Eίσαι ο ήλιος στην καταιγίδα μου

(Ή κι οι δύο μας ή κανείς...)

Σήμερα καθόμουν και σκεφτόμουν διάφορα πράγματα. Mέσα σ’ εκείνα ήσουν κι εσύ και τσούπ, θυμήθηκα την ύπαρξη αυτού του κειμένου. Μερικές αλλαγές, λιγότερο συναίσθημα κι έτοιμο για δημοσίευση.  Μετά από σχεδόν 5 μήνες!

Αναρωτιέμαι πόσο καιρό να έχω να σε δω. Πόσο καιρό έχουμε να μιλήσουμε σοβαρά κι ειλικρινά. Πέρα απ’ τα καθημερινά «τι κάνεις;» και «πως είσαι;». Φοβάμαι να σου στείλω και να σε ρωτήσω για όλα αυτά που σκέφτεσαι και δεν μπορείς να εκφράσεις. Φοβάμαι και τρέμω μη μου ξεφύγει αυτό το περιβόητο «μου λείπεις». Γιατί πραγματικά μου λείπεις.

Και μου λείπεις όχι γιατί μαζί σου έζησα την απόλυτη ευτυχία. Καμία σχέση. Θα ήταν περίεργο (κι άσχημο) να το πω αυτό για εμάς. Μου λείπεις γιατί μαζί σου είμαι η ευτυχία προσωποποιημένη. Είμαι πραγματικά ο εαυτός μου και το οφείλω σε σένα. Μπορώ να γίνω από σκύλα, γλυκιά, κι αντίστροφα, με αστραπιαία ταχύτητα κι εσύ να μ’ αγαπάς και να με αποδέχεσαι επειδή ακριβώς είμαι σκύλα και γλυκιά.

Μιας και είσαι μακριά, άσε με να σου πω όλα αυτά που σκέφτομαι εδώ και καιρό.

Άσε με να σου πω πως σε βλέπουν τα μάτια μου. Αντέχεις, δεν αντέχεις, δε με νοιάζει και πολύ. Εξάλλου, πάντα παίρνω αυτό που θέλω με το καλό ή με το άγριο. Το ξέρεις πια!

Κάθε μέρα χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο κι αναρωτιόμουν «γιατί να είναι ακόμα ελεύθερος;». Ήταν, δεν είναι! Και μετά, συνέχιζα… Μα καλά, Θεέ μου, δεν τον βλέπεις; Δεν του λείπει τίποτα και στο λέω εγώ που δεν ικανοποιούμαι εύκολα. Πάντα, και σε όλους, κάτι μου λείπει. Σ’ εκείνον τίποτα. Ναι, για σένα μιλάω. Αυτός ήταν ένας καθημερινός εσωτερικός μονόλογος.

Μακάρι να μπορούσες να καταλάβεις τι εκπέμπεις προς τα έξω. Τι λένε οι γυναίκες όταν σε αντικρίζουν. Εύκολα θα μπορούσαν να πάρουν τα μυαλά σου αέρα. Πανεύκολα! Έχω βαρεθεί ν’ ακούω «Χριστέ μου, είναι τόσο όμορφος και γλυκός!».

Ε, κορίτσια χαλαρώστε. Το ξέρω. Δε χρειάζεται να το ακούω απ’ όλες σας. Αν είστε έξυπνες, κερδίστε τον. Δε θα είναι εύκολο!  Ναι, μη γελάς. Έτσι μου λένε κι εγώ τις ακούω. Δεν μπορώ να διαφωνήσω σε τίποτα. Συγνώμη! Είσαι κι ωραίος και καλός. Overqualified που λένε και στο χωριό μου.

Αν ξεκινήσω να μιλάω για σένα, δυστυχώς, δε θα μπορέσω να σταματήσω. Και δε θέλω να μιλήσω για το κορμί ή το πρόσωπό σου. Είσαι πανέμορφος, το ξέρεις κι έχω βαρεθεί να το λέω και να το ακούω. Δεν είμαι απ’ τις επιφανειακές τύπισσες που κυκλοφορούν, οπότε θα σου μιλήσω για όλα εκείνα που βλέπω εγώ κάθε φορά που σε κοιτάζω.

Για το πως παλεύεις κάθε μέρα με τους δαίμονές σου για να μην πληγωθείς. Για τα όριά σου. Τα όρια της λογικής και του συναισθήματός σου. Για την ευγένεια, το ήθος και τη σοβαρότητά σου. Για το γεγονός ότι έχεις μια συμπεριφορά και μια προσωπικότητα που θα ζήλευε ο καθένας. Συνομήλικος και μη.

Για το πως βουρκώνουν τα μάτια σου όταν έχεις νεύρα. Πως γέρνεις το κεφάλι σου προς τα πίσω όταν θες να βρίσεις ή όταν ακούς κάτι που σ’ εκνευρίζει. Για ότι στηρίζεις το πηγούνι σου στο χέρι σου όταν ακούς κάτι που σου αρέσει ή πως χτυπάς τα χέρια σου όταν συμφωνείς με κάτι που είπε κάποιος. Το διακριτικό τραύλισμα όταν θες να πεις κάτι κι εκείνη την ώρα σε κοιτάει πολύς κόσμος. Το γάργαρό σου γέλιο όταν ακούς κάτι που πραγματικά σου αρέσει. Το δισταγμό σου κάθε φορά που θες ν’ αγκαλιάσεις ή να φιλήσεις κάποιον. Το πως γυαλίζουν τα μάτια σου όταν κοιτάς κάποιον που εκτιμάς κι αγαπάς.

Θα σου πως για το πόσο αγαπώ την εκκωφαντική σιωπή σου. Εκείνη που λίγοι είναι ικανοί ν΄ ακούσουν.  Την επιλεκτική κοινωνικότητά σου.  Χαρακτηριστικά για τα οποία μπορώ να λιώσω σαν σοκολάτα στον ήλιο. Εσύ επιλέγεις σε ποιον και πότε θα δείξεις τη μαγεία του χαρακτήρα σου. Όσο για τη σιωπή σου; Θα μπορούσα να κάθομαι ώρες να την επεξεργάζομαι. Ξέρω ότι εκείνη θα μου πει την αλήθεια. Τι πραγματικά σκέφτεσαι και νιώθεις.

Θα μιλήσουμε για την υπομονή σου. Το πάθος σου. Το άγχος που έχεις για το αν θα καταφέρεις να πετύχεις τους στόχους σου. Για τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τους φόβους σου. Για τις αδυναμίες σου. Για το γεγονός ότι προσπαθείς για όλα κι ας μη βγουν. Που παλεύεις να βρεις την ευτυχία σου σε μονοπάτια δύσβατα και παρ’ όλα αυτά δεν το βάζεις κάτω. Για το πόσο αγαπάς και στηρίζεις την οικογένεια σου. Για την ταπεινότητα που σε χαρακτηρίζει. Την καλοσύνη και την εργατικότητά σου. 

Θα σου μιλήσω για την ικανότητά σου να διακρίνεις πίσω από μάσκες.

Για το πως στέκεσαι,  διακριτικά, ακοίμητος φρουρός σ’ εκείνους που νοιάζεσαι. Για τον αγνό σου ενθουσιασμό με τα πάντα. Για την ανάγκη σου να ζεις τα πάντα στο έπακρο και με πάθος, αλλά αν σου γυρίσει το κεφάλι, μαύρο φίδι που μας έφαγε όλους. Για τον συναισθηματισμό και την ευαισθησία σου.

Θα σου μιλήσω για όλες εκείνες τις ώρες που έχω περάσει για να μιλάω μαζί σου και θα σου πω ότι ήταν, πραγματικά, ό,τι καλύτερο. Οι σιωπές μας ταυτίζονται. Οι εντάσεις μας τα βρίσκουν κι οι σκέψεις μας μπορούν να κάνουν καλή παρέα. Ξέρεις τι πρέπει να πεις και πότε για να κάνεις το συνομιλητή σου να νιώσει σημαντικός. Έχεις βρει τα κουμπιά μου και τα πατάς μόνο και μόνο για να με δεις χαμογελαστή. Αυτό δεν το ξεχνάω!

Κάποτε είχα γράψει μια φράση που λατρεύω και νομίζω πως βρήκα τον άνθρωπο να ταυτιστεί απόλυτα. «Είναι ο ήλιος στην καταιγίδα μου». Ναι, εσύ είσαι ο ήλιος στην καταιγίδα μου. Αν δεν ήσουν εσύ θα έφερνα την καταιγίδα μαζί μου και ξέρεις πολύ καλά πως εγώ και διάφορες σταγόνες, δεν πάμε μαζί.

Δε θα πω μεγάλα λόγια, γιατί κι οι δύο έχουμε χορτάσει από δαύτα. Αφήνω τα «για πάντα» για εκείνους που το χρησιμοποιούν σαν καραμέλα. Θα πω απλά «για όσο κρατήσει». Και μην αγχώνεσαι… Όλο και κάπου θα είμαι να ελέγχω την πορεία. Μην τα ξαναλέμε!

Σ’ ευχαριστώ για όλα!