Αυτό ψάχνω... Για να ξέρεις!

(Βάλε δυνατά και ξεκινάμε...)

Μια αυτός ο υπέροχος φθινοπωρινός καιρός…
Μια η μυρωδιά της βροχής που πλανάται στην ατμόσφαιρα κ σεληνιάζομαι…

Μια αυτό το υπέροχο δίωρο που μου προσφέρθηκε απλόχερα για ύπνο…
Μια αυτό το υπέροχο παγωτό ξυλάκι με τα αμύγδαλα και τη σοκολάτα…

Ε, δε θέλει πολύ ο άνθρωπος για να του ανάψουν τα λαμπάκια και να θέλει απεγνωσμένα να πάρει απαντήσεις σε θέματα που τον βασανίζουν. Όχι σε επίπεδο «τι θα κάνω από δω και πέρα στη ζωή μου γιατί γι’ αυτήν την ερώτηση δε φτάνει το ξυλάκι. Οικογενειακό θέλω.

Μια ερώτηση είναι σφηνωμένη στο κεφάλι μου εδώ και πάρα πολύ καιρό. Μια ερώτηση που σίγουρα πολλοί/ πολλές αναρωτιέστε κι απάντηση δεν παίρνετε. Σας νιώθω. Είναι αυτές  οι έξι αναθεματισμένες λέξεις …

«Τι σκατά ψάχνεις στη ζωή σου;».

«Γιατί, προφανώς, δεν είμαι εγώ αυτό που ψάχνεις, επομένως άσε με να πάω σε εκείνους που με ψάχνουν!».  Είναι μερικές απ’ τις λέξεις που θες να ξεστομίσεις αλλά κρατιέσαι!

Παιδιά, συμβουλή Νο.1. Μην μπλέκεστε οι «δεν ξέρω τι θέλω» με εκείνους που ξέρουν γιατί πολλά φονικά γίνονται. Ο κόσμος δεν είναι καλά!

Και δικαιολογημένα.
Άλλα θέλουμε, σε άλλα συμβιβαζόμαστε, από άλλα παίρνουμε, σε άλλα δίνουμε. Αχταρμάς!

Μπορώ να απαντήσω εγώ στη δικιά μου ερώτηση για να μπουν μερικά πράγματα στη θέση τους; Όχι τίποτα άλλο, απλά κανένας, ΠΟΤΕ, δεν ενδιαφέρθηκε ν’ αναρωτηθεί και καημό το έχω. Για να μη νομίζουν πως είμαι καλυμμένη επειδή δεν μιλάω. Ενημερωτικά πάντα…

Ας ξεκινήσω… Είναι πολύ λίγα και καλά αυτά που ψάχνω. (Δεν αναφέρομαι σε επαγγελματικό επίπεδο ή φιλικό. Μέχρι στιγμής τα έχω πάει περίφημα! Με τα πάνω τους και τα κάτω τους…)

Μιλάω για τις σχέσεις με το άλλο φύλο. Αυτό το «άλλο» φύλο που έχει το μυαλό πάνω απ’ το κεφάλι.

Ξέρεις τι ψάχνω;

Ψάχνω κάποιον που θα με κάνει να βαριέμαι και θα μου αρέσει. Θα το επιζητάει ο οργανισμός μου. Κάποιον που θα με εξοργίζει συνέχεια μόνο και μόνο για να γελάει με τις γκριμάτσες μου. Κάποιον που θα με αφήνει να γκρινιάζω μέχρι να ξεθυμάνω και μετά μ’ ένα «ναι οκ είσαι τρελή. Πάμε να φάμε!», να βλέπω καρδούλες μέχρι το άπειρο. Κάποιον που θα μου λέει «το κάνω επίτηδες γιατί θέλω να νευριάζεις» και τα νεύρα να εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Κάποιον που να μπορεί να καταλάβει τη σιωπή μου. Κάποιον που να κάνει τα συναισθήματά μου να εναλλάσσονται με ταχύτητες φωτός και παρόλα αυτά να μην μπορώ να ξεκολλήσω από δίπλα του. Κάποιον που θα φοβάται και δε θα ντρέπεται να το δείχνει. Κάποιον που νιώθει τα πάντα στο έπακρο και δείχνει πιο σκληρός κι από πέτρα. Κάποιον που θα βάζει τα όνειρά του πάνω απ’ όλα γιατί όσο κάνουν όνειρα οι άνθρωποι σημαίνει ότι ζουν. Κάποιον που πιστεύει πως ο έρωτας είναι παντού και πουθενά. Κάποιον που θα θέλω να του σπάσω το κεφάλι και παράλληλα θα κάνει τα γόνατά μου να λύνονται. Θέλω κάποιον που δε φοβάται το «μαζί».

Αυτό θέλω. Θέλω σκαμπανεβάσματα. Θέλω να αγαπάω τη ρουτίνα μου γιατί απλώς θα είμαι μαζί του.

Κι εσύ περιμένεις από μένα έρωτες εφήμερους ή έρωτες μιας νύχτας. Κακώς! Από άνθρωπο που ούτε τον καφέ του δεν πίνει μέτριο, μην περιμένεις μέτρια πράγματα.

Έχω συμβιβαστεί άπειρες φορές με το «λίγο»  περιμένοντας απλά το «πολύ».
Δε θα με πειράξει να περιμένω λίγο ακόμα.

Αυτό ψάχνω κι αυτό… Για να ξέρεις!

Σειρά σου τώρα!