Αναζητείται έμπνευση

(Δώσε πόνο στο λαό)

Αντιμετωπίζω μια δυσκολία τον τελευταίο καιρό.
Αν την ακούσεις, θα πεις «τι μας λέει μωρέ αυτή;», αλλά για μένα είναι ζωτικής σημασίας να λυθεί το συγκεκριμένο πρόβλημα γιατί βλέπω να περνάμε δύσκολο χειμώνα και δεν είμαστε για τέτοια τώρα.

Χρειάζομαι μούσα. Και συγκεκριμένα χρειάζομαι μούσο (το αρσενικό της μούσας γιατί μιλάμε κι άπταιστα ελληνικά!). Χρειάζομαι «μούσο» κι έμπνευση γιατί, αυτόματα, χωρίς μούσο, no honey. Και χωρίς honey, την κάτσαμε τη βάρκα.

Λογικά, θα έχεις δύο ερωτήσεις.
Ερώτηση Νο.1: Τι να τον κάνεις το μούσο;
Ερώτηση Νο.2: Τι απέγινε ο παλιός;

Χμμμ… Πολύ καλές ερωτήσεις.

Απάντηση στην ερώτηση Νο.1.
Ο μούσος είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο στη ζωή μου για το οποίο πρέπει να νιώθω (ή να μου δημιουργεί) έντονα συναισθήματα για να μπορώ να ταυτίζω μαζί του κάθε θεματολογία και να βγάζω ένα τέλειο ερωτικό κείμενο. Και πρέπει να είναι φρέσκο ψάρι! Άτομα του παρελθόντος μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μούσες αλλά μόνο για συγκεκριμένη θεματολογία. Δεν είναι καλό να σκαλίζεις γενικά το παρελθόν, πόσο μάλλον να το σκαλίσεις τόόόόόόσο πολύ, ώστε να μεταφέρεις όλο το συναίσθημα στον αναγνώστη.

Αν είναι για 1000 λέξεις να πέσουμε σε βαριάς μορφής κατάθλιψη, δε θα πάρω!

Ο αναγνώστης πρέπει να ταυτίζεται με αυτά που γράφεις. Επομένως, αν είναι βιωματικά, τα συναισθήματα είναι γνήσια, οι εικόνες είναι υπαρκτές κι όχι προϊόν μυθοπλασίας, όλοι ταυτίζονται πιο εύκολα (εγώ το γράφω πιο εύκολα κι εσύ το νιώθεις καλύτερα) και ζήσατε εσείς καλά κι εμείς καλύτερα.

Απάντηση στην ερώτηση Νο.2.
Μας τελείωσε. Απλά και κατανοητά. Εντάξει, μην είμαι απότομη. Έπρεπε να κλείσει ο κύκλος πια. Δυο χρόνια γράφω για τον ίδιο άνθρωπο. Δύο χρόνια υποφέρω πάνω απ’ τον υπολογιστή γιατί κάνω τα συναισθήματα μου, λέξεις. Ό,τι ήθελα να του πω, το έλεγα μέσα απ’ τα κείμενά μου. Και να πω πως ήταν ο μεγάλος, αμοιβαίος, παθιασμένος έρωτας που με σημάδεψε; Καμία σχέση. Μονόπλευρος, πλατωνικός και πολύ-θα-ήθελε-να-λέγεται-έρωτας.

Αλλά με σημάδεψε. Τον έκανα λέξεις. Κι αυτό για μένα είναι μεγάλο πράγμα.

Βλέπετε, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ένα πράγμα. «Για ανθρώπους άνευ αξίας δε θα γράψεις ούτε μια λέξη! Ούτε μια λέξη!» κι όσο μπορώ, το τηρώ. Εκτός, αν τους βαφτίζω «σημαντικούς» για 500 λέξεις και μετά γειά σας.

Κάτσε να σκεφτώ… Το έχω κάνει! Έχω γράψει 5 κείμενα για άτομα που, πέρα από «άντε γαμήσου», δεν άξιζαν καμία άλλη λέξη.

Λάθη, λάθη, λάθη…

Μετά απ’ αυτή την παρένθεση, επιστρέφουμε στην απάντηση. Ε, ναι, μας τελείωσε. Τα συναισθήματα δεν μπορείς να τα πετάξεις στα σκουπίδια. Είχα, δυστυχώς, επενδύσει πολλά σε μια ουτοπία. Δεν ξεχνάς. Δε διαγράφεις. Απλά τα βάζεις σε ένα σεντούκι, το κλειδώνεις, το πετάς στα άδυτα του μυαλού και πετάς το κλειδί. Άμυνα! Έτσι και με τον μούσο μου.

Το κλειδί πετάχτηκε. Αλλά μαζί με το κλειδί, πετάχτηκε κι η έμπνευσή μου.

Για αυτό λέω… ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ. (Πόσα τραγούδια να κάνω κείμενα πια; Θα στερέψει κι η δισκογραφία!)

Χρειάζομαι μούσο.
Όχι ό,τι κι ό,τι. Θέλω δύσκολους παίχτες. Να τριφτεί λίγο το μυαλό. Να γενούν σκέψεις κι οι σκέψεις να μετατραπούν σε λέξεις. Απαιτώ οι σκέψεις μου να έχουν όνομα κι οι λέξεις μου ταυτότητα.

Τώρα, δεν έχω τίποτα!
Βοήθεια!