Δέκα χρόνια μετά

(Δυνατά και πάμε!)

Σήμερα δεν έχει ομπρέλα.
Σήμερα είμαι εγώ και μόνο εγώ και θέλω ν’ αναπολήσω και να νοσταλγήσω, με την ησυχία μου, τα νιάτα μου.
Βασικά, θέλω ν’ αναπολήσω και να νοσταλγήσω εσένα.
Ν’ αναπολήσω και να νοσταλγήσω τα νιάτα μου δίπλα σου.
Ν’ αναπολήσω και να νοσταλγήσω αυτά τα δέκα χρόνια που πέρασαν.

Δέκα χρόνια.

Αύγουστος 2007. Εγώ 14, εσύ 17.

Γνωριστήκαμε κάτι ξημερώματα στο σπίτι με το γαλάζιο μπαλκόνι. Φορούσες άσπρη μπλούζα με πράσινο γιακά, μπεζ βερμούδα, σαγιονάρες και μια μαύρη στέκα στο σγουρό σου μαλλί. Μακριές μπούκλες δαχτυλίδι. Τα αγάπησα τα μαλλιά σου απ’ την πρώτη στιγμή που τα είδα.
Τα μαλλιά σου και το χαμόγελό σου.

Μου συστήθηκες μ’ αυτό το ύφος που μου δημιουργούσε ανάμεικτα συναισθήματα. Απ’ τη μία ήθελα να σε χαστουκίσω και απ’ την άλλη σε κοιτούσα σαν ηλίθια. Αψυχολόγητος από τότε! Ξεχείλιζες όμως χιούμορ. Ακόμα θυμάμαι πόσο πολύ γελάσαμε εκείνα τα ξημερώματα. Έτσι έσπασε ο πάγος και δε χρειάστηκε κάτι άλλο μετά…

Χωριστήκαμε όταν βγήκε, για τα καλά, ο ήλιος. Δε μας ένοιαζε όμως! Ανταλλάξαμε κινητά και msn, ελπίζοντας πως θα κρατήσουμε επαφή και το χειμώνα. Ναι, καλά. Σιγά μην ασχολούσουν εσύ μ’ ένα κοριτσάκι 14 χρονών που πήγαινε σχολείο. Εσύ είχες τη σχολή σου, την κοπέλα σου, τη ζωή σου γενικότερα.

Έκανα λάθος! Έκανες την εμφάνισή σου στα γενέθλια μου γράφοντας «χρόνια πολλά, μωρό μου για τα γενέθλιά σου. Χρόνια Πολλά κι ας είμαι χιλιόμετρα μακριά σου!». Η εφηβική μου καρδιά σκίρτησε και πιάστηκα απ’ αυτό το μήνυμα για να κρατήσω επαφή. Προσπάθησα όμως οι ζωές μας είχαν άλλα σχέδια.

Ξαναβρεθήκαμε το επόμενο καλοκαίρι. Στο ίδιο μέρος, σε διαφορετικό μπαλκόνι.

Ιούλιος 2008. Εγώ 15, εσύ 18.

Φίλοι. Εμ, με κυνηγάει αυτή η ταμπέλα από μικρή. Δεν ήξερα! Φίλοι όχι από επιλογή αλλά από συγκυρίες. Σχέση εσύ, στον κόσμο μου εγώ. Όχι όμως για πολύ. Με βούτηξες και με φίλησες εκείνη την Παρασκευή του Ιουλίου και η μόνη λέξη που μας ήρθε στο μυαλό ήταν μία… «Μπλέξαμε!».

Κι ουσιαστικά, δεν ξεμπλέξαμε ποτέ. Ποτέ!

2008. Δύο έφηβοι γεμάτοι έρωτα κι ανιδιοτελείς υποσχέσεις. Νύχτες κάτω απ’ τ’ αστέρια, με χέρια πλεγμένα. Κεφάλια κουρνιασμένα σε αγκαλιές δίχως αύριο. Φεγγαρόλουστα «σ’ αγαπώ» κι ηλιόλουστα «για πάντα». Δυσκολίες; Πφφφφ… Από που να ξεκινήσω…Ζήλιες, καβγάδες, βρισίδια, κλάματα, σκηνές, κυνηγητά, χαστούκια. Παρθένος και Τοξότης αφού. Επικός χωρισμός! Πόνος αβάσταχτος. Παρακαλετά; Ουυυυυ! Η σκύλα της υπόθεσης ήμουν εγώ προφανώς!

2009. Παράλληλες σχέσεις (εσυ!) κι όμως το «για πάντα» μας, επιβίωσε. Εγώ απλά φρόντισα να πάρω πίσω ό,τι ήταν δικό μου. Πάλεψα με νύχια και με δόντια και το κατάφερα. Το κρυφτό μας δεν είχε όρια. Κλεφτά φιλιά σε τουαλέτες, σκοτεινές γωνίες. Τα «σε θέλω ακόμα» ψιθυριστά στ’ αυτιά κάθε φορά που έπρεπε να χαιρετηθούμε τυπικά μπροστά σε τρίτους. Όλοι ήξεραν κι ας πιστεύαμε το αντίθετο! Φαινόταν στα μάτια μας. Χωριστήκαμε ξανά. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Πίεση και ζήλια! Κόντρα στην κόντρα. Ένας ακόμη χειμώνας βουτηγμένος στο κλάμα!

2010. Ξεκίνησε το καλοκαίρι πιστεύοντας πως, όντας ώριμοι άνθρωποι, θα μας έβρισκε χώρια, αλλά με μια όμορφη «φιλική» σχέση. Αρκετοί τσακωμοί. Αρκετά βρισίδια. Είχαν περάσει και δύο χρόνια, οπότε το θεωρήσαμε φυσιολογικό. Ένα μήνυμα ήταν όλη η ιστορία. Ένα μήνυμα, δικό μου, για να μιλήσουμε! Καθισμένοι σ’ ένα πέτρινο παγκάκι, ακούσαμε το «Το καλοκαίρι μου».

Αυτό το τραγούδι, 7 χρόνια μετά, ακόμα με επηρεάζει!

Γύρισες και μου είπες με μια φυσικότητα «κάθε φορά που λέει ‘όμορφα μάτια μπλε’, τα δικά σου μάτια σκέφτομαι!». Χαμογελάσαμε! Ξέραμε τη συνέχεια… Δε χρειάστηκε κόπος. Απλά, ένα ωραίο βράδυ, ανέβηκα τρέχοντας τις σκάλες του αγαπημένου μας μαγαζιού και σε φίλησα μπροστά σε όλους. Μπαμ και κάτω… Καμία ταμπέλα, καμία υπόσχεση. Ήμασταν απλά δυο νέοι άνθρωποι κι ακόμα ερωτευμένοι μεταξύ μας.

Ο χειμώνας μας βρήκε ξανά χώρια. Αναμενόμενο!

2011. Είχαμε περάσει κι οι δύο έναν πολύ δύσκολο χειμώνα. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Είχαμε στη διάθεσή μας 15 μέρες. Τόσο κράτησε το καλοκαίρι μου εκείνη τη χρονιά. Ήταν η πρώτη φορά που μιλήσαμε ώριμα κι ειλικρινέστατα. Γεμάτοι συναίσθημα κι ελπίδα. Ίσως να ήταν η πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια που πιστέψαμε ότι το «για πάντα» μας θα φορούσε πουλόβερ.

Έκανα λάθος! Εγώ. Όταν πήρα την απόφαση να σου πω πως είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί σου και πως θέλω, παρά την απόσταση και τα αγύριστα κεφάλια μας, να είμαστε μαζί, υπολόγισα χωρίς τον ξενοδόχο.

Ακόμα θυμάμαι το τηλεφώνημα…

-          - Θέλω να σου πω κάτι!

-          - Κι εγώ!

-         -  Ωραία! Ξεκίνα εσύ γιατί για το δικό μου θέλω να είσαι έτοιμος ψυχολογικά.

-          - Υπάρχει μια κοπέλα που με θέλει. Μου το είπε. Δεν έχει γίνει κάτι μεταξύ μας, όμως με έπιασε απροετοίμαστο και μ’ έβαλε σε σκέψεις. Δε μπορώ να σου πω ψέματα. Όμως εγώ μ’ εσένα είμαι ερωτευμένος τόσα χρόνια και θέλω να σε ρωτήσω… Υπάρχει περίπτωση εγώ κι εσύ να είμαστε ευτυχισμένοι έστω και για λίγο; Υπάρχει περίπτωση εγώ κι εσύ να περάσουμε έναν χειμώνα μαζί; Ήρεμοι κι αγαπημένοι; Πες μου τι να κάνω… Πες μου!

-          - (μετά από έναν αιώνα σιωπής και τόνους δακρύων απάντησα!) Α, τέλεια! Απ’ τη στιγμή που το συζητάς πάει να πει ότι σου αρέσει κι εγώ δε θα σταθώ εμπόδιο στην ευτυχία σου. Φτιάξε τη ζωή σου!

Ποτέ δεν έμαθες τι ήθελα να σου πω. Ποτέ! Απλά σε άφησα να φύγεις. Ξέρεις τι σκέφτηκα; Δε θα ήθελα να μου χτυπήσεις στον πρώτο μας τσακωμό ότι σου κατέστρεψα τη ζωή κι ότι θα ήσουν καλύτερα μαζί της. Δε θα το άντεχα. Εκείνο το βράδυ έκλαψα πάρα πολύ.

Ήταν κι η τελευταία φορά που μιλήσαμε. Τώρα, είστε μαζί 6 χρόνια. Εγώ σε ξαναείδα από σπόντα τον Ιανουάριο του 2016. Η αμηχανία μας μεγάλη. Η συζήτηση μας βαριά, τα δάκρυα ποτάμι και τα λόγια που ξεστόμισα αξέχαστα… «σ’ αγαπάω ακόμα!».

Λάθη… Πολλά λάθη. Και απ’ τους δυο μας. Ίσως, έκανα τα περισσότερα. Δεν ήξερα πως να κρατήσω μια σχέση, Δε σου είπα ποτέ πόσο σ’ αγαπούσα και πόσο ερωτευμένη ήμουν μαζί σου. Ποτέ! Σε βασάνισα σαν να μην υπάρχει αύριο. Πόνεσες, το ξέρω και φταίω εγώ γι’ αυτό. Ήμουν μικρή. Φοβόμουν. Μαλακίες! Στόμα είχα και ποτέ δεν είπα όσα έπρεπε.

Δύο προτάσεις ακόμα και θα σταματήσω ν’ αναπολώ γιατί με το ζόρι κρατάω τα δάκρυά μου…

«Να ξέρεις πως δεν έχω ξεχάσει. Ήμουν παράφορα ερωτευμένη μαζί σου και συνέχισα να είμαι για χρόνια. Μπορεί να είμαι ακόμα, μπορεί και όχι. Αυτό δε θα το μάθω ποτέ. Είσαι ο πρώτος και μεγάλος μου έρωτας.  Θέλω να είσαι ευτυχισμένος κι ας χαϊδεύει κάποια άλλη τις μπούκλες σου. Σ’ αγαπάω ακόμα! Δέκα χρόνια μετά…».

Σεπτέμβριος 2017. Τελικά, το «για πάντα» μας δε φόρεσε ποτέ πουλόβερ!