Να μοιράζεις "άλλα μισά" και να πιάνουν τόπο

(Καλοκαίρι 2017. Ιούλιος!)

Ορισμένες φορές δε χρειάζονται πολλά πράγματα για να νιώσεις πλήρης.
Μια κάμερα, ένας καλός φίλος κι αρκετός χρόνος, είναι υπεραρκετά.
Και δεν κοστίζουν τίποτα!

Το κυριότερο όμως είναι να είναι καλός ο φίλος. Καλός-καλός κι όχι τον-βαφτίσαμε-καλό. Κι όταν λέω «καλός», δεν εννοώ κολλητός. Όταν λέω «καλός φίλος», εννοώ τον άνθρωπο εκείνο που, όσος καιρός κι αν περάσει, κάθε φορά που θα μιλάτε, θα είναι λες και μιλούσατε εχτές. Και με εμάς, αυτό συμβαίνει!

Τη γνώρισα το καλοκαίρι και,  παρά το μηδαμινό χρονικό διάστημα, κέρδισε, επάξια, ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Μιλήσαμε ένα τυχαίο βράδυ του Ιουλίου κι αυτό ήταν. Μπαμ! Μόνο ψείρες δεν κολλήσαμε. Είχαμε πολλά να μας ενώνουν (λεπτομέρειες παραλείπονται) και τίποτα να μας χωρίζει.

Δε χρειαζόταν καν να μιλήσουμε για να καταλάβουμε πως κάτι συμβαίνει. Μια χαρά τα βρίσκαμε στη μούγκα. Καταλαβαίναμε το απλό και καθημερινό «γεια!». Μέσα α’ αυτό το «γεια!» περικλείαμε όλα όσα θέλαμε να πούμε η μία στην άλλη. Τα νεύρα, την ένταση, την πίεση της ημέρας. Τα κλάματα, τα όρια, τα βρισίδια (τα δικά μου προφανώς). Υπήρχαν μέρες που, ενώ μέναμε στο ίδιο μέρος για τόσο καιρό, ήταν η μοναδική λέξη που ανταλλάσσαμε. Γι’ αυτό, φροντίζαμε να την υπερφορτώνουμε! Ξέρετε, για να μην υπάρχουν κενά…

Αυτός ο άνθρωπος, αυτή η λατρεμένη ψυχή, είχε μια συγκεκριμένη δουλειά να κάνει. Να κρατάει τα πόδια μου σφιχτά δεμένα στη Γη γιατί υπήρξαν φορές που ήμουν αλλού. Απλά πράγματα… Όταν έχανα την μπάλα κι εκείνη μου την έφερνε πίσω! Παρθενάκι, παιδί μου! Ίδιες ψυχικές διαταραχές. Ανεκτίμητο!

Έχει ένα κακό όμως η ιστορία. Μένει μακριά.
Τότε, μας χώριζε μια κοιλάδα. Τώρα, μας χωρίζουν γύρω στα 216 χιλιόμετρα.
Αθήνα – Πάτρα.
Δεν τη βλέπω. Δε μιλάμε κάθε μέρα και μου λείπει πολύ. Αλήθεια λέω.

Κι όλα αυτά τα ξέρει. Της τα είπα πριν λίγο. Μια ώρα μιλούσαμε! (ποτέ δε μας φτάνει αλλά την παλέψαμε!). Κάναμε ψυχανάλυση. Με έβρισε πολύ. Αναπολήσαμε. Γελάσαμε με τα χάλια μου. Κάναμε τη μία να πιστέψει στην άλλη. Μεταδώσαμε χαμόγελα και θετική ενέργεια. Κάναμε σχέδια (γιορτές έρχονται!). Είπαμε δεύτερες σκέψεις χωρίς ενδοιασμούς. Χωρίς φόβο να κριθούμε.

Άνοιξα την κάμερα βουτηγμένη στην ταλαιπωρία και την κούραση και μόλις την είδα, με τα γυαλάκια της, το αγαπημένο της κοτσάκι και το τσιγάρο της, μου πέρασαν όλα. Είπα «επ, εδώ είμαστε! Εδώ μοιράζουμε αγάπη και μένει ακέραιη!». Κι έτσι έγινε!

Αν θα έπρεπε να της δώσω μια ευχή θα ήταν η εξής…
«Εύχομαι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, να μην σταματήσεις να χαμογελάς γιατί για κάποιους, αυτό το χαμόγελο είναι το φάρμακό τους!».

Είναι ευλογία να υπάρχουν αμφίδρομα κι αμοιβαία συναισθήματα στις ανθρώπινες σχέσεις. Βλέπεις, πως πιάνουν τόπο όλα όσα επένδυσες και παίρνεις μεγάλη ικανοποίηση. Οι φίλοι –και δε οι καλοί- είναι τεράστια επένδυση κι εφόδιο. Μαγικά αλλάζουν τη ζωή σου!

Γι’ αυτό να τους εκτιμάτε τους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή σας τυχαία και μένουν. Να τους το λέτε και να μη φοβάστε. Κάποιο λόγο θα έχουν που σας επέλεξαν!
Και κάποιους λόγους θα έχετε κι εσείς για να τους αγαπάτε!

ΥΓ. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ, φίλη!