2017

(BYE 2017)

28/12/2017.
Πάει σιγά-σιγά να μας χαιρετήσει κι αυτός ο χρόνος. Τίποτα δεν έμεινε. 3 μερούλες ακόμα. 72 ώρες ακόμα, αλλά αν βγάλεις ένα καθημερινό 10ωρο ύπνου, τι μένει; Μονάχα 42 ώρες, δηλαδή λιγότερο από δύο μέρες!!!

Πω πω! Πάει και το 2017. Ε, απ’ αυτές τις 42 ώρες θα σπαταλήσω 1 για να κάνω τον καθιερωμένο μου απολογισμό. Μόνο που αυτή τη φορά, θα τον γράψω.
Να τα δω γραμμένα τα χάλια μου αυτή τη φορά μπας και αλλάξω μυαλό για τη χρονιά που έρχεται.
(Εδώ κλαίμε λίγο!)

2017
Η χρονιά των διαδοχικών λαθών
Η χρονιά των μεγάλων ξεκαθαρισμάτων
Η χρονιά των (προς το παρόν) σωστών επιλογών
Η χρονιά της πρώτης μεγάλης κρίσης
Η χρονιά των 25!

Πολλά πράγματα έχουν συμβεί απ’ την ώρα που μπήκε αυτή η χρονιά. Και καλά και κακά. Ξεκίνησε όχι και τους καλύτερους οιωνούς, αλλά τελειώνει ομαλά κι αναίμακτα!

Μεγάλο πράγμα να καταφέρνεις να γυρίσεις μια χρονιά κι από κει που την υποδέχθηκες με μια πικρία στα μάτια, αλλά με το χαμόγελο πάντα στα χείλη, να την αποχαιρετάς με χαμόγελο και το μεσαίο δαχτυλάκι σηκωμένο. Μεγάλο πράγμα να πεις «ναι ρε, τα κατάφερα και φέτος!».

Αλλά ας τα πάρουμε ένα-ένα. Πολλά έγιναν φέτος! Ξεκινάμε, ΠΡΟΦΑΝΩΣ, με τα ανάποδα. Παρθένος αφού!

«Η χρονιά των διαδοχικών λαθών»

Απ’ τον Ιανουάριο μέχρι τώρα, τρένο! Σε προσωπικό επίπεδο πάντα. Το ένα λάθος μετά το άλλο. Τον ασταμάτητο, φίλε. Καταστάσεις που δεν περίμενα ποτέ πως θα δημιουργήσω και μετά, φυσικά, τις λούστηκα. Άσχημο πράγμα να καταπατάς αρχές και πιστεύω για κάτι που, τελοσπάντων, βάφτισες «έρωτα». Οι ερωτευμένοι έχουμε το ακαταλόγιστο, αλλά έχουμε κι όρια. Πρώτη φορά τα ξεπέρασα τόσο και το μετάνιωσα πλήρως. Δεν πήρα τίποτα. Μόνο έδινα… Κι έδινα… Κι έδινα!

Και μετά το ΜΕΓΑ λάθος, ήρθε το επόμενο. Καλό, χρυσό κι Άγιο, αλλά λάθος. Εκείνοι που ξέρουν τι θέλουν, δεν πρέπει να μπλέκουν με εκείνους που δεν ξέρουν. Υπάρχει θέμα! Εγώ στη συγκεκριμένη φάση άνηκα στη δεύτερη κατηγορία αρχής εξ’ αρχής, αλλά κουκουλώθηκε όλο αυτό απ’ την ανάγκη μου για το παραμύθι. ΤΟ παραμύθι.

Μετά, ήρθε άλλο. Καλά εντάξει! Αυτό δεν ήταν λάθος, αλλά εφιάλτης. Το γούσταρα όμως αυτό το λάθος. Φαινόταν απ’ την αρχή ότι πάει κατά διαόλου κι εγώ, εκεί. Να παλεύω και να παλεύω για ένα τίποτα. Μετά ήρθα τα λαθάκια από εκδίκηση και μόνο. Παρθένοι. Εκδικητικοί άνθρωποι. Αλλά το μυαλό καρφωμένο στο λάθος με τα πόδια.

Και μετά ήρθε το ΜΕΓΑ λάθος Νο.2!
Εδώ, το μόνο λάθος που έκανα ήταν πως είπα πράγματα που δεν εννοούσα. Ούτε μια λέξη. Ούτε μια! Είναι δυνατόν να μην εννοείς ούτε μια λέξη απ’ όσα λες, μόνο και μόνο γιατί θες να τα πεις κάπου και να πιάσουν τόπο; Έκανα πράγματα που ξεπέρασαν τη συμβατικότητα της όμορφης ζωής μου, μόνο και μόνο για να μη χάσω πάλι. Τραγικά πράγματα! Μακριά από εμάς.

Εν συνεχεία, το χάος! Το 2017 είναι μόνο λάθη.  Σόρρυ, παίδες! Απολογισμός είναι. Γράφονται όλα!                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

 «Η χρονιά των μεγάλων ξεκαθαρισμάτων»

Μεγάλη χρονιά! Επική. Δύο χρόνια περίμενα να πάρω το θάρρος να απομακρύνω απ’ τη ζωή μου καθετί τοξικό. Μιλάμε για βάρος. Όχι αστεία!

Αποχωρισμοί άνευ κλάματος. Ξεκαθαρίσματα σε προσωπικό και φιλικό επίπεδο. Ξεσκαρτάρισμα ατόμων. Είχαν μαζευτεί πολύ. Δεν είχαμε χώρο να τους βάλουμε! Και κάθε μέρα με εκπλήσσει όλο και πιο πολύ το πόσο ανώφελο είναι να επενδύεις σε σχέση με άτομα που τελικά δεν είναι αυτό που δείχνουν. Κάποια στιγμή, όλα βγαίνουν στο φως. Έχω ακούσει ψεύτικα και μεγάλα λόγια… Ουυυυυ! Ένα σωρό!

Είμαι καλή μαθήτρια τελικά. Μαθαίνω γρήγορα όλα τα στραβά κι ανάποδα πράγματα! Βέβαια, δε σας κατηγορώ. Δεν είμαι καλύτερη. Έχω πει κι εγώ! Πολλά. Το θέμα είναι πως τα πιστεύω. Ειδικά στους φίλους μου. Για να είσαι μέσα στη ζωή μου, σε θέλω και προσπαθώ. Μη μου χαλάς όμως αυτό που με τόσο κόπο κι αγώνα προσπαθώ να χτίσω τόσο καιρό, γιατί θα σε πάρει και θα σε σηκώσει. Σε μια στιγμή χτίζονται όλα και σε μια στιγμή χάνονται. Πφ! Σαν να μην υπήρξαν. Και μερικοί το βίωσαν αυτό. Θα το βιώσουν κι άλλοι με τα χρόνια, αν δεν αλλάξουν μυαλά.

«Η χρονιά των (προς το παρόν) σωστών επιλογών»

Το 2017, πέρα απ’ τα προαναφερθέντα, μου έφερε και καλά. Έχω τη δουλειά μου. Έχω την υγεία μου. Έχω σώας τας φρένας (προς το παρόν). Μου έφερε ανθρώπους στη ζωή μου που μέχρι στιγμής, αποδεικνύονται ό,τι καλύτερο. Έφτιαξε σχέσεις με άτομα που προϋπήρχαν, αλλά δεν είχαν κερδίσει βάθρο. Αναζωπύρωσε σχέσεις που αντέχουν στο χρόνο. Διατήρησε αγάπες χρόνων και τις εφοδίασε με περίσσια αγάπη και εκτίμηση. Στάθηκε φρουρός σε σχέσεις που δεν ήθελα να σβήσουν και το πέτυχε. Σε μια χρονιά που δεν είχα χρόνο ούτε για μένα, πόσο μάλλον για τους άλλους, κατάφερε να με στηρίξει στα πόδια μου και να επενδύσω ξανά σε ήδη δυνατές σχέσεις, αλλά και σε νέες. Έφερε χαμόγελο. Δάκρυα. Και μου έδωσε ανθρώπους που αντέχουν και τα δύο.

Ανθρώπους που δε φοβούνται τον κακό εαυτό μου. Ίσα-ίσα. Τον αγαπούν όπως και τον καλό κι αυτό είναι ανεκτίμητο. Που δε σκέφτονται αυτά που λένε. Που υπομένουν στωικά τις παραξενιές μου και τις κρίσεις μου. Τις υστερίες και τις ξινίλες μου. Τις τσιρίδες, τα κλάματα, τα χαμόγελα, τις ανασφάλειές μου!

Μου έφερε κι ανθρώπους που, μαντέψτε!, ίσως να με θέλουν γι’ αυτό που είμαι. Ω, ναι! Υπάρχουν κι αυτοί.

Και έχω ιδιαίτερες σχέσεις με τον καθένα ξεχωριστά. Και γι’ αυτό είμαι περήφανη! Πολύ περήφανη.

«Η χρονιά των 25»

Η μέση της δεκαετίας 20-30. Σημείο κόλαφος για τη ζωή μιας γυναίκας. Το πρώτο σημάδι πως μεγαλώνεις και πως η ζωή τρέχει και τότε, κάθεσαι κι σκέφτεσαι τί έχεις καταφέρει και πως. Αν έχεις καταφέρει κάτι τελοσπάντων! Και μετά αναρωτιέσαι πως θα συνεχίσεις. Αν έχεις εφόδια. Τι όνειρα έχεις για το μέλλον και πως θα τα πραγματοποιήσεις.

Κι εδώ κολλάει… «Η χρονιά της πρώτης μεγάλης κρίσης».
Η πρώτη κρίση ηλικίας. Εκπληκτικό, ε; Από κει που κοροϊδεύεις τη μαμά σου ότι περνάει κρίση μέσης ηλικίας, έρχεται η ώρα να το λουστείς με τη δικιά σου κρίση. Δε θα επεκταθώ όμως σε λεπτομέρειες γιατί θα με πείτε, ψυχασθενή, και δεν είμαι σε θέση να το διαχειριστώ.

2017, να σου πω κάτι;
Στο καλό και να μας γράφεις, αγάπη μου!

Έκανα αυτά που έπρεπε να κάνω κατά τη διάρκεια της παρουσίας σου. Είπα τις συγγνώμες μου, τα ευχαριστώ και τα σ’ αγαπώ μου. Έκλαψα πικρά. Γέλασα με την ψυχή μου. Κουράστηκα. Άλλαξα. Μεγάλωσα. Στεναχώρησα και στεναχωρήθηκα. Πλήγωσα. Βγήκα εκτός εαυτού. Έπεσα. Σηκώθηκα. Έτρεξα. Στραβοπάτησα. Νοστάλγησα. Αναπόλησα. Ίσως να ερωτεύτηκα κιόλας!
Στα τσακίδια λοιπόν κι άσε μας να υποδεχτούμε το 2018 με το χαμόγελο που θα απομείνει από σένα!

Κάθε χρόνο ελπίζω πως ο επόμενος θα είναι καλύτερος και κατά έναν μαγικό τρόπο, είναι. Με τα στραβά του, αλλά είναι. Έχουν περάσει και χρονιές, θεϊκές και δυστυχώς δεν ξαναγυρίζουν. Όμως, δε θα το βάλω κάτω.

Δε θα ευχηθώ το 2018 να μου φέρει έναν μεγάλο έρωτα ή απεριόριστη έμπνευση. Ούτε λεφτά και πλούτη. Ο άνθρωπος δε χρειάζεται αυτά για να είναι ευτυχισμένος!
Δε θα με χαλούσαν, αλλά δεν τα χρειάζομαι.

Θα ευχηθώ να μου φέρει, κι ελπίζω να εισακουστούν οι προσευχές μου, δύναμη, υπομονή, αντοχή και πίστη στον εαυτό μου για να μπορώ ν’ αγαπάω άνευ όρων, να χαμογελάω μονίμως, να δίνω φως και να μπορώ να κοιτάω ψηλά στον ουρανό και να κλείνω το μάτι με νόημα.

Αυτά είναι τα πολεμοφόδια για να είναι κάποιος ευτυχισμένος.
Την ευτυχία μας τη φτιάχνουμε εμείς!
Κι εγώ προσπαθώ με νύχια και με δόντια, άσχετα αν βρίσκω πολλές λακκούβες στη διαδρομή.

Μαθήματα και σημάδια. Κάθε σημάδι και μια ανάμνηση, κάθε μάθημα και μια ελπίδα.   

Γι’ αυτό πείτε όσα έχετε να πείτε. Κάντε όσα φοβάστε ή διπλοσκέφτεστε! Λίγες ώρες έμειναν. Θα φύγει κι αυτή η χρονιά και δε θα ξαναγυρίσει! Πιστέψτε με… Δε θα ξαναγυρίσει!!!

Καλή Χρονιά απ’ το κορίτσι με την κίτρινη ομπρέλα!