Όχι, δε με νοιάζει πού είμαι και με ποιον. Δε μ’ ενδιαφέρει αν υπάρχει κόσμος που μπορεί να μας κρίνει ή να μας σχολιάσει. Αδιαφορώ για τα μάτια που είναι στραμμένα πάνω μας, αδημονώντας γι’ αυτό που θ’ ακολουθήσει.
Το μόνο που με νοιάζει είναι εσύ κι εγώ. Εγώ κι εσύ.
Μέσα σε χώρους ασφυκτικά γεμάτους πάντα βρίσκεις τρόπο να κάνεις το κορμί μου να στρέφεται προς εσένα. Κάθε βλέμμα σου μου κόβει την ανάσα κι εσύ το ξέρεις. Το διαισθάνεσαι. Ο τρόπος που με κοιτάς καίει κάθε μου αμφιβολία και τότε συνειδητοποιώ πως σε θέλω πιο πολύ.
Κάθε φορά που με πλησιάζεις μου κόβεται η ανάσα κι εσύ το ευχαριστιέσαι. Σε εξιτάρει. Ένα τυχαίο άγγιγμα στον ώμο ή στην πλάτη. Ένα απλό φιλί στο μάγουλο κι οι μεγαλύτερες φαντασιώσεις μας να παίρνουν σάρκα κι οστά. Αδιάφορα σχόλια μπροστά σε άλλους αλλά ξέρουμε πολύ καλά πως εμείς οι δύο συνεννοούμαστε διαφορετικά. Πολύ διαφορετικά.
Χημεία και πάθος. Δύο λέξεις που μας χαρακτηρίζουν.
Δύο ενήλικες που στα άδυτα του μυαλού τους δίνουν ζωή σε σκηνές που ακόμη κι οι πιο τολμηροί θα κοκκίνιζαν στην προσπάθεια τους να τις μετατρέψουν σε λέξεις. Σαρκική έλξη. Αυτό είναι το μυστικό. Εκεί κρύβονται όλα!
Φάνηκε εξάλλου στο πρώτο φιλί. Το χέρι σου τρύπωσε στα μαλλιά μου και τότε ένιωσα τη μικρή πίεση απ’ το διστακτικό, στην αρχή, τράβηγμα. Το άλλο σου χέρι με τράβηξε με δύναμη πιο κοντά σου, ενώ τα δικά μου χέρια πίεζαν τα μάγουλά σου, λες κι εκείνη τη στιγμή κρατούσα κάτι πολύτιμο. Πάθος, έτσι το λένε οι άνθρωποι. Ξέρεις, γι’ αυτή τη μικρή αμηχανία λίγο πριν τα χείλη σου αγγίξουν τα δικά μου, θα το ξαναζούσα αμέτρητες φορές.
Το χαμόγελο σου είναι εκείνο που μου δείχνει πως κάτι έχω κάνει καλά! Κάτι πηγαίνει καλά και μου φτάνει. Είναι εκπληκτικό το πώς λάμπεις κάθε φορά που χαμογελάς και πως σκοτεινιάζεις όταν σκέφτεσαι πολύ. Παρατηρώ τον κόσμο και το ίδιο κάνω και με σένα, απλώς είναι λιγάκι διαφορετικό. Εσύ δεν είσαι απλά ένας περαστικός. Τουλάχιστον για μένα.
Είναι άδικο να μην ξέρεις με τί άνθρωπο έχεις να κάνεις. Ποιος είναι ο άνθρωπος που φίλησες, που αγγίζεις, που μιλάς, που κατά βάθος ποθείς και σκέφτεσαι. Είναι κρίμα να μην μπορώ να σου πω όλα όσα σκέφτομαι. Όλα όσα νιώθω. Νιώθω. Μεγάλο ρήμα. Δεν κολλάει μ’ εμάς.
Μπορεί να υπάρχει «νιώθω», μπορεί κι όχι. Κανείς δεν ξέρει και κανείς δε θα μάθει.
Όχι γιατί δε θέλουμε αλλά γιατί κι οι δύο είμαστε ανίκανοι να το εκφράσουμε και φυσικά, να το ζήσουμε.
Προς το παρόν, ας τ΄ αφήσουμε όλα στην άκρη κι ας ζήσουμε αυτό που μας ανοίγεται μπροστά μας. Με οποιοδήποτε τρόπο, ό,τι κι αν είναι αυτό. Κάποια στιγμή ίσως νιώσουμε την ανάγκη να πούμε όσα σκεφτόμαστε. Ίσως.
Ας ζήσουμε το «σε θέλω» στο έπακρο πριν γίνει «τελειώσαμε» γιατί όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και το δικό μας, ανάθεμά σε, είναι πολύ ωραίο. Γεμάτο χημεία και πάθος. Είναι εμείς.
Κλείσε, λοιπόν, το άρθρο κι έλα να με βρεις. Έχουμε αφήσει κάτι στη μέση και σ΄αυτό δε χωράνε κουβέντες.
Συντάκτης: Κατερίνα Μοχράνη
(Πηγή: ilov.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου