Αγαπώ ό,τι με παίρνει μαζί του

(Ν' αφήνεσαι και να νιώθεις...)

Ίσως δε θα έπρεπε να γράψω αυτές τις λέξεις.
Κατά πάσα πιθανότητα, θα έπρεπε να τις νιώθω. Μια προς μία.

«Αγαπώ ό,τι με παίρνει μαζί του».

Αγαπώ.
Ρήμα βαρύ. Ευκολοφόρετο μεν, ακαταλαβίστικο δε. Όλοι το χρησιμοποιούν. Ελάχιστοι το νιώθουν πραγματικά και μηδαμινοί το ορίζουν. Κι όμως, μέσα σ’ αυτή την πρόταση, εδραιώνεται. Ορίζεται.

Ό,τι.
Οτιδήποτε. Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Απ΄ το τίποτα μέχρι τα πάντα. Από το μηδέν μέχρι το άπειρο.

Με.
Εμένα. Όχι κάποιον άλλον. Μόνο εμένα. Εμένα, την ψυχή μου, την καρδιά μου, το μυαλό μου, τη ζωή μου.

Παίρνει.
Κτήση. Απ’ τη στιγμή που το παίρνεις, είναι δικό σου. Σου ανήκει.

Μαζί.
Αιωνιότητα. Συντροφικότητα. Δύο.

Του.
Εκείνο. Αυτό. Το άλλο. Όχι εγώ.

«Αγαπώ ό,τι με παίρνει μαζί του».

Σου έχει τύχει; Να νιώσεις τόσο πολύ, τόσο έντονα και τόσο δυνατά που να χαθείς; Ν’ ακολουθήσεις το μονοπάτι που σου ανοίγεται;

Όλα στη ζωή είναι αισθήσεις.
Όλα στη ζωή είναι «νιώθω». Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να αφεθείς. Και να αγαπήσεις καθετί που σε κάνει να νιώθεις.

Είτε αυτό είναι ένα φθινοπωρινό φύλλο που πέφτει απ’ τα δέντρα, είτε είναι ένα πρόσωπο που απλά κλαίει.

Σκέψου τον εαυτό σου να είναι το φύλλο. Νιώσε τον αέρα που το χτυπάει με ορμή, ενώ εκείνο παλεύει να κρατηθεί. Νιώσε το θόρυβο που θα κάνει μόλις ακουμπήσει στη Γη. Τη μοναξιά που θα νιώσει. Το θάνατο που θα πλησιάσει.
Νιώσε τη μελαγχολία που θα σου δημιουργήσει αυτό το φύλλο. Είναι η αρχή μιας νέας εποχής κι εσύ τη νιώθεις να έρχεται.

Σκέψου τώρα το πρόσωπο που κλαίει. Νιώσε τα δάκρυα που κυλούν στα μάγουλα. Την αλμύρα στο στόμα σου. Την υγρασία και το κοκκίνισμα στα μάτια. Τη γαλήνη στη ψυχή και την ανακούφιση στην καρδιά. Νιώσε αυτά τα δάκρυα στο χέρι σου. Μπορεί να μην κλαις εσύ, όμως εκείνο το πρόσωπο είναι ικανό να σε πάρει μαζί του.

Άκου ένα τραγούδι. Διάβασε ένα ποίημα ή ένα βιβλίο. Νιώσε κάθε λέξη. Κάθε στίχο. Κάθε νότα. Κλείσε τα μάτια κι επέτρεψε στην καρδιά σου να υποδεχτεί το συναίσθημα. Στο μυαλό σου να δεχτεί το μήνυμα. Να λάβει ίσως και την απάντηση που προσδοκά. Γίνε εσύ οι λέξεις. Εσύ το συναίσθημα. Εσύ το δάκρυ που θα κυλήσει φευγαλέα ή ο αναστεναγμός που θα ξεφύγει. Γίνε η μελωδία που θα συντροφεύει για πάντα την κάθε λέξη.

Νομίζεις πως μιλάω υποθετικά. Θες να μου πεις ποτέ δεν έχει συμβεί αυτό; Ποτέ δεν αφέθηκε να σε συνεπάρει η μαγεία; Ποτέ δε δόθηκες ολοκληρωτικά σε κάτι που εμφανίστηκε ξαφνικά στη ζωή σου, μόνο και μόνο για να δεις μέχρι που θα σε φτάσει;

Το έχεις βιώσει. Είναι η στιγμή εκείνη που γίνεσαι οξυγόνο για να μπορέσεις να πάρεις την ανάσα που θα σε σώσει απ’ τον πνιγμό. Είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο της ζωής. Η στιγμή που συνειδητοποιείς πως κι εσύ ο ίδιος είναι ένα τίποτα μπροστά τη δύναμη των αισθήσεων και των συναισθημάτων. Η στιγμή που γίνεσαι φως κι ακολουθείς το δρόμο που σου ανοίγεται.

«Αγαπώ ό,τι με παίρνει μαζί του».

Αγαπώ τη δουλειά μου. Ένα ζευγάρι χέρια τυλιγμένα στο λαιμό μου. Ένα τραγούδι. Ένα πίνακα. Ένα βιβλίο. Ένα ποτήρι κρασί. Μια ταινία. Ένα καφέ. Μια συζήτηση. Ένα φιλί στο μάγουλο. Ένα πουπουλένιο μαξιλάρι. Ένα ηχογραφημένο μήνυμα. Ένα γράμμα. Ένα ξεχασμένο ραβασάκι. Μια μπάλα του τένις. Ένα ποίημα. Μια βόλτα στην πόλη. Ένα άρωμα. Ένα ηλιοβασίλεμα. Μια ανατολή. Ένα φαγητό. Ένα παραμύθι. Ένα όνειρο.
Αγαπώ τον άνθρωπο που θα με βγάλει απ’ την ασφάλεια μου. Το φίλο που θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Τον έρωτα που θα ξυπνήσει καθετί μέσα του.
Αγαπώ το χέρι που θ’ απλωθεί μπροστά μου και θα με πάρει μαζί του.

Όπου κι αν με πάει καθετί, ξέρω πως θα έχω ακολουθήσει το σωστό δρόμο.
Το δρόμο προς την ευτυχία μου.