συνεχόμενες. Τι πρέπει να κάνεις; Να συνεχίσεις. Να μην σταματήσεις ποτέ να ονειρεύεσαι και να συνεχίσεις να προσπαθείς. Κάποια στιγμή όλα όσα θες θα πραγματοποιηθούν. Ανήκω σε εκείνους που είχαν όνειρα από μικροί, απέτυχαν και συνεχίζουν. Σειρά σου!