Αφού είσαι μπούφος μωρέ!

(...We were strangers in the night

Up to the moment when we said our first hello

Little did we know...)

Βράδυ Σαββάτου και κοίτα να δεις, έχω νεύρα!

(Καθόλου αξιοπερίεργο συμβάν την τελευταία εβδομάδα! Να τα λέμε κι αυτά).

Βράδυ Σαββάτου, αγκαλιά με χάπια και ζεστά κι έχω πολλά νεύρα.
Βράδυ Σαββάτου, που θεωρητικά θα έπρεπε να ξεκουράζομαι –αγκαλιά με χαρτομάντηλα κι εισπνεόμενα-, κι εγώ κάνω δουλειές για να ξεχνιέμαι γιατί, δεν ξέρω αν σας το είπα, έχω πάρα πολλά νεύρα.

Νεύρα που μου δημιούργησες εσύ!

Είμαι 100% σίγουρη πως τίποτα, απ’ όλα όσα γραφτούν παρακάτω, δε θα σας νοιάζει και ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη. Μετά από αρκετό καιρό, θα γράψω για μένα. Η ψυχοθεραπεία που κάνω κάθε τόσο.

Ο καθένας μας περνάει κάποιες μέρες που το μόνο πράγμα που θέλει είναι ν’ ανοίξει η Γη να τον καταπιεί ή να κουκουλωθεί με το πάπλωμα μέχρι τα μάτια, περιμένοντας να περάσει η μέρα. Εκεί, στη γωνίτσα του κρεβατιού. Σε πλήρη ακινησία. Ε, εμένα μου συνέβαινε αυτό όλο το Νοέμβριο (ολόκληρο μήνα!) κι επανήλθε ξανά το προηγούμενο ΣΚ (βασικά το Κ, αλλά το προσπερνώ!).

Μες στην εβδομάδα βιώνουμε απίστευτη πίεση. Άγχος, Αγωνία. Παλεύουμε να είμαστε τέλειοι σε όλα (απ’ τη δουλειά μέχρι την προσωπική μας ζωή). Τρέχουμε με τρελούς ρυθμούς για να τα προλάβουμε όλα. Ορισμένες φορές, δε μας φτάνουν οι ώρες και περιμένοντας με λαχτάρα το Σαββατοκύριακο για να ξεκουραστούμε (αμ, δε!).
Μέσα, λοιπόν, σ’ όλον αυτό το χαμό, εγώ να έχω κι εσένα.
Όχι κυριολεκτικά. Που τέτοια τύχη! Μεταφορικά. Κι όχι με την καλή έννοια!

Με το που επανεμφανίστηκε –εξαιτίας σου-  το mood μακροβούτι-κάτω-απ-το-πάπλωμα-μέχρι-τη-Δευτέρα-Παρουσία, έχω κατακλυστεί από ένταση και νεύρα.
Γιατί;
Γιατί, εγώ η ηλίθια, στεναχωριέμαι και μετά σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι…

Αρχικά, στεναχωριέμαι και για τους δυο μας.
Στεναχωριέμαι για μένα γιατί ζω το θέατρο του παραλόγου από επιλογή! Ή ανωμαλία λέγεται αυτό ή ηλιθιότητα. Δεν έχω κατασταλάξει ακόμα γιατί καμία επιλογή δε με συμφέρει. Αν το παραδεχτώ, θα δικαιωθείς ΕΣΥ και θα έχω περισσότερα νεύρα.
Και στεναχωριέμαι για σένα γιατί είσαι βλάκας.
Όχι δεν είσαι βλάκας. Είσαι μπούφος!
Ξεκάθαρα!

Κι αφού, λοιπόν, στεναχωρηθώ (τόσο όσο χρειάζεται για να σε βρίσω από μέσα μου), θα κάτσω να σκεφτώ τα πάντα. Αναλυτικά! Κάψιμο κανονικό. Οι κολλητοί/ες μου ξέρουν πως δεν υπεραναλύω τίποτα στη συγκεκριμένη περίπτωση κι απλά το ζω. Ναι, πως! Με ξέρετε πια. Ε, τότε ξεκινάει το σημείο που το χάνω λιγάκι κι αναρωτιέμαι «τι σκατά κάνω λάθος; Γιατί κάτι κάνω λάθος!». Αυτή η ερώτηση/ διαπίστωση με κυνηγάει όλη μέρα κι οι απαντήσεις που παίρνω μου δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερο κάψιμο. Ακόμα μεγαλύτερα νεύρα κι οι μέρες κυλούν έτσι…

Τώρα πάμε σε σένα.
Εγωίσταρε, κυκλοθυμικέ κι υπέροχε άνθρωπε. Παρόλα αυτά είσαι μπούφος!

Ό,τι κι αν πω –και φυσικά ό,τι κι αν γράψω για σένα- θα είναι λίγο. Δεν μπορώ να μπω στο κεφάλι σου, όσο κι αν προσπαθώ. Δεν μπορώ να σε ψυχολογήσω κι αυτό είναι που με τρελαίνει. Δεν μπορώ να διαβάσω πίσω απ’ τις λέξεις σου κι εξοργίζομαι. Οτιδήποτε εκφραστεί από μένα, το βουτάς στη δυσπιστία. Καθετί καλό βρίσκει τοίχο και καθετί κακό σε διαπερνά και φεύγει ικανοποιημένο.

Παρόλα αυτά, μένω κι επιμένω!

Άκου να δεις, μπούφε μου (ωραίο το «μου»), οι άνθρωποι που βάζουμε στη ζωή μας δεν είναι τυχαίοι. Ο καθένας είναι ή ένα μάθημα ή μια ευλογία. Ή θα τοποθετηθείς μόνος σου ή θα σε τοποθετήσω εγώ και μετά θα με λες υπερβολική, ψεύτρα, ανώμαλη, τρελή και χαζή! (Όσο τα σκέφτομαι, εξοργίζομαι και δεν κάνει!).

«Τότε γιατί συνεχίζεις να το κάνεις;»
Χμμμμμ! Δύο λόγοι.
1. Ή γιατί δε θέλω να σε αφήσω να φύγεις για δεύτερη φορά (εξαιτίας μου!)
2. Ή γιατί, ρε μπούφε, τα συναισθήματά μου ίσως να είναι πολύ πιο δυνατά απ’ όσο νομίζεις εσύ ή ακόμα κι εγώ.

Για τρία πράγματα είμαι σίγουρη όμως.
Δεν προσπαθώ τυχαία. Δε χαραμίζω την υπομονή και την επιμονή μου για κάτι που δεν αξίζει και δεν παραδίδω τα όπλα εύκολα.
(μετά απ’ αυτό το κείμενο, βέβαια, τα όπλα μου θα με εγκαταλείψουν από μόνα τους, αλλά δεν πειράζει! Θα βρω άλλα!).

Εν ολίγοις, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Για μένα.

Ώρα να αφήσω τις εξομολογήσεις/ ψυχαναλύσεις κλπ. Πρέπει να χαπακωθώ και να κοιμηθώ.
Βράδυ Σαββάτου, σου λένε μετά…

ΥΓ (1) Δε φταίω εγώ γι’ αυτό το κείμενο. Τα νεύρα μου φταίνε!
ΥΓ (2) Ίσως τελικά δεν έγραφα για μένα. Ίσως τελικά να έγραψα για όλες όσες έχουν έναν μπούφο στη ζωή τους.

Σημείωση: Μπούφος είναι αυτός που φοβάται να κάνει το αληθινό βήμα, όταν ο άλλος το έχει κάνει ήδη!